ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ – “Υποταγή της γλώσσας – Υποταγή του ανθρώπου”
“Η γλώσσα αγαπητέ μου,όπως και το συναίσθημα και οι ευγενικές χειρονομίες είναι τα μόνα που μας απόμειναν για να ξαναβρούμε τη φαντασία μας. Τη δυνατότητα να ξαναονειρευτούμε. Τη δυνατότητα της ατομικής μας ελευθερίας και ευθύνης. Γι΄αυτό βάλανε και τη γλώσσα στον Προκρούστη. Και από πολυσήμαντη ανθρώπινη λειτουργία προσπαθούν να την μετατρέψουν σε απλό παραγωγικό εργαλείο. Μέσα από την απλούστευση σιγά-σιγά καταργούν το ζωντανό κυκλοφοριακό σύστημα της γλώσσας,όπου οι λέξεις είναι εκδηλώσεις του πνεύματος,του συναισθήματος και της συγκίνησης.
Δηλαδή.Λέξεις φορτισμένες με τη μέγιστη έκφραση “Ενέργεια¨και “Σαφήνεια”. Και στη θέση τους,τάχα για οικονομία,κατασκευάζουν έτοιμα σχήματα και συνθήματα που απονευρώνουν τη σκέψη,σκοτώνουν τη φαντασία. Χαλαρώνουν μέχρι να εξαφανίσουν τη σχέση μεταξύ σκέψης και συναισθήματος. Διαλύουν και σκορπούν κάθε ψυχική ένταση. Έτσι η γλώσσα παύει να είναι έκρηξη. Τσακμάκισμα σκέψης και συναισθήματος.Παύει να είναι περιπέτεια.Παύει να είναι έκφραση του φορέα της… Παύει να είναι επικίνδυνη για την εξουσία και το σύστημα. Από ζωντανός οργανισμός και οργασμός,καταντάει ένας τεχνικός κώδικας διαχειριστικής συνεννόησης αλλά χωρίς νόηση. Θαρρείς πώς δεν ξέρουνε,πως περιορισμός στη γλώσσα,σημαίνει περιορισμός στη σκέψη,στη φαντασία,στο συναίσθημα,στην παρόρμηση;
Δηλαδή.Λέξεις φορτισμένες με τη μέγιστη έκφραση “Ενέργεια¨και “Σαφήνεια”. Και στη θέση τους,τάχα για οικονομία,κατασκευάζουν έτοιμα σχήματα και συνθήματα που απονευρώνουν τη σκέψη,σκοτώνουν τη φαντασία. Χαλαρώνουν μέχρι να εξαφανίσουν τη σχέση μεταξύ σκέψης και συναισθήματος. Διαλύουν και σκορπούν κάθε ψυχική ένταση. Έτσι η γλώσσα παύει να είναι έκρηξη. Τσακμάκισμα σκέψης και συναισθήματος.Παύει να είναι περιπέτεια.Παύει να είναι έκφραση του φορέα της… Παύει να είναι επικίνδυνη για την εξουσία και το σύστημα. Από ζωντανός οργανισμός και οργασμός,καταντάει ένας τεχνικός κώδικας διαχειριστικής συνεννόησης αλλά χωρίς νόηση. Θαρρείς πώς δεν ξέρουνε,πως περιορισμός στη γλώσσα,σημαίνει περιορισμός στη σκέψη,στη φαντασία,στο συναίσθημα,στην παρόρμηση;
(Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε; )