Γιατί , ενώ στην βία του άλλου μπορείς ίσως

να αντιτάξεις τη βία την δικιά σου ,

στο ψέμα μνέσκεις κατευχαριστημένος και μάπας …”

( Γιάννης Σκαρίμπας: “το ’21 και η αλήθεια”, τόμ.Β΄)

Τον τελευταίο καιρό γίνονται εντονώτερα ευδιάκριτες οι προσπάθειες ορισμένων οικονομικών και πολιτικών κύκλων, ώστε το κοινωνικό σώμα να αποδεχθή λύσεις στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα του τόπου τέτοιες, που είναι μακρυά από τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σύμφωνα μ’ αυτούς τους κύκλους, ευθύνονται όλοι ισομερώς για αυτά τα προβλήματα, και η έξοδος από την κρίση θα γίνει με την αποδοχή των κανόνων τής ΕΟΚ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ( ΔΝΤ). Το γεγονός, ότι τις λύσεις αυτές άλλοι τις προτείνουν ευθαρσώς και άλλοι με χωριάτικη αιδημοσύνη, δεν έχει καμμιά αξία. Εκείνο, που ενδιαφέρει τον εργαζόμενο, είναι να βρή στηρίγματα αντίστασης σε μια τέτοια προσπάθεια χειραγώγησής του.

Οι τελευταίες εξαντλητικές, για παράδειγμα, αυξήσεις στις υπηρεσίες των ΔΕΚΟ ( ΟΤΕ , κ.α) και άλλων ειδών λαϊκής καταναλώσεως εμφανίσθηκαν δήθεν ως αναγκαίες. Επιχειρείται μάλιστα να καθαγιασθούν, αφού στις αποφάσεις αυτές πήρε μέρος και η ηγεσία του Συνασπισμού. Δηλαδή, αυξήσεις, που είναι αμφίβολο άν θα κατάφερνε να τις υλοποιήσει μια μονοκομματική ή και δικομματική κυβέρνηση, έλαβαν το απαιτούμενο «Αριστερό » άλλοθι και διεκδικούν την «έξωθεν καλή μαρτυρία ». Πράγμα που σημαίνει, πως εκείνο, που πρέπει σήμερα να μας απασχολεί, δήθεν δεν είναι η ουσία κάποιων αποφάσεων, αλλά ο τρόπος με τον οποίον λαμβάνονται!

Άλλο πρόσφατο παράδειγμα είναι η συνεργασία στις μονοεδρικές περιφέρειες, χωρίς πολιτικούς και κοινωνικούς όρους και προϋποθέσεις, που προωθεί μια «νέου τύπου» αποϊδεολογικοποιημένη συναίνεση. Το «αριστερό» άλλοθι τώρα για την εξυπηρέτηση και ενός αριστερού δήθεν «προφίλ» τής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, διαχέεται επιμελώς η αντίληψη, πως θα λυθούν δήθεν προς το συμφέρον των εργαζομένων τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας, με μεθόδους όχι πολιτικές, αλλά με καθαρά διαδικαστικές-συνδικαλιστικές!

Με ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα διοχετεύεται στο κοινωνικό σώμα, για να γίνει εθισμός, πως είναι δυνατόν, μονίμως με κυβερνήσεις τύπου Τζανετάκη ή Ζολώτα, να προωθηθούν τα συμφέροντα του εργαζόμενου πολίτη.

Προβάλλεται από πολλές πλευρές η ανάγκη μιάς ακαθόριστης «συναίνεσης». Η Ν.Δ. προωθεί την δική της συναίνεση, πιστεύοντας πως θα «περάσουν» στα μαλακά τα μέτρα που επιτάσσει η ΕΟΚ και το Δ.Ν.Τ. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μιλάει κι αυτή για συναίνεση, απαιτώντας « εργασιακή ειρήνη», γιατί έτσι νομίζει πως αυτή θα προωθήσει πιο αποτελεσματικά τα σχέδια της ΕΟΚ και του ΔΝΤ.

Και η ηγεσία του Συνασπισμού εξακολουθεί να προτιμά συναινέσεις, που εκφράζονται με αιωρήσεις της Αριστεράς μια προς την Ν.Δ. και μιά προς το ΠΑΣΟΚ, καλλιεργώντας αυταπάτες στους πολίτες, πως η συμμετοχή της Αριστεράς σε κυβερνήσεις του είδους, που δοκιμάσαμε από τον Ιούνιο του ‘ 89 μέχρι σήμερα, προωθεί δήθεν τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Επιστρατεύονται καινούργιες λέξεις και συνθήματα, για να παγιδευθούν οι πολίτες: « μεταρρύθμιση», «εκσυγχρονισμός», «προοδευτική κυβέρνηση», «φιλελεύθερη πολιτική» κλπ, στην θέση των εγκατειλημμένων: «αλλαγή», «πραγματική αλλαγή», «καλύτερες μέρες», «απαλλαγή» κλπ.

Τις «καλές τους υπηρεσίες» εδώ προσφέρουν και αστοί οικονομολόγοι. Έτσι, ο Γιάννης Μαρίνος του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» μάς «βεβαιώνει», πως « η Αριστερά δεν έχει ιδεολογία»! Και, πως « το μόνο που της απομένει για να δικαιολογεί την ύπαρξή της είναι η άσκηση της εξουσίας»! ( Εφημ. ΠΡΙΝ, 25.3.1990).

