(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas)Άγος στην Πόλη και Εναγείς Αλκμεωνίδες!

Κένυα, 15Φεβρουαρίου 1999 ! Το Όνειδος για την νέα Ελλάδα τών πατριωτικών αγώνων και τών θυσιών!

Τί περισσότερο ή τί λιγώτερο έπραξαν το 1797 οι Αυστριακοί και ο Κυβερνήτης τους, Metternich, όταν συνελάμβαναν και παρέδιδαν στους Τούρκους τον μεγάλο Έλληνα Επαναστάτη Ρήγα Φερραίο; Για τον Metternich και τους Τούρκους, ο Ρήγας ήτανε και αυτός ένας «τρομοκράτης» !

Αν, για την αποτρόπαια αυτήν πράξη τους, οι Αυστριακοί προβάλλουν το επιχείρημα, ότι αυτοί ήσαν πάντοτε ισχυροί και προστάτευαν πάντοτε το δίκαιο τού ισχυρού, τί είδους επιχείρημα μπορούν να προβάλουν αυτοί, που κυβερνούν μια χώρα, όπως η Ελλάδα, για να δικαιολογήσουν την επονείδιστη πράξη τους, την παράδοση δηλαδή τού Οτσαλάν στους διώκτες του, στα χέρια του πιο στυγνού νεοφασιστικού καθεστώτος τής περιοχής μας,τής Τουρκίας ;

΄Εχει βιώματα πολλά ο Έλληνας, και στο βάθος τών συναισθημάτων του πάντοτε υπήρχε μια έκδηλη απέχθεια απέναντι σε ό,τι σχετίζεται με τον χαφιεδισμό, κυρίως σε βάρος τών αγωνιστών και τών αδυνάτων!

Για τους Έλληνες, εξ άλλου, από τα αρχαία χρόνια, η άρνηση παροχής ασύλου σ΄ έναν άνθρωπο, που καταφεύγει “ ικέτης ”, είναι “ πράξη ασεβής”, “ανοσιούργημα”, είναι ένα άγος !

Αυτό νοιώσαμε όλοι μας τον Φεβρουάριο τού 1999. Και αισθανόμαστε την ίδια ντροπή, όταν έρχονται στην μνήμη μας εκείνες οι στιγμές τής σύλληψης και φυγάδευσης τού Αμπντουλάχ Οτσαλάν , με τα τσιρότα στα μάτια απέναντι στους επιχαίροντες κουκουλοφόρους πράκτορες τής τουρκικής ΜΙΤ και υπό τα αόρατα βλέμματα τής CIA και της εβραϊκής MOSANT, ή ακόμη όταν θυμόμαστε τις περιγραφές τού Έλληνα Πρέσβη στην Κένυα.

Αυτό το άγος το έννοιωθαν και οι Αθηναίοι επί δεκαετίες και αιώνες ακόμη, απέναντι στο γένος των Αλκμεωνιδών, όταν οι τελευταίοι αρνήθηκαν το “ άσυλο “ σε “ικέτες” στασιαστές !

Την τέταρτη δεκαετία του 7^ου π.χ. αιώνος, οι ταξικές αντιθέσεις στην Αθήνα ήσαν οξυμμένες . Το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα εξουσίας στηριζότανε στα γένη, και εναντίον τών “ ευπατριδών”, που κατείχαν την εξουσία, δεν εστρέφοντο μόνον οι ακτήμονες, οι οποίοι είχαν γίνει δούλοι εξ αιτίας τών χρεών τους, αλλά και διάφορα κοινωνικά στρώμματα τής Αττικής, μεταξύ τών οποίων και μερικοί “ευγενείς”. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήτο και ο Κύλων , ένας “ευπατρίδης” Αθηναίος με μεγάλη φήμη στους Αθηναίους .

Ο Κύλων επεχείρησε να ανέλθει στην εξουσία, στασιάζοντας και καταλαμβάνοντας την Ακρόπολη. Οι στασιαστές περικυκλώθηκαν από τον Μεγακλή, Άρχοντα τής Αθήνας από το γένος τών Αλκμεωνιδών, η πολιορκία πήγαινε σε μάκρος, και οι πολιορκούμενοι στασιαστές πέθαιναν από την πείνα και την δίψα( “φλαύρως είχον σίτου τε και ύδατος απορία“ ,Θουκιδίδης 1.126). Τελικά οι στασιαστές κατέφυγαν ικέτες στον βωμό τής Ακρόπολης, στο άγαλμα τής θεάς Αθηνάς, ζητώντας με τον τρόπο αυτόν ασυλία .

