(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas)Πρόταση για μία Διέξοδο από το Αδιέξοδο

Μετά από μία 48ωρη και μία 24ωρη απεργία μέσα σε ένα μήνα, ο κλάδος τών καθηγητών βρίσκεται ήδη στις παραμονές τών Γενικών Εξετάσεων (που αναβλήθηκαν) και ο διάλογος μεταξύ υπουργείου Παιδείας και ΟΛΜΕ φαίνεται πως έχει φθάσει σε αδιέξοδο.

Δεν είναι η στιγμή τής επίρριψης ευθυνών για την εξέλιξη αυτήν. Εκείνο, που σήμερα έχει τεράστια σημασία, είναι να βρεθεί μία ΔΙΕΞΟΔΟΣ. Διέξοδος, που θα απομακρύνει τον κίνδυνο μίας τραγωδίας για την Μέση Εκπαίδευση και το ανθρώπινο δυναμικό της (μαθητές και καθηγητές).

Απο μία ενδεχόμενη μετωπική σύγκρουση (που κάποιοι φαίνεται πως την επιδιώκουν) κανείς δεν πρόκειται να βγεί νικητής τούτη την στιγμή: ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι μαθητέc, ούτε και οι καθηγητές.

Ο κλάδος τών καθηγητών, μετά από τις αλλεπάλληλες τραυματικές εμπειρίες τής τελευταίας δεκαετίας, είναι αδιανόητο να βyεί από αυτόν τον αγώνα για άλλην μία φορά τραυματισμένος (τόσο στο εσωτερικό του μέτωπο, όσο και στις σχέσεις του με την κοινή γνώμη). Και αυτό μπορεί και πρέπει να το εμποδίσει, χωρίς να εγκαταλείψει τις θέσεις του, για βελτίωση τόσον τής οικονομικής θέσης τού καθηγητή, τόσον τής επιστημονικής επάρκειας τών καθηγητών μέσα από την επιμόρφωση-μετεκπαίδευση, όσον και τής Δημόσιας Μέσης Εκπαίδευσης, που τόσο τραυματισμένη βγήκε στην δεκαετία τού ’80.

Εχουμε τηv ακλόνητη πεποίθηση, πως είναι πλέoν ώριμες οι συνθήκες, ώστε εκείνο, που δεν καταφέραμε ως κλάδος, από την απεργία τού ’88 και απο το 4^ο Συνέδριο τής ΟΛΜΕ το ’89 μέχρι σήμερα (όπως σημειώνουμε και στις δύο πρατάσεις άμεσης προτεραιότητας τον lούνιο τού 1989), πρέπει να το πραγματοποιήσουμε τώρα!

Χωρίς αυτό να αποτελεί υποχώρηση από την oυσία τών οικονομικών και εκπαιδευτικών μας αιτημάτων, μπορούμε και πρέπει τώρα να προωθήσουμε αυτά τα αιτήματα με προτάσεις ευέλικτες και αποτελεσματικές. Γιατί είναι αδιανόπτο και επικίνδυνο συνάμα , το να επιμένουμε ως κλάδος στην ικανοποίηση τού οικονομικού μας αιτήματος, μέσα απο την λογική τού ενιαίου μισθολογίου, το oπolo κονιορτοποιήθηκε στην συνείδηση κάθε συναδέλφου κατά την απεργία τού 1988, και το οποίο, εν ολίγοις, απετέλεσε φενάκη για τον κλάδο τών καθηγητών.

Οι προτάσεις μας για την επίλυση τών αιτημάτων μας πρέπει να στοχεύουν:

1) στην παράκαμψη τού επιχειρήματος τής Κυβέρνησnς, πως n χορήγηση τού «επιδόματος τών 18.000 δρχ» στους καθηγητές θα οδηγήσει στην χορήγησή του και στους άλλους Δ.Υ., πράγμα που κοστίζει 63 δισ. δρχ., αλλά και στην διευκόλυνση τής διαπραγμάτευσής μας με την κυβέρνηση, χωρίς τον φόβο προβολής τού επιχειρήματος, πως « ό,τι πάρουν οι καθηγητές θα το ζητήσουν και οι άλλοι», εμποδίζοντας έτσι την αποτελεσματικότητα τού αγώνα μας.

2) στην περαιτέρω συσπείρωση τού κλάδου, που αυτήν την στιγμή νοιώθει αποπνικτικά, τόσο από τα εις βάρος του μέτρα τής κυβέρνησης (ποινικοποίηση απεργίαc, περικοπή αποδοχών, παράταση διδακτικού έτους), όσο και από το «κτύπημα στην πλάτη» από άλλους κλάδους, που, ενώ στην απεργία τής ΑΔΕΔΥ έλαμψαν δια τής απουσίας τους, τους ικανοποιεί τώρα το γεγονός τής απεργίας μας, λέγοντας ανερυθρίαστα, πως «έτσι όπως βάζετε το οικονομικό αίτημα, παλεύετε και για εμάς»!

