(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas) Τα οικονομικά μέτρα λιτότητας, η ένταση τού αυταρχισμού και το καθήκον τών εργαζομένων

Θα ήτανε κοινοτυπία, αν επιχειρούσαμε εδώ να κάνουμε ανάλυση τών οικονομικών μέτρων τής κυβέρνησης. Ο καθένας μας άλλωστε, όλοι οι εργαζόμενοι, τα ζήσαμε και τα ζούμε καθημερινά, με την συνεχή συρρίκνωση τού εισοδήματός μας και με τις διαδοχικές, ασταμάτητες και εξαντλητικές αυξήσεις στα είδη πλατειάς λαϊκής κατανάλωσης.

Το ότι είχαν και έχουν δίκιο οι εργαζόμενοι, που τονίζουν καθημερινά την αvτίθεσή τους σ' αυτά τα μέτρα, και τα χαρακτηρίζουν μέτρα μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος τους, αποδείχνεται πλέον στην πράξη.

Θα ήτανε χρήσιμο, όμως, να κάνουμε ορισμένες απαραίτητες, κατά την γνώμη μας, επισημάνσεις, σχετικές με τις εξελίξεις στο θέμα αυτό.

Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας βέβαιον, πως η ίδια η ζωή απέδειξε, στους λίγους μήνες από τότε που εξαγγέλθηκαν τα οικονομικά μέτρα από την κυβέρνηση, ότι αυτά τα μέτρα (απαγόρευση τών αυξήσεων στο μεροκάματο και στον μισθό - ουσιαστικά διατίμηση τής εργασίας, κατάργηση τών ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, που είναι συvταγματικώς κατοχυρωμένες, ενώ παράλληλα αφήνονται ελεύθερες και ανεξέλεκτες οι αυξήσεις στις τιμές τών προϊόντων και δίνονται ακόμη περισσότερα προνόμια στους βιομήχανους και στο μεγάλο κεφάλαιο), δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από παρόμοια μέτρα, που ελήφθησαν στο παρελθόν.

Αvτίθετα μάλιστα, κινούνται σε αυταρχικώτερη και αντιδημοκρατικώτερη κατεύθυνση. Και τούτο γιατί, για να ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ στους εργαζόμενους, «θεσμοθετήθηκαν» με δύο ΠΡΑΞΕΙΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ (ας σημειωθεί εδώ ότι πράξεις voμοθετικού περιεχομένου, στον τομέα αυτό, έχουν να εμφανιστούν στην ιστορία τής χώρας από την εποχή τού Μεταξά!).

Έτσι, ουσιαστικά διατάσσονται (!) οι εργαζόμενοι ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ για την βελτίωση τού εισοδήματός τους (που αποτελούν οι αγώνες αυτοί βασικόν όρον και λόγον ύπαρξης τών συνδικάτων σε μια ταξική κοινωνία), αλλά διατάσσονται ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ(!) τής απώλειας τού εισοδήματός τους, λόγω τού πληθωρισμού, για τον οποίο οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι οι εργαζόμενοι.

Οσον αστείον βέβαια είναι να πιστεύει κανείς, πως έτσι μπορεί «να καταργηθεί η πάλη τών τάξεων», άλλο τόσο αστείον και πάντως όχι σοβαρόν πολιτικά και ταξικά είναι να πιστεύει, πως αυτά τα αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα τής κυβέρνησης, η οποία, με πληθωρισμό 24% (16% το τελευταίο τετράμηνο τού ’85, και 8% το πρώτο 4μηνο τού ’86), σχεδιάζει «αυξήσεις» μισθών 4,5%(!), μπορούν να γίνουν αποδεκτά από τους εργαζομένους.

Και ακόμη περισσότερο αστείον είναι να πιστεύει κανείς, πως έπρεπε οι εργαζόμενοι να τα χειροκροτήσουν κι όλας, όπως έκαναν οι βιομήχανοι, το μεγάλο κεφάλαιο, η ΕΟΚ και ο ΟΟΣΑ, που έχουν άλλωστε συμφέρον να τα χειροκροτούν, αφού τους εξυπηρετούν.

Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι αντιτάχθηκαν από την πρώτη στιγμή στα μέτρα αυτά. Και, με τους ενωτικούς ταξικούς αγώνες τους, δημιούργησαν μια νέα κατάσταση, χτίζοντας ένα γερό μέτωπο τών εργαζομένων κατά τών οικονομικών μέτρων και τών αρνητικών συνεπειών τους στο εργατικό εισόδημα.

