« ...και τώρα πώς εξέπεσαν,

πώς έγιναν, να ζουν

και να ομιλούν βαρβαρικά

 βγαλμένοι - ώ συμφορά - 

απ' τον ελληνισμό».               

(Κ. Π. Καβάφης, «Ποσειδωνιάται» )

 

 

        Η Παιδεία και ο Πολιτισμός, ως κατ' εξοχήν τομείς δράσης και έκφρασης κάθε λαού και κοινωνίας, διαδραματίζουν πρωτεύοντα και αποφασιστικό ρόλο στην  διαμόρφωση μιάς γνήσια εθνικής πολιτικής στα πλαίσια τής υπεράσπισης τής εθνικής ανεξαρτησίας μιάς χώρας και τής επιβίωσης ενός έθνους.

Η παιδεία είναι κοινωνικό αγαθό πρώτης βαθμίδος για τον άνθρωπο, στο οποίο πρέπει να έχει ισότιμη πρόσβαση το κάθε μέλος τής κοινωνίας, ανεξάρτητα από το φύλο, την κοινωνική ή την ταξική του προέλευση.

Ο πολιτισμός είναι η ίδια η έκφραση τής κοινωνικής δράσης τών ατόμων μιας κοινωνίας και ενός έθνους, είναι η ανώτερου επιπέδου πνευματική αναζήτηση και έκφραση τού ανθρώπου στον τόπο, όπου  ζει και δημιοuργεί.

Και τα δυο αυτά αγαθά μαζί είναι η προϋπόθεση και ο όρος για την επιβίωση κάθε λαού με τα χαρακτηριστικά του στο διάβα τών αιώνων, είναι τα όπλα εναντίον κάθε επιχείρησης υποδούλωσης τού ανθρώπου.

 Υπ' αυτήν την έννοια, λοιπόν, τόσο οι δημόσιες δαπάνες και η φροντίδα τής πολιτείας για την παιδεία και τον πολιτισμό τού τόπου μας, όσο και το νομοθετικό πλαίσιο, διά τού οποίου καθορίζεται το ποιός και με ποιά κριτήρια και κίνητρα χαράσσει και ασκεί πολιτική στον χώρο τής παιδείας και τού πολιτισμού, είναι θεμελιώδη κριτήρια για το εάν και κατά πόσον υπηρετούνται οι ανωτέρω αρχές ή αυτές εκτίθενται στον κίνδυνο τής εξουδετέρωσής τους, με όλα τα δραματικά επακόλουθα και τις καταλυτικές συνέπειες, που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο στην πορεία τής χώρας μας.

 

  Στην προσπάθειά μας να ανιχνεύσουμε και να προσεγγίσουμε το πρώτο κριτήριο, δηλαδή τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία και τον πολιτισμό, μάς παρέχει αποκαλυπτικά και λίαν θλιβερά, πράγματι, στοιχεία ο προϋπολογισμός τού 1995.

Εκεί, αποκαλύπτεται  η γενική επίθεση λιτότητας, συρρίκνωσης τών κοινωνικού χαρακτήρα δαπανών, και σάρωσης τής όποιας προοδευτικής κατάκτησης τών εργαζομένων και τής κοινωνίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, η οποία επίθεση κανονίζεται και «τηλεκατευθύνεται» από τις Βρυξέλλες, στα πλαίσια τών πιο απάνθρωπων και αντικοινωνικών διατάξεων, που συνομολόγησε και εφαρμόζει το διεθνές κεφάλαιο στον 20ό αιώνα δια τών  κατά τόπους κυβερνήσεων τών χωρών τής Ευρωπαϊκής  Ένωσης(Ε. Ε.), στα πλαίσια δηλαδή τών διατάξεων τής «Συνθήκης τού Μάαστριχτ», την οποία εψήφισαν και υποστηρίζουν στην χώρα μας με αγαστή σύμπνοια ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΠΟΛ.ΑΝ- ΣΥΝ, με τιμητική εξαίρεση το ΚΚΕ.  Αυτή, λοιπόν, η γενική επίθεση λιτότητας και σάρωσης προχωρεί με γοργούς ρυθμούς και κατά τής παιδείας και κατά τού πολιτισμού.

    Για μια ακόμη χρονιά η δραματική μείωση των δαπανών για την παιδεία και τον πολιτισμό δείχνει και τις αποφάσεις, που έχουν ληφθή: να στραγγαλισθεί η δημόσια δωρεάν παιδεία και η γνήσια λαϊκή πολιτιστική δημιουργία, για να ανοίξει ο δρόμος για την δράση τής «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και τών κερδοσκόπων επιχειρηματιών, ακόμη και σ’ αυτούς τους ευαίσθητους κοινωνικά και εθνικά χώρους, τής παιδείας και τού πολιτισμού.

 

  Ετσι, ο προϋπολογισμός τού 1995 προβλέπει συνολικές δαπάνες για την παιδεία στο ύψος τού 6,78% (!) επί τών συνολικών δαπανών, με αντίστοιχες δαπάνες 6,8% για το 1994 και 7,1% για το 1993.

