(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas)Για την "Ενότητα" τής Αριστεράς

«Οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν πως

μπορούν να αλλάξουν ένα πράγμα,

όταν αλλάζουν το όνομά του».

Φρίντριχ Ένγκελς

( Στο: Β.Ι. ΛΕΝΙΝ, «Κράτος και Επανάσταση» )

Λίγες ημέρες πριν από τις Βουλευτικές εκλογές τής 7^ης Μαρτίου 2004, έχουν πλέον γίνει σαφέστατοι οι σχεδιασμοί τής άρχουσας τάξης και τών πολιτικών Υπαλλήλων της, για την προώθηση και το βάθαιμα τής νεοσυντηρητικής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής στον τόπο μας.

Η επιχείρηση μετατροπής τού Κυβερνητικού Κόμματος σε ένα γνήσια νεοσυντηρητικό- νεοφιλελεύθερο μόρφωμα με αμερικανικό κοπιράϊτ, οι πολιτικοί «γάμοι» και οι «αρραβώνες» που έλαβαν χώρα τελευταίως μεταξύ πολιτικών προσώπων και τών δύο «κομμάτων εξουσίας», και η έκδηλη, πλέον, προγραμματική κατ’ ουσίαν ταυτοποίηση τών δύο αυτών κομματικών σχηματισμών «εξουσίας», συνθέτουν την «ύλη» δια τής οποίας οικοδομείται από τους «μαστόρους» τού συστήματος η ζοφερή για τον λαό, νεοφιλελεύθερη, πολιτική που σχεδιάζουν να εφαρμοσθή στην χώρα μας, ως «φυσική συνέχεια» τής νεοφιλελεύθερης «Δεξιάς παρένθεσης» 90-93 και τού πασοκικού νεοσυντηρητισμού-νεοφιλελευθερισμού 1993-2004.

Απ’ αυτήν την άποψη, είναι αναντίρρητα δικαιολογημένη η αγωνία πολλών σκεπτομένων ανθρώπων, ανθρώπων τού μόχθου και τής δουλειάς, για ό,τι μάς επιφυλάσσει η επαύριο τών εκλογών. Και η διάχυτη αυτή αγωνία έχει ως φυσιολογικό απότοκο το «θεώρημα» ότι η επερχόμενη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα απαιτεί την «Ενότητα τής Αριστεράς», για την προστασία και την αποτελεσματική υπεράσπιση τών συμφερόντων τών εργαζομένων.

Στέρεη η συλλογιστική! Προέχει, όμως, να εξετάσουμε αν συντρέχουν οι υποθέσεις, οι όροι και οι προϋποθέσεις, ώστε να οδηγηθούμε ασφαλώς στην «απόδειξη» και στην επαλήθευση τού «Θεωρήματος»!

Είναι, κατ’ αρχήν, απαραίτητο να σημειώσουμε, ότι η αγωνία τών ανθρώπων τού μόχθου και τής δουλειάς, για την «Ενότητα τής Αριστεράς», καμμία σχέση δεν έχει με το δήθεν «ενδιαφέρον», που εκφράζουν σε πολλά Μέσα Ενημέρωσης για την «Ενότητα τής Αριστεράς» τα διάφορα Επιτελεία τής άρχουσας τάξης τής χώρας μας. Το «ενδιαφέρον» αυτό είναι υποκριτικό και κίβδηλο για τα συμφέροντα τών εργαζομένων.

Είναι υποκριτικό, γιατί τα ίδια επιτελεία και τα δύο κόμματα που εκπροσωπούν κάνουν ό,τι μπορούν, για να ενισχυθή ο δικομματισμός, συντηρώντας μία ποδοσφαιροποίηση τής πολιτικής ζωής, με στόχο τον εγκλωβισμό τών συνειδήσεων τών εργαζομένων στους «μπλέ» ή στους «πράσινους», δίκην «αιωνίων αντιπάλων»!