Παράλληλα η ένταση τού αυταρχισμού, με τις διώξεις, την πολιτική επιστράτευση, την παραπομπή συνδικαλιστών στα ποινικά διαστήρια και στην επιτροπή για τις απολύσεις, μπήκαν στη ημερήσια διάταξη.

Για να επιβεβαιωθεί, έτσι, για μιά ακόμη φορά, πως μια αντιλαϊκή οικονομική πολιτική, για να επιβληθεί, πάει πλάϊ- πλάϊ και μαζί με τον αυταρχισμό. Πάει πλάϊ-πλάϊ και μαζί με την προσπάθεια διάλυσης τού συνδικαλιστικού κινήματος με τους λογής- λογής εγκάθετους και δοτούς. Πάει πλάϊ-πλάϊ με τον «μακροθεοδωρισμό» στο συνδικαλιστικό κίνημα, τον εργατοπατερισμό και την προσπάθεια νόθευσης τής θέλησης τών εργαζομένων μέσα σ' αυτό.

Όμως, αν το μεγάλο κεφάλαιο και τα διάφορα ιδρύματα χρηματοδότησης τής διάσπασης τού συνδικαλιστικού κινήματος έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να xειροκροτoύν αυτά τα αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα και τις μεθοδεύσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι με την ανεξάντλητη πείρα και δύναμη τού λαϊκού μαζικού και συνδικαλιστικού κινήματος, θα βρούν τρόπους να φράξουν το δρόμο στα σχέδια αυτά, στον αυταρχισμό και στις διώξεις.

Θα αvαπτύξουv παραπέρα τούς αγώνες τους και θα επιβάλουν μια άλλη οικονομική πολιτική που θα βελτιώvει το εισόδημά τους, και θα ανακουφίζει τους εργαζόμενους. Μια οικονομική πολιτική, που μπορεί να μην αρέσει στο μεγάλο κεφάλαιο, στην ΕΟΚ, στον ΟΟΣΑ και στους βιομήχανους, αλλά θα υπηρετεί τον εργαζόμενο λαό και τον τόπο.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, ο κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό ή Δημόσιο Τομέα και όλοι μαζί έχουμε ένα βαρύ και ιστορικό χρέος:

* Να πούμε όχι στην οικονομική αφαίμαξη τών εργαζομένων, που για εφέτος θα χάσουν 200 δισ. δρχ., που θα πάνε στις τσέπες τών βιομηχάνων.

* Να πούμε όχι στην ασύδοτη αύξηση τών κερδών τού μεγάλου κεφαλαίου σε βάρος τών εργαζομένων (τα 5 τελευταία χρόνια ο μέσος όρος αύξησης τών κερδών τού μεγάλου κεφαλαίου είναι πάνω από 100% από χρόνο σε χρόνο).

* Να συσπειρωθούμε γύρω από τα σωματεία μας και να συμβάλουμε στη σφυρηλάτηση και παραπέρα ανάπτυξη τού ενωτικού αγωνιστικού μετώπου τών εργαζομένων.

Είναι ο μόνος δρόμος για να προστατεύσουν οι εργαζόμενοι το εισόδημά τους και τις καταχτήσεις τους.

Δρόμος δύσκολος, αλλά ο μόνος ταξικός δρόμος.-

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών στο 2^ο Λύκειο Αμαλιάδος

Πρόεδρος τής ΕΛΜΕ Ηλείας

……………………………………………………

(*) Το άρθρο αυτό εδημοδιεύθη στην ημερήσια εφημερίδα τής Ηλείας «ΠΡΩΪΝΗ», την 09.03.1986, αφού είχαν προηγηθή η ανατροπή τής νόμιμης Διοίκησης τής ΓΣΕΕ υπό τής τότε Κυβερνήσεως, και ο ορισμός εγκάθετης Διοίκησης σ’ αυτήν, η απαγόρευση(!) τών αυξήσεων στους μισθούς και στα μεροκάματα όλων τών εργαζομένων(!) με ΠΡΑΞΕΙΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, και γενικώς μία απαράδεκτη κυβερνητική παρέμβαση στα συνδικάτα και στις διεκδικήσεις τών εργαζομένων, όμοια τής οποίας είχε να γνωρίσει η χώρα μας προ πολλών δεκαετιών και σε ανώμαλες περιόδους.