Αυτή η οφθαλμοφανώς αρνητική κατάσταση, που δημιουργείται στον χώρο τής παιδείας, προσλαμβάνει εφιαλτικό χαρακτήρα, αν λάβει κανείς υπ' όψη του, ότι οι δαπάνες τού 6,78% φέτος και του 6,8% πέρυσι είναι τα χειρότερα ποσοστά, που εδόθησαν για την παιδεία εδώ και 34 χρόνια (από το 1961 !), και αυτό την στιγμή που η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα τής Ε.Ε. (και ίσως ολόκληρης τής Ευρώπης), στην οποία λειτουργούν σχολεία τής στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης με διπλοβάρδιες (!!), λόγω ελλείψεως χιλιάδων διδακτηρίων.

 Ο ίδιος προϋπολογισμός τού 1995 προβλέπει συνολικές δαπάνες για τον πολιτισμό στο ύψος τού 0,26% επί τών συνολικών δαπανών, με αντίστοιχες δαπάνες 0,32% το 1994 και 0,35% το 1993 !   Αυτό συμβαίνει την στιγμή, που είναι προφανείς και αδήριτες οι ανάγκες τής χώρας μας στον τομέα τού πολιτισμού, εξ αιτίας τού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού τών χωρών τής  Δυτικής Ευρώπης και τής Αμερικής εναντίον κάθε ανεξάρτητης και γνήσια εθνικής πολιτισμικής πολιτικής τής χώρας μας.

  Και δεν μπορεί παρά να ανησυχεί κανείς σφόδρα, όταν παράλληλα διαπιστώνει, ότι ακόμη και η κρατική επιχορήγηση στο ΙΔΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛIΤΙΣΜΟΥ φθάνει στο καταθλιπτικό επίπεδο τών 300 εκ. δρχ., έναντι 534 εκ. δρχ. το 1994, δηλαδή μια απίστευτη μείωση τής επιχορήγησης αυτού τού Ιδρύματος κατά 43,8% !!

 Έτσι, δια τής μεθόδου τής « οικονομικής ασφυξίας», όπως σημειώνει και ο μεγάλος μουσικός δημιουργός Μίκης Θεοδωράκης, επιχειρείται η παράλυση τού τομέα τής παιδείας και τού πολιτισμού, για να παραδοθούν, ως ώριμο φρούτο στις ορέξεις τής «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και τού κεφαλαίου για να «νοικοκυρέψουν»  δήθεν αυτοί τα πράγματα και για να αφεθούν ελεύθεροι να επιβάλουν στους «ιθαγενείς» τής χώρας μας συνήθειες, τρόπους και «πολιτισμό» τής δυτικής  «μορφωμένης και πολιτισμένης» άρχουσας τάξης, ή για να προσφέρουν «μόρφωση»,  «πολιτισμό»  και «ψυχαγωγία»  με μοναδικό κριτήριο το οικονομικό κέρδος.

  Πρόκειτα περί ενός καλά  οργανωμένου σχεδίου μαρασμού τής δημόσιας δωρεάν παιδείας και τών γνήσια λαϊκών πολιτιστικών δρώμενων τής χώρας μας, με επόμενο βήμα την  εκποίηση και παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο και στα οικονομικο-εκδοτικά συγκροτήματα τού τόπου.          

  Στον τομέα της παιδείας, μετά την παράδοση τών Ινστιτούτων Επαγγελματικής  Κατάρτισης (ΙΕΚ) στους ιδιώτες επιχειρηματίες, η Κυβέρνηση παρέχει το δικαίωμα στο οικονομικό-εκδοτικό συγκρότημα Λαμπράκη να χαράσσει και να ασκεί πολιτική στον χώρο τής Μέσης Εκπαίδευσης με τις διάφορες βιντεοκασσέττες, που προωθεί αυτό στα σχολεία και με τον έλεγχο, που ασκεί το ίδιο στον τομέα τής πληροφορικής στην Μέση Εκπαίδευση.

 Στο ίδιο οικονομικό-εκδοτικό συγκρότημα παραχωρεί η Κυβέρνηση το δικαίωμα να χαράσσει και να ασκεί πολιτική στον τομέα τού πoλιτισμού. Με την νομοθέτηση τής ίδρυσης τού  «Μουσικού και Εκπαιδευτικού Οργανισμού Ελλάδος» τού συγκροτήματος Λαμπράκη, επιδιώκεται να παραδοθεί η μουσική και καλλιτεχνική εκπαίδευση τής Ελληνικής μαθητικής νεολαίας στον ιδιοκτήτη τού συγκροτήματος τής έντυπης  και ηλεκτρονικής ευρείας ενημερώσεως.

 

  Παράλληλα, τις ημέρες που πέρασαν,  βιώσαμε την επιχείρηση εκποίησης και αυτών τών κρατικών θεατρικών σκηνών, με την μετατροπή τους σε ΝΠΙΔ, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις τών ιδίων τών δημιουργών τής Τέχνης και τού Πολιτισμού, παρά τις καταγγελίες τών απλών αλλά και κορυφαίων πρωταγωνιστών τής σύγχρονης Ελληνικής Καλλιτεχνικής  δημιουργίας (Μ. Θεοδωράκης, Στ. Ληναίος, Άννα Συνοδινού κ.ά.).

