Η παιδεία το μεγάλο μας πρόβλημα

Ένας ξένος συγγραφέας έχει κάνει την παρατήρηση ότι, αν ο Δάσκαλος δεν πλουτίζει ούτε ανακαινίζει τα επιστημονικά του εφόδια και τις επαγγελματικές του δεξιότητες, είναι γιατί έχει να κάνει πάντοτε με παιδιά, ανώριμους δηλαδή και με περιορισμένη ικανότητα ανθρώπους, που εύκολα δεσπόζει στον κύκλο τους. Επομένως, του λείπει ο "ανταγωνισμός" με ομοίους του, που είναι πάντοτε έτοιμοι και πολλές φορές ικανοί να του αμφισβητήσουν την υπεροχή, όπως συμβαίνει στα άλλα επαγγέλματα. δεν χρειάζεται να "πολεμήσει" σκληρά και προς σκληρούς αντιπάλους, μέσα στην τάξη είναι ο "ένας", ο "παντογνώστης", ο "φωτισμένος". Ποια δύναμη και ποια σοφία μπορούν να αντιπαρατάξουν στο "πνεύμα" του οι μικροί μαθητές; 

Αξιοπρόσεχτη η παρατήρηση, δεν αληθεύει όμως στη δική μας εποχή. Γιατί σήμερα και τα παιδιά είναι πολύ διαφορετικά από άλλοτε και ο "αέρας", το "κλίμα" του σχολείου έχει αλλάξει. Παλαιότερα ο μαθητής περίμενε να φωτιστεί αποκλειστικά και μόνο από το Δάσκαλό του. Σήμερα οι πηγές των πληροφοριών έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό εκπληκτικό και οι κρουνοί τους( η εφημερίδα, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση) ρέουν μέσα στο σπίτι. Μπορεί λοιπόν ο μαθητής, ανάλογα με τη δύναμη και την όρεξή του, να προμηθεύεται ελεύθερα και απεριόριστα "ειδήσεις" από όλες τις περιοχές της ανθρώπινης περιέργειας: ιστορικές, γεωγραφικές, βιολογικές κ.α.

Έπειτα το σημερινό παιδί έχει λευτερωθεί από τους ενδοιασμούς που έκαναν παλαιότερα το μαθητή να σκύβει παθητικά το κεφάλι και να δέχεται αδιαμαρτύρητα την "αυθεντία " του Δασκάλου. Σήμερα σηκώνεται και διατυπώνει με θάρρος προς κάθε κατεύθυνση τις απορίες του, τις αντιρρήσεις, τις δικές του γνώμες. Καταληκτικά λοιπόν ο δάσκαλος πλέον είναι αυτός που πρέπει να πλησιάσει μια ταραγμένη νεότητα, ορμητική και απαιτητική, και πρέπει να τη βοηθήσει να βρει το δρόμο της