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μία καλοστημένη επιχείρηση σύγχυσης του κοινωνικού σώματος. Επιχείρηση σύγχυσης ιδεών, προθέσεων και στόχων. Σύγχυση, «που παράγει ακρισία, αβεβαιότητα, αναξιοπιστία, έλλειψη αυτοπεποίθησης, συμπτώματα που οδηγούν σε αδιαφορία, αδράνεια, μαρασμό». ( Φ.Κ.Βώρος, Εφημ. ΠΡΩΤΗ Αθηνών, 31.12.87). Και αυτά, με την σειρά τους, οδηγούν στην παραίτηση του πολίτη από κάθε αντίσταση, ικανή να ανατρέψει τα σχέδια εκείνων που επίμονα καλλιεργούν αυτήν την σύγχυση!

Όμως, ο κόσμος της Αριστεράς, οι προοδευτικού πολίτες, οι εργαζόμενοι, έχουν οράματα και ιδανικά. Και δεν μπορεί ούτε να τα αποκηρύξουν, ούτε να αποδεχθούν την λογική της ηγεσίας του Συνασπισμού, πως, για να κάνουν αυτά τα οράματά τους πραγματικότητα, πρέπει να περιορισθούν σε δρομολόγια μεταξύ των οδών Ρηγίλλης και Χαριλάου Τρυκούπη!

Η κοινωνική αντίσταση, στην επιχειρούμενη αφομοίωση του λαού στην λογική μίας άνευ όρων συναίνεσης, εκδηλώνετα καθημερινά με ποικίλους τρόπους. Και οικοδομείται, έτσι, μια Αριστερή Αντίσταση στην ιδεολογική κατολίσθηση! Μια αριστερή αντίσταση, που φιλοδοξεί να χαράξει μια καινούργια πορεία για την Αριστερά και για το λαϊκό κίνημα. Μια αριστερή αντίσταση, μακρυά από την πολιτική τής συναίνεσης, η οποία « είναι επιλογή των κυρίαρχων κύκλων και αφοπλίζει τους εργαζόμενους και την Αριστερά»( Φ.Φίλιος, ΠΡΙΝ 25.3.90).

Σ’ αυτήν την Αριστερή Αντίσταση, που διαμορφώνεται σήμερα, μπορεί να επενδύσει πολλά ο αριστερός ή προοδευτικός πολίτης, ο κάθε εργαζόμενος. Προ πάντων μπορεί και πρέπει να επενδύσει για μια αναγέννηση της Αριστεράς μέσα από την σύγκλιση όλων των τμημάτων της, χωρίς όρους αποκλεισμού. Για μια Αριστερά, όμως, που δεν θα αλλοιθωρίζει μιά προς την Ν.Δ. και μιά προς το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα έχει τον δικό της αυτόνομο πολιτικό λόγο, που θα στηρίζεται στο λαϊκό και αριστερό κίνημα και θα αγωνίζεται για να προωθούνται βαθειές κοινωνικές αλλαγές, μακρυά από μύθους και πανάκειες περί « εκσυγχρονισμών» και «μεταρρυθμίσεων», που, όσο παραμένουν αστικοί και θα υπηρετούν το σύστημα, δεν θα στοχεύουν στην σοσιαλιστική προοπτική ( αίτημα σήμερα αναλλοίωτο), κι άς επιχειρούν κάποιοι να τους χαρακτηρίζουν έτσι!

Αυτό είναι σήμερα το όραμα και η αγωνία όσως επιλέγουν να αντιστέκονται αριστερά και αρνούνται να αποδεχθούν τις περίτεχνες περιπτύξεις της ηγεσίας του Συνασπισμού.

Γι αυτό, και τα αριστερά πολιτικά σχήματα, που σήμερα φιλοδοξούν να εκφράσουν αυτήν την Αριστερή Αντίσταση ενάντια στις ιδεολογικά αποφλοιωμένες συναινέσεις, έχουν μεγάλη ευθύνη για να προχωρήσει αυτή η υπόθεση. Η ηθική συμπαράσταση, που έχουν, και η εκλογική στήριξη ( κριτική ή όχι), που θα λάβουν από τμήματα του λαού στις εκλογές της 8^ης Απριλίου, αυτήν την προσδοκία ακριβώς θα εκφράζουν. Η ευθύνη αυτή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν επιτευχθή και η εκπροσώπηση αυτής της Αριστερής Αντίστασης στην Βουλή.

Και, εδώ, τον λόγο έχει ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης, που αρνείται να παραμένει άβουλος οπαδός! -

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών στο 2ο Λύκειο Αμαλιάδος

-----------------------------------------------------------------------------------

^(*) Το Άρθρο αυτό αποτελεί συνέχεια του άρθρου « Μονοεδρικές συνεργασίες και άνομοι εναγκαλισμοί», και γράφθηκε κατά την περίοδο τής «Οικουμενικής» Κυβέρνησης Ζολώτα και προ των Βουλευτικών Εκλογών της 8^ης Απριλίου 1990. Είχε αναγγελθή η εκλογική σύμπραξη της ηγεσίας του τότε Συνασπισμού με το ΠΑΣΟΚ στις μονοεδρικές περιφέρειες της Χώρας, αμέσως μετά από την κυβερνητική σύμπραξη του Συνασπισμού με την Ν.Δ. ( Κυβέρνηση Τζανετάκη)! Στον Συνασπισμό, που είχε δημιουργηθή με κορμό το ΚΚΕ, πλειοψηφούσαν τότε η δεξιά πτέρυγα του κόμματος και όλο το πολιτικό συνονθύλευμα των Αναθεωρητών και των αστών «κεντροαριστερών», δηλαδή χάραζαν ουσιαστικά την πολιτική του όλοι εκείνοι, που αργότερα επεχείρησαν ανοικτά πλέον την διάλυση του ΚΚΕ και την παράδοσή του ως λαφύρου στην άρχουσα τάξη της Χώρας μας. Δημοσιεύθηκε, δε, στην ημερήσια Εφημερίδα της Ηλείας « ΠΡΩΪΝΗ» , την 03. Απριλίου 1990.