Η συσπείρωσn τού κλάδου τών καθηγητών θα έλθει ως επακόλουθο τέτοιων προτάσεων διεξόδου, πoυ θα ανοίγουν την προοπτική για μια άλλη πορεία στο κίνημα τών καθηγητών, μακρυά από τα υπερφίαλα όνειρα oρισμένων για κίβδηλα «μέτωπα» με την μέθοδο τών βιαίων συσπειρώσεων και συγκολλήσεων, με τα «ενιαία μισθολόγια», με τις «ενιαίες αντιμετωπίσεις» κλπ.

3) πρέπει να στοχεύουν ακόμη οι προτάσεις μας στην διαβεβαίωση προς το υπoυργείo, προς την κοινή γνώμη και κυρίως προς τους μαθητές μας, που αυτήν την στιγμή αγωνιούν για το μέλλoν τους, πως ο κλάδος τών καθηγητών επιδιώκει τπν πραγματoπoίηση τών Εξετάσεων με τους ίδιους τούς φυσικoύς τoυς εξεταστές, δηλαδή τους καθηγητές, και

4) στο να αποφευχθεί ο κίνδυνος επανένταξής μας στην λογική τού διάτρητου και απαράδεκτου ενιαίου μισθολογίου, και στο να ανοίξει ο δρόμος για την υλοποίηση κλαδικών συμβάσεων τών καθηγητών και εφαρμoγή στην πράξη τής 151 διεθνoύς σύμβασης εργασίας.

Για να οδηγπθούμε, λοιπόν, σε μία διέξοδο από το αδιέξοδο, που έxουμε περιέλθει, ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

Η Διοίκηση τής ΟΛΜΕ να προτείνει και να ζητήσει από το υπουργείο και την κuβέρνηση:

Α) ΓΙΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ:

1. Αύξηση των υπερωριών στις 60 ώρες ανά τρίμηνο (δηλαδή 18 ώρες ανά τρίμηνο, πέραν τών 42 ωρών που έχει δεχθή το υπουργείο), με τήν ενταξή τους ως μηνιαίου επιδόματος τών 15 ωρών ανά μήνα μέσα από τις μισθοδoτικές καταστάσεις (αυτό ισοδυναμεί με αύξησπ κατά 2.500 δρχ. τον μήνα).

2. Χορήγηση επιδόματος παντός είδoυς εξετάσεων (εξεταστικό επίδομα) για τις τρείς εξεταστικές περιόδους ( που ισχύουν μόνον στην Μέση Εκπαίδευση) : Φεβρουαρίου-Ιουvίoυ- Σεπτεμβρίου, που να ισοδυναμεί με 60 ώρες κατά έτος, και χορηγούμενο μέσα από τις μισθοδοτικές καταστάσεις ως μηνιαίο επίδομα τών 5 ωρών (αυτό ισοδυναμεί με 8.500 δρχ. περίπου αύξηση κατά μήνα).

3. Αύξηση τού επιδόματος για αγορά βιβλίων στο ύψος τών 50.000 δρχ. ετησίως. Να χορηγείται μέσα από τις μισθοδοτικές καταστάσεις ως μηνιαίο επίδομα τών καθηγητών, συνδεδεμένo με ορισμένο μισθολογικό κλιμάκιο.

Ετσι νομίζουμε πως κλείνει με τον καλλίτερο τρόπο το οικονομικό αίτημα, αφού παρακάμπεται το εμπόδιο τού ενιαίου μισθολογίου και τών προεκτάσεών του.

Β) ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ - ΜΕΤΕΚΑΙΔΕΥΣΗ

1. ΣΕΛΜΕ (Ετήσια Επιμόρφωση Καθηγητών):

Διατήρηση τών Σχολών Επιμόρφωσης Καθηγητών (ΣΕΛΜΕ), γενίκευση και επέκταση τής Επιμόρφωσης. Συγκεκριμένα:

Σταδιακά και μέσα σε τρία χρόνια, ώστε να εξασφαλίζεται και η απαιτούμενη υλικοτεχνική υποδομή, μπορούμε να φθάσουμε στις 3.000 θέσεις επιμόρφωσης, ξεκινώντας από φέτος με 1.200 θέσεις και με ετήσια αύξηση 600 θέσεων μέχρι το 1993.

