(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas)Αποδέσμευση τών Καθηγητών από το "Ενιαίο" Μισθολόγιο

Τρία χρόνια μετά την ουσιαστική απόδρασή τους (με την απεργία τού 1988) από τη λογική τού «ενιαίου» μισθολογίου και τα συνακόλουθά του, οι καθηγητές τής Μέσης Εκπαίδευσης εξακολουθούν να συνθλίβοvται στην ισoπεδωτική λειτουργία του.

Αν κρίνει κανείς, μάλιστα, από τις θέσεις τής ΟΛΜΕ για το 5^ο Συνέδριό της (που γίνεται σε λίγες ημέρες), φαίνεται πως η λύση τού προβλήματος ούτε εύκολη αλλά ούτε και ανώδυνη θα είναι.

Οι διάφορες μικροκομματικές και μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες, οι καιροσκοπικοί (και γι’ αυτό κοινωνικά επικίνδυνοι) υπολογισμοί τών διαφόρων κομματικών σχηματισμών και οι ισορροπίες, που επιθυμούν να διατηρούν στο κοινωνικό πεδίο, είναι οι βασικοί λόγοι, που οδηγούν τις δυνάμεις αυτές στο να κρατούν τους καθηγητές δέσμιους (τυπικά βέβαια) τής λογικής τού λεγομένου «Ενιαίου» Μισθολογίου(ΕΜ).

Το Ε.Μ., πρέπει χωρίς περιστροφές να ομολογήσουμε, ότι, υπήρξε συνδικαλιστικό και πολιτικό ατόπημα τού κλάδου τών Καθηγητών κατά την δεκαετία 1975-85, αφού είναι βέβαιον, πλέον, ότι:

* λειτούργησε και λειτουργεί ως φενάκη για τον κλάδο τών καθηγητών, ως τροχοπέδη και στρεβλός οδηγός στους αγώνες του,

* μέσω αυτού καλλιεργήθηκαν στους εργαζόμενους και κυρίως στους καθηγητές αυταπάτες για την φύση τής Κοινωνίας που ζούμε,

* πρόσφερε άλλοθι σ' όλους εκείνους, που εποφθαμιούσαν το κύρος και την δυναμική τής Μέσης Εκπαίδευσης και τών λειτουργών της, για να κρατήσουν ομήρους (συνδικαλιστικά και κοινωνικά) τους καθηγητές και για να δρομολογήσουν ευκολώτερα την άλωση τού συνδικαλιστικού κινήματος τών Καθηγητών, την καθυπόταξη και τελικά την υποβάθμιση τής Μέσης Εκπαίδευσης,

* έδρασε ισοπεδωτικά και λειτούργησε προσβλητικά και εκβιαστικά για τον κλάδο τών καθηγητών,

* καλλιέργησε τον αμοραλισμό και την ήσσονα προσπάθεια τού εργαζόμενου,

* «χάϊδεψε» και συνδαύλισε τα ανόητα συντεχνιακά ένστικτα ορισμένων, που «βολεύονται» με τον ισοπεδωτισμό,

* τελικά καλλιέργησε με χυδαίο τρόπο τον ισοπεδωτισμό, και επέφερε την υγροποίηση κάθε κοινωνικής αξιολόγησης.

Όσο ωφέλιμο είναι βέβαια να αναζητεί κανείς τις αιτίες και τους υπευθύνους ενός τέτοιου συνδικαλιστικού και πολιτικού σφάλματος για τους εργαζόμενους (και υπεύθυνοι υπάρχουν, κυρίως επώνυμοι), άλλο τόσο και περισσότερο χρήσιμο και επιτακτικά αναγκαίο είναι να ιδεί κανείς όσο γίνεται ενωρίτερα το λάθος, για να παρέμβει. Και αυτό έγινε με την μεγάλη απερyία τού 1988, στην οποία οι καθηγητές «από τα κάτω» έσπασαν τα δεσμά τους με το Ε.Μ., και έστειλσν τα μηνύματά τους στην κορυφή, στην ηγεσiα τους.

Αλλά, μόνιμο σύνδρομο τής ηγεσίας τού συνδικαλιστικού κινήματος τών καθηγητών είναι τα «μέτωπα» και οι «συσπερώσεις» κλάδων εργαζομένων, ακόμη και εκεί, όπου για αντικειμεvικούς και υποκειμενικούς λόγους δεν μπορούν αυτά να οικοδομηθούν.

Δεν μπόρεσε, δυστυχώς, η ηγεσία τών καθηγητών να κατανοήσει, πως, όταν οι «κοινοί» αγώνες τών εργαζομένων δεν πηγάζουν ως κοινωνική ανάγκη αλλά επιβάλλονται, όταν αυτοί οι δήθεν «κοινοί» αγώνες δεν σφυρηλατούνται πάνω σε αντικειμενικώς κοινά ζητήματα αλλά εκβιάζονται, τότε είναι αγώνες κίβδηλοι και γι’ αυτό, και όταν τελικά πραγματοποιούνται, δεν ωφελούν κοινωνικά. Αντίθετα παράγουν στρεβλώσεις τόσο σε συνδικαλιστικό, όσο σε πολιτικό και στο κοινωνικό πεδίο.

