(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas) Στάση Ζωής και Αξιοπρέπειας ο Αγώνας τών Καθηγητών

Φαίνεται, πως, για την Κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας, ο σεβασμός στην αυτοτέλεια και στην αυτονομία τού συνδικαλιστικού κινήματος είναι πολυτέλεια. Και γι’ αυτό ίσως συνεχίζει δια στόματος τού υπουργού Παιδείας να καθυβρίζει και να συκοφαντεί, χωρίς φειδώ, τους αγώνες τών καθηγητών.

Είπε και συνεχίζει να λέει ο υπουργός Παιδείας, πως ο αγώνας τών Καθηγητών, που συνεχίζεται εν μέσω τών Εξετάσεων, είναι υποκινoύμενος, πως ακόμη εντάσσεται σε «πολιτικό παιχνίδι» συγκεκριμένου κόμματος.

Αλλά, αν η αλήθεια σ' αυτήν την χώρα δεν έχει χάσει την αξία της, το υπουργείο Παιδείας και η Κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά, πως ο αγώνας τών καθηγητών μέσα στις εξετάσεις είναι παιδί τών δικών τους αμαρτιών, τής δικής τους ασυνέπειας και αδιαλλαξίας δυό χρόνια τώρα.

Και είναι ακόμη ο αγώνας αυτός απόφαση τής συντριπτικής πλειοψηφίας τών 40.000 Καθηγητών τής χώρας, που, για να φθάσουν εδώ, xρειάσθηκε να πρoειδοποιήσoυν την Kυβέρνηση με πέντε (5) προηγoύμενες κινητοποιήσεις, συνολικής διάρκειας δώδεκα (12) ημερών απεργίας. Και έφθασαν εδώ οι Καθηγητές, μετά από επίπονες και επίμονες εκκλήσεις προς την Kυβέρνηση για την ικανοποίηση τών αιτημάτων τους, και αφού κατάφεραν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και τους φραγμούς, που έβαζαν στον δρόμο τους κόμματα και κυβερνητικοί μηχανισμοί!

Αυτό, άλλωστε, μαρτυρούν τα στοιχεία και οι αποφάσεις τού Κλάδου τών Καθηγητών, που αξίζει, νομίζουμε, τον κόπο και επιβάλλεται τούτες τις στιγμές, να αναφέρουμε όσο γίνεται συνοπτικά.

Όχι, βέβαια, για να απαντήσουμε στην Κυβέρνηση και στο υπουργείο Παιδείας, αφού αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά το θέμα. Αλλά, για να γνωρίσει την αλήθεια ο κάθε καλοπροαίρετος πολίτης, τον οποίον η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να παραπληροφορήσει με κάθε τρόπο.

Μετά από τρείς απεργιακές κινητοποιήσεις ( 24ωρη στις 25 Νοεμβρίου 1987, 48ωρη στις 8-9 Δεκεμβρίου 1987, τριήμερη στις 15-16-17 Δεκεμβρίου 1987), οι οποίες απεφασίσθησαν με: 56 ναί, 2 όχι και 12 λευκά, η Κυβέρνηση αρνείται τον διάλογο για την επίλυση τών αιτημάτων τών Καθηγητών.

Η Γενική Συνέλευση τής ΟΛΜΕ ( 23-1-1988) κηρύσσει νέες απεργιακές κινητοποιήσεις, προειδοποιώντας, πλέον, ότι «άν η Κυβέρνηση δεν ικανοποιήσει τα αιτήματα τών Καθηγητών, ο Κλάδος θα πραγματοποιήσει νέα Γενική Συνέλευση, για να κηρύξει απεργιακές κινητοποιήσεις ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ (μορφή, ημερομηνίες, κλπ)». Η απόφαση αυτή ψηφίσθηκε με συντριπτική πλειοψηφία.

Παρά το γεγoνός αυτό, και παρά το ότι πραγματοποιήθηκαν νέες προειδοποιητικές απεργιακές κινηνητοποιήσεις, η Kυβέρνηση αρvείται να συζητήσει! Αρνείται ακόμη να συζητήσει και όταν η Γενική Συνέλευση τής ΟΛΜΕ ( 20-2-1988) υπενθυμίζει, πως «αν μέχρι το Πάσχα η Κυβέρνηση εξακολουθεί να αρνείται την ικανοποίηση τών αιτημάτων τών Καθηγητών, θα πραγματοποιηθεί νέα Γενική Συνέλευση στις αρχές Μαΐου, που θα υλοποιήσει την απόφαση τής 23-1-1988 για απεργία πρίν και κατά την διάρκεια τών εξετάσεων»! Η απόφαση αυτή ψηφίσθηκε με 65 ναί, 2 όχι και 9 λευκά!