Η κατανομή τών θέσεων κατά νομό να γίνεται ανάλογα με τον αριθμό τών υπηρετούντων καθηγητών. Βελτίωση τού προγράμματος σπουδών και πρόσληψη διδακτικού προσωπικού τών ΣΕΛΜΕ από τις πανεπιστημιακές σχολές με αύξπση τού ωρομισθίου για τους διδάσκοντες στις ΣΕΛΜΕ, που σήμερα βρίσκεται σε απελπιστικά χαμηλά επίπεδα.

2. Ταχύρρυθμα Επιμορφωτικά Ιδρύματα

Να λειτουργούν σε κάθε νομό, η διάρκεια τής επιμόρφωσπς να είναι 15-30 ημέρες, να φοιτά κάθε έτος το 1/8 έως 1/6 τών υπηρετούντων καθηγητών και την ευθύνη τής λειτουργΙας τους να έχει η Δνση Μέσης Εκπαίδευσης κάθε Νομού με τους σχολικούς συμβούλους Μέσης Εκπ/σης, και με παράλληλη συμμετοχή εκπροσώπου τής κάθε ΕΛΜΕ.

3. Μετεκπαίδευση

Διετής μετεκπαίδευση, συνδεδεμένη με την έρευνα στην Μέση Εκπαίδευση « για όσους επιθυμούν να εμβαθύνουν στην επιστήμη τους, στπν παιδαγωγική, στην διδακτική και στην έρευνα» (πορίσματα 52^ης Γ/Σ ΟΛΜΕ -1982, 2^ου Συνεδρίου ΟΛΜΕ- 1985). Έτσι, η μεν επιστημονική μετεκπαίδευση θα σταματήσει να αποτελεί προνόμιο μόνο όσων μπορούν να πάνε στο εξωτερικό, η δε επιμόρφωση (ετήσια ή ταxύρρυθμη) θα παρέχεται σε όλους τους καθηγητές και σε σχετικά τακτά χρονικά διαστήματα.

Γ) ΓΙΑ ΤΟ ΔιΔΑΚΤΙΚΟ ΩΡΑΡlΟ

1. Η μείωση τού διδακτικού ωραρίου τών μητέρων καθηγητριών, με παιδιά μέχρι 2 ετών, κατά 2 ώρες εβδομαδιαίως, να γίνει με κύριο δικαιολογητικό την ανταπόκριση στα καθήκοντα κυρίως τών εξετάσεων και τής κατ' οίκον αξιολόγησης (διαγωνίσματα, που απαιτούν αυξημένη ερyασία στο σπίτι, κλπ).

2. Το διδακτικό ωράριο όλων τών καθηγητών να γίνει : 21 διδ. ώρες (1-6 χρόνια υπηρεσίας) , 19 ωρες (7-12 χρόνια), 17 διδ. ώρες (13-20), 15 ώρες (21-30 χρόνια) και 14 ώρες (31-35 χρόνια υπηρεσίας) (πορίσματα 51^ης Γ.Σ. ΟΛΜΕ -1981 , 2^ου Συνεδρίου 1985, 3^ου Συνεδρίου 1987 , και 4^ου Συνεδρίου 1989).

Αυτό μπορεΙ να υλοποιπθή σταδιακά σε 2 χρόνια (1990-91,1991-92).

Δ ) ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ (αίθουσες διδασκαλίας κλπ)

Να γίνει ένα λογικό και κοινά αποδεκτό χρονοδιάγραμμα, ώστε και η υλοποίησή τους από την κυβέρνηση να διευκολυνθεί, αλλά και η Μέση Εκπαίδευση να μην συνεχίζει να είναι ο παρίας τού τόπου.

Αυτές οι σκέψεις μας, που πηγάζουν και απο την αγωνία όλων μας να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση, αποτελούν σταθερή μας πεπolθηση όχι απλά πρό τών κινητοποιήσεων τού ’90, αλλά ήδη από την περίοδο τού 3^ου συνεδρίου τού κλάδου (1987), και πιστεύουμε, πως προσφέρουν μια ελάχιστη συμβολή για διέξοδο από την σημερινή κρίσιμη κατάσταση.

Πεποιθησή μας είναι, πως λύσεις μπορεί και πρέπει να βρεθούν. Και οι εξετάσεις πρέπει και μπορεί να γίνουν από τους καθηγητές.

Η αγωνlα τών 150.000 υποψηφίων πρέπει να λάβει τέλoς.-

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών στο 2^ο Λύκειο Αμαλιάδος

πρ. Πρόεδρος τής ΕΛΜΕ Ηλείας

………………………………………………

( *) Το άρθρο αυτό εδημοσιεύθη στην ημερήσια εφημερίδα τής Ηλείας «ΠΑΤΡΙΣ», την 4^η Ιουλίου 1990, εν μέσω τής μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης τών Καθηγητών κατά την διάρκεια τών Πανελληνίων Εξετάσεων 1990.