Δεν κατόρθωσε ακόμη η ίδια ηγεσία να κατανοήσει:

1) πως ο κοινωνικά χυδαίος ισοπεδωπσμός, που διαχέει η φιλοσοφία τού «Ε.Μ», η λαϊκίστικη (και γι’ αυτό αντιδραστική και επικίδυνη) αντίληψη που καλλιεργείται με τη λογική του «Ε.Μ» περί «ενιαίου» και από τα «πάνω» τρόπου ρύθμισης τών αιτημάτων τών εργαζομένων, πέραν τού ότι δοκιμάσθηκαν στην ζωή κατά την τελευταία δεκαετία και επέφεραν την κοινωνική σήψη, οδηγούν στην αποδυνάμωση και περιθωριοπoίηση το συνδικαλιστικό κίνημα και στην ιδιώτευση τους εργαζόμενους.

2) πως είναι κοινωνικά επικίνδυνο να εθίζεται ο πoλίτης στην αντίληψη, πως ο μισθός τού εργαζόμενου προκύπτει ως αποτέλεσμα «σχεδίων επί χάρτου» τών διαφόρων συνδικαλιστικών ηγεσιών και όχι ως αποτέλεσμα τών συσχετισμών που εκάστοτε διαμoρφώνovται στην κοινωνία.

Παρακολουθούμε, λοιπόν, όλο αυτό το διάστημα τών τριών ετών (από το 1988) την αγωνιώδη προσπόθεια τής ηγεσίας τών καθηγητών, να παρατείνει (έστω και στα χαρτιά) όσο μπορεί τον εγκλωβισμό τους στο «Ε.Μ» και στην λογική που σέρνει μαζί του.

Και τελευταία, τούτο τον καιρό που η ιδέα τής αποδέσμευσης τών καθηγητών από το «Ε.Μ» έχει πλέον ωριμάσει σ' όλον τον κλάδο, η ηγεσία τoυς προτείνει με έντεχνο τρόπο μιά άχρωμη «ψήφιση τής 151 Διεθνούς Σύμβασης Eργασίας» (Δ.Σ.Ε.), και αόριστες «κλαδικές συμβόσεις», με τον όρο βέβαια να… διατηρηθεί το «ΕΜ»(!), «για να μην χόσει, λέει, ο κλάδος τα ταξικά του χαρακτηριστικά»! (Δελτίο ΟΛΜΕ τ. 620, σελ. 16).

Είναι, λοιπόν, επιβεβλημένο κατά την γνώμη μας να διευκρινισθούν εδώ ορισμένα πράγματα σε σχέση με τις «κλαδικές συμβάσεις» και την «151 Δ.Σ.Ε.». για να σταματήσει επί τέλους η καλλιεργούμενη σύγχυση στον κλάδο τών καθηγητών και για να γίνουν πιό σαφή μερικά ζητήματα, που μεθοδευμένα συσκοτίζονται από τους θιασώτες(ακόμη) τού «Ε.Μ.»:

Πρώτον:

Η 151 Δ.Σ.Ε., κοι αν ακόμη υιοθετηθεί από την πολιτεία, δεν λύνει από μόνη της το πρόβλημα. Γιατί, κάλλιστα, (ως γενικό κείμενο) μπορεί να συνυπάρχει ακόμη και με το σημερινό καθεστώς τού «ΕΜ».

Το ζήτημα, λοιπόν εδώ, είναι: Ποιός θα διαπραγματεύεται με την πολιτεία για λογαριασμό τών καθηγητών και για ποιό πράγμα; Ορισμένοι ονειρεύονται να διαπραγματεύεται για λογαριασμό τών καθηγητών η ΑΔΕΔΥ! Και, όπως εΙναι επόμενο, αυτή η διαπραγμάτευση θα γίνεται στην βάση τού «ΕΜ», αφού, χωρίς αυτό, η ανάγκη ύπαρξής της θα είναι, πλέον, αμφίβολη και για τους καθηγητές αδιάφορη!

Άλλοι σχεδιάζουν να διαπραγματεύεται η ΟΛΜΕ, αλλά στην βάση τού «Ε.Μ», και, «για να μην χάσει ο κλάδος τα ταξικά του χαρακτηριστικά»(!), πρέπει η ΟΛΜΕ, λένε, να παίρνει και την γνώμη (ή και να μην προχωρεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη! ) «συγγενών» κλάδων ή συγγενούς κλάδου!!