Η κραυγαλέα και στείρα άρνηση τής Κυβέρνησης για ουσιαστικόν διάλογο, δεν έμελλε να εγκαταληφθή ως κυβερνητική τακτική ακόμη και όταν οι Γενικές Συνελεύσεις τών ΕΛΜΕ τής χώρας ελάμβαναν πλέον τις αποφάσεις τους με συντριπτική πλειοψηφία για απεργία διαρκείας μέσα στις Εξετάσεις!

Αυτή η προκλητική κυβερνητική άρνηση και η όξυνση πλέον τού οικονομικού προβλήματος τών Καθηγητών οδήγησαν τον Κλάδο σε μία πρωτοφανή για τα συνδικαλιστικά χρονικά τής χώρας μας και για την ιστορία τού ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος ενότητα και συνοχή, που θα μείνει εσαεί ως παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενεές. Ο Κλάδος τών Καθηγητών, ξεπερνώντας φραγμούς και εμπόδια, που φανερά και απροκάλυπτα πλέον έβαζαν μπροστά του κόμματα και κυβερνητικοί μηχανισμοί, απεφάσισε σχεδόν ομόφωνα απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις, με την ιστορική Γενική Συνέλευση τής 7-5-1988 ( ψήφοι: 67 απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις, 5 απεργία τετραήμερη στις εξετάσεις, 2 λευκά)!

Αλλά, πέρα από όλα αυτά τα γεγονότα, τα οποία δίνουν συντριπτικές απαντήσεις στις συκοφαντίες κατά τού Κλάδου τών Καθηγητών, υπάρχει και κάτι άλλο, που προσδίδει ίσως μίαν άλλην διάσταση στις εξελίξεις αυτές: οι αποφάσεις αυτές δεν είναι αποφάσεις συγκυριακές, που προκύπτουν δηλαδή με κάποιον συσχετισμόν δυνάμεων στην κορυφή ( δηλ. στην Διοίκηση τής ΟΛΜΕ, κλπ), αλλά είναι αποφάσεις, που ελήφθησαν από τους ιδίους τούς Καθηγητές στα τοπικά σωματεία τους (ΕΛΜΕ), με Γενικές Συνελεύσεις πρωτοφανείς σε μαζικότητα και συμμετοχή.

Έτσι, αναφέρουμε για την Ιστορία, ότι η απόφαση αυτή στην ΕΛΜΕ Ηλείας ελήφθη με ψήφους: 380 ναι στην απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις, 17 όχι, και 6 λευκές ψήφους! Ανάλογες ήσαν οι αποφάσεις και στις άλλες ΕΛΜΕ τής χώρας ( και πάντως με ποσοστά πάντοτε πάνω από 90% υπέρ τής απεργίας διαρκείας μέσα στις εξετάσεις)!

Μήπως, λοιπόν, αυτά τα στοιχεία, αυτά τα γεγονότα, δεν καταρρίπτουν τους μύθους και τις αναλήθειες περί «υποκινούμενων απεργιών»; Μήπως δεν επιβεβαιώνουν με τον πλέον περίτρανο τρόπο αυτό, που ετόνισε ο Πρόεδρος τής ΟΛΜΕ στην τηλεόραση, δηλαδή το γεγονός, πως η 65χρονη ιστορία τού Κλάδου τών Καθηγητών ακυρώνει κάθε σκέψη, που θέλει τον Κλάδο τών Καθηγητών να κηδεμονεύεται κάθε τόσο και από κάποιους;

Μήπως, λοιπόν, το γεγονός, πως διατρανώνουμε την απόφασή μας, ως Επιστήμονες και Παιδαγωγοί, να μην δεχόμαστε πάτρωνες και κηδεμόνες στους αγώνες μας, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα τού υπουργείου και τής Κυβέρνησης; Και γι’ αυτό, μήπως, το υπουργείο επεχείρησε να κάνει «διάλογο» για την απεργία και τα αιτήματα τών Καθηγητών όχι με τον ίδιον τον Κλάδο ( την νόμιμη Διοίκηση τής ΟΛΜΕ), αλλά με τους αρχηγούς τών κομμάτων, γεγονός πρωτοφανές στην πολιτική ζωή τού τόπου; Και, μήπως, παρά το γεγονός, πως το υπουργείο γνωρίζει όλην την αλήθεια, γι’ αυτόν τον λόγο προσπαθεί κατά τον προσφιλήν του τρόπον να συκοφαντήσει τον ακηδεμόνευτον αυτόν αγώνα;