Είναι ακόμη κίβδηλο το «ενδιαφέρον» αυτό, αφού η άρχουσα τάξη και τα επιτελεία της, μαζί και τα δύο «κόμματα εξουσίας», ενδιαφέρονται μεν για την Αριστερά, αλλά το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στο πώς θα μπορέσουν να την χρησιμοποιήσουν για την εφαρμογή τής δικής τους πολιτικής, που έρχεται σε σύγκρουση με τα εργατικά συμφέροντα. Ενδιαφέρονται για μία «Αριστερά», που θα λειτουργεί ως θεραπαινίδα τής δικής τους πολιτικής και όχι για την Αριστερά, που θα παλεύει για λογαριαμό και για το συμφέρον τών εργαζομένων.

Την «Ενότητα τής Αριστεράς», πρέπει να την προωθούν τα αριστερά κόμματα, αφού η πολιτική τών συμμαχιών στο εργατικό κίνημα είναι «εκ τών ων ούκ άνευ» για να μπορέσει η Αριστερά να εκπροσωπήσει και να υπερασπίσει αποτελεσματικώτερα τα συμφέροντα τών εργαζομένων.

Όμως, η αξιοπιστία και η φερεγγυότητα τού πολιτικού λόγου για την «Ενότητα τής Αριστεράς» προϋποθέτει την Ενότητα στη δράση, τουλάχιστον για τα κεφαλαιώδη ζητήματα, που αποτυπώνουν την σύγκρουση εργαζομένων και κεφαλαιοκρατών, προαπαιτεί ακόμη τον σαφή προσδιορισμό τού προγραμματικού πολιτικού πλαισίου στο οποίο θα στηρίζεται αυτή η ενότητα στην δράση, και, ακόμη παραπέρα, προαπαιτεί από κάθε συνιστώσα τής κοινής αυτής προσπάθειας, να κόψει οποιονδήποτε ομφάλιο λώρο με την πολιτική τού μεγάλου κεφαλαίου, και οριστικό διαζύγιο με την οπορτουνιστική μακαριότητα, που καλλιεργούν στους εργαζόμενους η αστική τάξη και τα κόμματά της.

Μία «Ενότητα τής Αριστεράς», που θα θεμελιώνεται χωρίς την εξασφάλιση αυτών τών πρωταρχικών προϋποθέσων, θα είναι μία κατ’ επίφαση «Ενότητα», ίσως μία εκλογική σύμπραξη και συμμαχία, άνευ αξίας όμως, που, όχι μόνον δεν θα οδηγήσει στην επίτευξη τής αποτελεσματικής υπεράσπισης και προώθησης τών συμφερόντων τών εργαζομένων, αλλά με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στην απογοήτευση τού λαού, που θα έχει επενδύσει ελπίδες, και εν συνεχεία θα αποτελέσει τον εν δυνάμει πολιορκητικό κριό τής άρχουσας τάξης, για περαιτέρω συντηρητική αναδιάταξη τού πολιτικού σκηνικού και για την ενίσχυση τής αστικής πολιτικής και τής πολιτικής υπέρ τής περαιτέρω ασυδοσίας τού κεφαλαίου σε βάρος τών συμφερόντων τών εργαζομένων. Τα παραδείγματα στην χώρα μας το 1988 με την δημιουργία τού Συνασπισμού και την εξέλιξή του, τής Ιταλίας με τον κύριο Ντ’ Αλέμα και την «Ελιά», και τής Γαλλίας με τον κύριο Ύ είναι λίαν διδακτικά επ’ αυτού.