Δεύτερον:

Οι «κλαδικές συμβόσεις εργασίας» από μόνες τους δεν μπορούν να φέρουν τίποτα καινούργιο. Το ζήτημα εδώ είναι: Η κλαδική ομοσπονδία (στην περίπτωσή μας η ΟΛΜΕ) τί θα διαπραγματεύεται; θα έχει την δυνατότητα να διαπραγματεύεται το ύψος τών βασικών μισθών τών καθηγητών και άλλα οικονομικά ή θεσμικά αιτήματα τού κλάδου, ανεξάρτητα από το ύψος τών μισθών τών άλλων κλάδων, χωρίς να κινδυνεύει να ξανακούσει τον εκπρόσωπο τής πολιτείας να το απορρίπτει άμεσα λόγω «Ε.Μ.»;

Θα έχει η ΟΛΜΕ την δυνατότητα να διαπραγματεύεται χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να εμφανισθεί (λόγω «ΕΜ»!) μια άλλη Διοίκηση τών Δασκάλων, που θα προβοκάρει τον αγώνα και τα αιτήματα τών καθηγητών, όπως έκανε, με εκείνον το ελεεινό τρόπο, το 1988 και το 1990, κατά τις μεγάλες τότε απεργίες, στις οποίες οι καθηγητές «μάτωσαν»;

Αυτά είναι τα Koμβικά σημεία τού προβλήματος, που χρήζουν απαντήσεων. Εμείς λέμε, και η εκτίμησή μας είναι, πως η πλειoψηφία τών καθηγητών αυτήν την γνώμη έχει, ότι δηλαδή:

Όσο οι καθηγητές παραμένουν εγκλωβισμένοι στο «Ε.Μ», είτε ψηφισθούν η «151 Δ.Σ.Ε.» και οι «κλαδικές συμβάσεις» είτε όχι, ελεύθερες διαπραγματεύσεις τών καθηγητών δεν μπορούν να γίνουν!

Γι' αυτό και απαιτείται: Πλήρης και άμεση αποδέσμευση τών καθηγητών από το «Ε.Μ». Η όποια οικονομική ρύθμιση για τους καθηγητές να γίνεται έξω από το «Ε.Μ» στο εξής και μέχρις ότου διαμορφωθεί μισθολόγιο καθηγητών. Για το μισθολόγιο αυτό ο κλάδος τών καθηγητών να χαράξει ένα χρονοδιάγραμμα, ώστε: εντός ενός έτους το πολύ, ο κλάδος να διαμορφώσει εισήγηση για «μισθολόγιο καθηγητών», αφού λάβει υπ' όψη του την δομή άλλων κλαδικών μισθολογίων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συνακόλουθα, μια τέτοια εξέλιξη θα δρομολογήσει, ενδεχομένως, τροποποιήσεις και στο βαθμολόγιο τών καθηγητών. Είναι όμως κι' αυτό στα ζητούμενα τού προβλήματος.

Ο κλάδος τών καθηγητών δεν μπορεί πλέον να προχωρεί με όρους τής δεκαετίας τού ’70 ή τού ’80! Η υπαλληλοποίηση τής εκπαιδευτικής διαδικασίας στην Μέση Εκπαίδευση, η κοινωνική υποβάθμιση και ομηρία τών Kαθηγητών μέσα από το «Ε.Μ.», η συνεχιζόμενη συρρίκνωση και υποβάθμιση τής επιμόρφωσης-μετεκπαίδευσής τους, η οικονομική τους προσβολή και καθίζηση, η κατιούσα πορεία τής Μέσης Eκπαίδευσης και η μεθοδευμένη προσπάθεια μιάς επίπεδης «δασκαλoπoίησής» της, όπως σημειώνει ο Καθηγητής Πανεπιστημίου, κ. Αύγουστος Μπαγιώνας, πρέπει να ανακοπεί!

Η αποδέσμευση τών καθηγητών από το «Ε.Μ», και η τυπική πλέον επικύρωση τής ουσιαστικής απόδρασής τους από αυτό και την συνακόλουθη λογική του, θα ανοίξει το δρόμο προς μία τέτοια κατεύθυνση.-

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών στο Mörikeschule Backnang Γερμανίας

πρ. Πρόεδρος τής ΕΛΜΕ Ηλείας

...................................................................................................................

(*) Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί ανάπτυξη αντίστοιχης πρότασης τού Συγγραφέως, που υπεβλήθη προς την Γενική Συνέλευση τής ΕΛΜΕ Βάδης-Βυρτεμβέργης Γερμανίας ( Μάϊος 1991), όπου τότε υπηρετούσε. Η πρόταση αυτή ενεκρίθη υπό τής Γενικής Συνελεύσεως και υπεβλήθη ως πρόταση στο 5^ο Συνέδριο τής ΟΛΜΕ ( Μάϊος-Ιούνιος 1991). Εν συνεχεία, η πρόταση αυτή ανεπτύχθη στο ανωτέρω άρθρο, το οποίο εδημοσιεύθη: 1) στην Εφημερίδα «Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ» ( Αθήνα, Ιούλιος-Αύγουστος 1991, φύλλο 610), και 2) στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» Πύργου ( 02 Αυγ. 1991).