Οι Καθηγητές είναι πλέον πεπεισμένοι, ότι ο αγώνας τους είναι δικαιωμένος στα μάτια τής κοινής Γνώμης. Σ’ αυτό, άλλωστε, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, εβοήθησε και ο υπουργός Οικονομίας, κ. Τσοβόλας, στην εκπομπή τής τηλεόρασης «ανοιχτά χαρτιά»! Διότι, την στιγμή που ο υπουργός οικονομίας επιχειρούσε με «μπακάλικους» υπολογισμούς να πείσει το κοινό, πως ο νεοδιόριστος Καθηγητής παίρνει για μισθό 59.000 δρχ. τον μήνα και όχι 53.000 δρχ., όπως δείχνουν οι μισθοδοτικές καταστάσεις, την ίδια στιγμή στο μυαλό τού απλού πολίτη στριφογύριζε η σκέψη: Πώς είναι δυνατόν, σήμερα ο Καθηγητής να καλείται, ως Επιστήμονας και Παιδαγωγός, να ασκήσει το γεμάτο αυξημένες ευθύνες δύσκολο έργο του, ακόμη και με τις 59.000 δρχ. τον μήνα, που λέει ο κ. Τσοβόλας;

Αλλά, είναι ακόμη κοινωνικά δικαιωμένος ο αγώνας τών Καθηγητών, γιατί ο κάθε πολίτης γνωρίζει, πως αυτοί παλεύουν πάντα όχι μόνον για τα εργασιακά τους ή τα οικονομικά τους αιτήματα, αλλά εντάσσουν στους αγώνες τους την ίδια την ποιότητα τής Εκπαίδευσης. Γιατί, ακόμη γνωρίζει ο κάθε απλός πολίτης, πως ό,τι καλό είχε ή έχει ή θα έχει κερδηθή στην Εκπαίδευση, αυτό οφείλεται, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, στον αγώνα τών ιδίων τών Καθηγητών.

Είναι, ακόμη, βέβαιον, πως αυτός ο έντιμος και αξιοπρεπής αγώνας βρίσκει και θα βρίσκει καθημερινά ευρύτατη κοινωνική δικαίωση, γιατί με την ωριμότητα και την αγωνιστική υπευθυνότητα, που τον διακρίνει, έχει και θα έχει αλυσιδωτές επιδράσεις στην λαϊκήν συνείδηση, στους νέους ανθρώπους, που σήμερα βρίσκονται στα θρανία και αύριο θα μπούν στην παραγωγή!

Είναι σίγουρο, πως αυτός ο πραγματικά ακηδεμόνευτος αγώνας τών Καθηγητών θα αποτελέσει ένα ακόμη μάθημα αγωνιστικής και περήφανης στάσης απέναντι στην ζωή, κόντρα στην από τα διάφορα κέντρα αποπροσανατολισμού επιχειρούμενη περιθωριοποίηση τού ατόμου και στην ιδιώτευση.

Θα αποτελέσει ένα ακόμη δίδαγμα για το ότι, πρέπει να κρατηθούν υψηλά οι ανθρώπινες αξίες και οι θεσμοί, που σήμερα η Κυβέρνηση τις λοιδορεί και επιχειρεί να τις υγροποιήσει στην συνείδηση τού λαού.

Η Κυβέρνηση, αντί να επιστρατεύει κάθε μέσον, για να εξοντώσει ηθικά και ψυχολογικά τους Καθηγητές τών παιδιών τού ελληνικού λαού, αντί να επιχειρεί να καταρρακώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους, οφείλει αυτήν την στιγμήν, να καθίσει στο τραπέζι τών διαπραγματεύσεων με διάθεση για ουσιαστικόν διάλογον και με πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα ( και πρώτα απ’ όλα τα οικονομικά) τών Καθηγητών. Για να ανοίξει, έτσι, ο δρόμος, για να διορθωθεί ό,τι με την κυβερνητική πολιτική τραυματίσθηκε και ισοπεδώθηκε στην Μέση Εκπαίδευση!

Και, επειδή είναι αλήθεια, ότι « μπορεί να εμπαίζεις λίγους για πολύν χρόνο, μπορεί να εμπαίζεις πολλούς για λίγον χρόνον, αλλά είναι αδύνατον να εμπαίζεις τους πάντες και για πάντα», αυτή η κίνηση για την ικανοποίηση τών αιτημάτων τών Καθηγητών πρέπει να γίνει όσον το δυνατόν συντιμώτερα!

Τούτος ο αξιοπρεπής αγώνας πρέπει και μπορεί να δικαιωθή και να λήξει μόνον με την ικανοποίηση τών αιτημάτων του! Και θα δικαιωθεί! Γιατί είναι ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ! -

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών στο 2^ο Λύκειο Αμαλιάδος

πρ. Πρόεδρος τής ΕΛΜΕ Ηλείας

.................................................

(*) Το άρθρο αυτό εγράφη και εδημοσιεύθη στην ημερησία εφημερίδα τής Ηλείας, «ΠΑΤΡΙΣ», την 25-5-1988, εν μέσω τής μεγάλης και θρυλικής απεργίας τών Καθηγητών, κατά την διάρκεια τών Πανελληνίων Εξετάσεων 1988