Ο Μεγακλής και οι άλλοι εκπρόσωποι τού γένους τών Αλκμεωνιδών,“επειδή έβλεπαν τους στασιαστές να αποθνήσκουν στον ιερό χώρο, τους έπεισαν να σηκωθούν με την υπόσχεση, ότι δεν θα τους κάνουν κανένα κακό. Αλλά, όταν τους απεμάκρυναν, τους εφόνευσαν. Μερικούς μάλιστα τους εφόνευσαν, ενώ πήγαιναν στον βωμό τών σεμνών θεών ” ( Θουκιδίδης 1.126 ) .

Η πράξη αυτή τού Μεγακλή και του γένους τών Αλκμεωνιδών θεωρήθηκε από τους Αθηναίους ως ανοσιούργημα και πράξη ασεβής , πράξη καταισχύνης για την Πόλη και κατάρα, ονομάσθηκε δε άγος ( “ Κυλώνειον άγος ”).

Το Κυλώνειον άγος άφησε ανεξίτηλο στίγμα στο γένος τών Αλκμεωνιδών. Οι διαπράξαντες το έγκλημα Αλκμεωνίδες και οι απόγονοι αυτών απεκαλούντο πλέον “εναγείς και αλιτήριοι τής θεάς ” (Θουκιδίδου Ιστορία ,1.126), ενώ ο Άρχων Μεγακλής και η οικογένειά του, η Δυναστεία τών Αλκμεωνιδών, εξορίσθηκαν δια βίου, δηλαδή τους επεβλήθη αειφυγία ( παντοτινή εξορία, που επεβάλλετο στους εκ προμελέτης φονιάδες ). Τόσο μεγάλο ήτο το Όνειδος για μια τέτοια πράξη ( σαν αυτή τού Μεγακλή και τού γένους του, απέναντι σε ικέτες ), ώστε ακόμη και οι Σπαρτιάτες , 200 περίπου χρόνια μετά, κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, αξίωσαν από τους Αθηναίους, να εγκαταλείψουν οι απόγονοι τών Αλκμεωνιδών την πόλη τής Αθήνας !

Στην σημερινή Ελλάδα, μετά την καταισχύνη τού Ναϊρόμπι, ο “εξαγνισμός της Πόλης ” δεν επήλθε ακόμη. Μας είπαν ότι “αυτό ήτο το συμφέρον τής Ελλάδος”! Αλλά, από πότε η συντριβή τών Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων έγινε συμβατή με τα συμφέροντα τής Ελλάδος και με την αξιοπρέπεια τού Ελληνικού Λαού ;

Eν τέλει, ένα είναι βέβαιο. Η Αυστρία δεν απέφυγε την καταγραφή της στην Ιστορία, ως τής χώρας, που παρέδωσε τον Ρήγα στους Τούρκους. Και επειδή η Ιστορία δεν κάνει διακρίσεις, οι σύγχρονοι « Εναγείς Αλκμεωνίδες » δεν θα αποφύγουν την γραφίδα της !

Το παρήγορο είναι ότι ο Ελληνικός Λαός διαχώρισε την θέση του από τους « Εναγείς », με τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις του τον Φεβρουάριο τού 1999. Και, από ό,τι φαίνεται, θα χρειασθή να διαχωρίσει ολοκληρωτικά την θέση του, γιατί οι σύγχρονοι «Εναγείς Αλκμεωνίδες » συνεχίζουν να δρούν ασύμβατα προς τα συμφέροντα τών Ελλήνων εργαζομένων.

Κάθε δράμα έχει στο τέλος του την Κάθαρση, για καθέναν που συμμετέχει σ’ αυτό. Και αυτό το τέλος δεν μπορεί να είναι η επιβληθείσα θανατική καταδίκη στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, η φυλακή «Ιμραλί» τής Τουρκίας και η συντριβή τού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος τών Κούρδων Πατριωτών .

Οι « εναγείς » θα κληθούν τελικά να εισπράξουν το τίμημα τών πράξεών τους. Και το δράμα τού Κουρδικού Λαού και τού αρχηγού τους θα λάβει το τέλος εκείνο, για το οποίο ματώνουν οι αγωνιστές του ! .-

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών-Λυκειάρχης

-----------------------------------------------------------------------------------

^(*)Το άρθρο αυτό γράφτηκε με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους από την επονείδιστη πράξη τής τότε Ελληνικής Κυβέρνησης, να παραδώσει στους Τούρκους και στους Αμερικάνους τον Κούρδο Αγωνιστή Αμπντουλάχ Οτσαλάν ( 15-2-1999 στην Ελληνική Πρεσβεία τού Ναϊρόμπι τής Κένυας), και δημοσιεύθηκε στις Εφημερίδες: 1) "Πατρίς" Πύργου (27-2-2000), 2) "Το Ελεύθερο Βήμα τής Ηλείας" ( 28-2-2000), 3) " Επικοινωνία" Πατρών ( 27-2-2000), 4) " Η ΑΥΓΗ" Πύργου ( 28-2-2000)