Τα μαλλιά της πιασμένα σε δυο χοντρές πλεξούδες και το φορεματάκι της δείχνει ολοκαίνουριο.Όσο κι αν φαίνεται χαρούμενο και χαμογελαστό, δεν είναι πάντα έτσι. Από τότε που γεννήθηκε έχει να την δει ο ήλιος. Δεν παίζει έξω με τα άλλα παιδιά, ούτε πηγαίνει σχολείο, μόνο χτενίζεται κάτω από το φως του φεγγαριού. Νιώθει μόνη και εντελώς αποκομμένη από τον έξω κόσμο. Δεν γνωρίζει κανέναν και μάλλον ούτε αυτήν τη γνωρίζει κανείς. Γιατί να μην την ακούει κάποιος;… Παρ’ όλο που είναι το «χαϊδεμένο» της οικογενείας σαν πιο μικρή, τώρα δεν κάθεται δίπλα τους, δεν συζητά. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βλέπει τις σκιές τους πίσω από την πόρτα και να ακούει κάπου κάπου λίγο πιο έντονη τη φωνή τους. Άραγε τι συζητούν;… Και τότε χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Όταν της ανακοινώνουν ότι την επόμενη μέρα φεύγει να παντρευτεί κάποιον, κάπου στα ξένα, κάπου που δεν είχε ξανακούσει. Κι αυτό χωρίς να την ρωτήσουν, χωρίς να τη λυπηθούν, που ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών πρέπει να αποχωριστεί την οικογένειά του. Κι αυτή μέσα της στην πραγματικότητα κλαίει, γιατί ξέρει πως κάποιος άλλος αποφασίζει για το μέλλον της.. Η Αρετή όμως ακόμα και μετά από χρόνια συνεχίζει να χτενίζεται κάτω απ’το φεγγαράκι.Δεν ξεχνά τις συνήθειες της μάνας της που απ’ ότι φαίνεται την αγαπά πολύ. Τόσο πολύ ώστε να μη της κρατάει κακία που συμφώνησε να φύγει στα ξένα!