  Η μουσική, λοιπόν, και καλλιτεχνική μόρφωση τής νέας γενιάς και τής Ελληνικής  Κοινωνίας, καθώς και τομείς τής εκπαίδευσης τών νέων ανθρώπων, παραδίδονται σ' αυτούς, οι οποίοι επιχειρούν να εξανδραποδίσουν, πνευματικά, ηθικά και κοινωνικά τον Ελληνικό Λαό, με τις άθλιες εκπομπές τους στους ιδιωτικούς και ανεξέλεγκτους ραδιοφωνικούς, τηλεοπτικούς και έντυπους διαύλους τους, με τα «ρόζ» τηλέφωνα και τις ρυπαρές «διαφημίσεις», που παρελαύνουν στους σταθμούς τους, στις εφημερίδες και στα περιοδικά τους, και με τα οποία επιχειρούν καθημερινά να  διεγείρουν τα πλέον ταπεινά ένστικτα τού πολίτη για να τον αποχαυνώσουν.

   Κι όλα αυτά, γιατι έτσι επιτάσσουν οι διατάξεις τής κοινωνικά αμαρτωλής «συνθήκης τού Μάαστριχτ», που εψήφισαν με χέρια και με πόδια και  υποστηρίζουν χωρίς συστολές  ΠΑΣΟΚ – ΝΔ  και οι καλφάδες τους.

 Το τραγικώτερο, όμως, όλης αυτής τής επιχείρησης μαρασμού, εκποίησης και παράδοσης στο κεφάλαιο τών τομέων τής Παιδείας και τού πολιτισμού είναι το γεγονός, ότι από τους 300 «πατέρες» τής Ελληνικής  Βουλής μόνο εννέα (οι βουλευτές τού ΚΚΕ) τόλμησαν να αρνηθούν και κατήγγειλλαν αυτό το σχεδιαζόμενο ανοσιούργημα.  Επομένως, κανένας πολίτης δεν δικαιούται να εφησυχάζει.

 

  Η εγχώρια πολιτική, έντυπη, ηλεκτρονική, ραδιοτηλεοπτική και οικονομική εξουσία επιχειρεί να καλλιεργήσει στο κοινωνικό σώμα μια κοινωνικά επικίνδυνη απάθεια και μια οπορτουνιστική μακαριότητα, για να περάσουν ανώδυνα, όπως πιστεύει, τα σχέδια τών ισχυρών τής Δύσης και τού Κεφαλαίου, για την πνευματική υποδούλωση τής χώρας μας.

 Όμως, οι εργαζόμενοι, ο Λαός δεν μπορεί παρά να αφυπνισθούν και να αντιληφθούν σύντομα τον επιxειρoύμενο πνευματικόν εξανδραποδισμό τους και να αντιδράσουν αποτελεσματικά και ανατρεπτικά σ' αυτά τα άνομα σχέδια. Το χρέος, δε,  και η ευθύνη τών πνευμάτικών ανθρώπων τού τόπου είναι μεγάλο. Αυτοί, και κυρίως αυτοί, πρέπει επί τέλους να σταθούν στο ύψος τών περιστάσεων και να καθοδηγήσουν την κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά επιβαλλόμενη αντίσταση τού Ελληνικού Λαού. 

 Τα Σωματεία τών εργαζομένων στους χώρους τής παιδείας και τού πολιτισμού, αλλά και όλων τών εργαζομένων, τα επιστημονικά σωματεία, οι πολιτιστικές οργανώσεις, είναι αναγκαίο να αντιδράσουν δυναμικά και αποτελεσματικά.

    Χωρίς αυτόν τον συντονισμένο και γενικευμένον αγώνα εναντίον τής επιχειρούμεης πνευματικής μας υποδούλωσης, κινδυνεύουμε να γίνουμε σύγχρονοι «Ποσειδωνιάται» στην ίδια την χώρα μας!

 

Σημείωση: Το άρθρο αυτό εγράφηκε περί τα τέλη Δεκεμβρίου 1994, λίγες ημέρες πριν  διατυπωθεί από την Γαλλική Προεδρία τής Ε.Ε. η περιφρόνηση προς την Ελληνική Γλώσσα, γεγονός το οποίο, και αυτό, επιβεβαιώνει την προσπάθεια τών ισχυρών τής Δύσης για την περιθωριοποίηση τής Ελληνικής Γλώσσας και τού Ελληνικού Πολιτισμού.-

Άγγελος  Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών  στο Γερμανικό σχολείο: Mörikeschule Backnang

και Γ. Γραμματέας τής ΕΛΜΕ Βάδης - Βυρτεμβέργης Γερμανίας

 ...................................................................................................

(*) Το άρθρο αυτό εδημοσιεύθη στην ημερήσια εφημερίδα τής Ηλείας «ΠΑΤΡΙΣ» ( (28 Ιανουαρίου 1995), όταν ο υπογράφων υπηρετούσε στην Γερμανία.