Σήμερα στην Ελλάδα, ο ΣΥΝ, που «κόπτεται» δήθεν για την «Ενότητα τής Αριστεράς» και εγκαλεί το Κ.Κ.Ε, ότι δήθεν αυτό ευθύνεται που δεν προχωρεί αυτή η «Ενότητα», είναι τοις πάσι γνωστόν, ότι ακολουθεί πολιτική, που, όχι μόνον δεν πληροί τις στοιχειώδεις παραπάνω προϋποθέσεις για μία αξιόπιστη και φερέγγυα για τον λαό «Ενότητα τής Αριστεράς», αλλά, το χειρότερο, η πολιτική του λειτουργεί υποβοηθητικά στις πιό θεμελιώδεις επιλογές τού κεφαλαίου και τής άρχουσας Τάξης σε βάρος τών εργαζομένων. Η υποστήριξή του και η υπερψήφιση συνθηκών και διατάξεων, που καθορίζουν όλο το αντιδραστικό και αντιλαϊκό πλαίσιο επιλογών τού μεγάλου κεφαλαίου σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο ( βλ. π.χ. Συνθήκη Μάαστριχτ), η ουσιαστική ανοχή του, αν όχι και υποστήριξη, σε βαθύτατα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, όπως π.χ. η μερική απασχόληση και το Ωρομίσθιο αντί τής σταθερής και μόνιμης εργασίας, η συμπαράταξη και η συνεργασία του με το νεοσυντηρητικό Κυβερνητικό κόμμα στις Δημοτικές εκλογές πρίν από ενάμισυ χρόνο ( και η εκλογή στελεχών του με τα κυβερνητικά ψηφοδέλτια), για να αναφερθούμε σε τρία μόνον ενδεικτικά παραδείγματα, δεν αποπνέουν αξιόπιστο αριστερό πολιτικό λόγο, αφού δεν σηματοδοτούν κάποια αριστερή πολιτική, όπως ισχυρίζεται, αλλά πολιτική απολύτως ασύμβατη και σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα τών εργαζομένων, τα οποία και υπονομεύονται απ’ αυτήν την πολιτική του.

Βέβαια, σ’ αυτές τις εκλογές, ο δικομματισμός είναι ανάγκη να δεχθή ένα ισχυρό πλήγμα. Πρέπει να αδυνατίσει. Αλλά, αυτό δεν αρκεί. Οι εργαζόμενοι πρέπει να εγκαταλείψουν τα δύο «μεγάλα» κόμματα και ταυτόχρονα να στραφούν αριστερά τους, ψηφίζοντας εκείνο το κόμμα που στάθηκε πρωτοπόρο σε όλους τους αγώνες τών εργαζομένων, χωρίς να αλλοιθωρίζει προς τους θώκους τής αστικής εξουσίας. Είναι το κόμμα, που θα σταθή και αύριο δίπλα τους με συνειδητή ανιδιοτέλεια και με ταξική συνέπεια. Είναι το κόμμα, που, δυναμωμένο μετά τις εκλογές, με τον φερέγγυο πολιτικό λόγο του, θα συμπορευθή και με άλλες δυνάμεις, που τώρα ταλαντεύονται, σε μία πορεία ταξικής ενότητας, για την υπεράσπιση τών δικαιωμάτων όλων τών εργαζομένων. Που θα βάλει τις βάσεις για μία λαϊκή εξουσία αύριο. Είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας!

Σε ό,τι αφορά την «Ενότητα τής Αριστεράς», αυτή θα σφυρηλατηθή στην κοινή δράση τών εργαζομένων, γιατί είναι αναγκαιότητα! Είναι ο πλέον ασφαλής και φερέγγυος για τους εργαζόμενους τρόπος υλοποίησής της! -

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών-Λυκειάρχης

-----------------------------------------------------------------------------------

^(*) Το άρθρο αυτό γράφτηκε με αφορμή τα κροκοδείλεια "δάκρυα" τής ηγεσίας τού Οπορτουνιστικού Αναθεωρητισμού στην Χώρα μας, για την "Ενότητα" τής Αριστεράς, προ τών Βουλευτικών Εκλογών ( 7-3-2004), και δημοσιεύθηκε στις Εφημερίδες: 1) "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" Αθηνών ( 5-3-2004), 2) "ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ" Αμαλιάδος ( 2-3-2004), και 3) " Πατρίς" Πύργου ( 4-3-2004)