(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas) Οι δύο αντιλήψεις για την Τοπική Αυτοδιοίκηση

Στα οκτώ χρόνια, που πέρασαν από την κατάργηση τών Κοινοτήτων και την βιαία ένταξή τους στους "διευρυμένους" Δήμους, τα αρνητικά αποτελέσματα είναι δραματικώς οφθαλμοφανή σε κάθε άνθρωπο, που επιμένει να σκέπτεται. Και επαληθεύουν με μαθηματική ακρίβεια τις ανησυχίες και τις εκτιμήσεις, που είχαμε διατυπώσει τις παραμονές τών εκλογών τόσον τού 1998 όσον και τού 2002, για τις αρνητικές συνέπειες, που θα βίωνε ο Λαός από την εφαρμογή τού Νόμου για την κατάργηση τών Κοινοτήτων.

Τα χωριά και οι λαϊκές συνοικίες μαράζωσαν, εγκαταλελειμμένα μέσα σε μία γενική ανυποληψία από τήν Διοίκηση τού Δήμου, τα Δημοτικά τέλη αυξήθηκαν σε απαραδέκτως υψηλά επίπεδα, νέοι φόροι δήθεν «ανταποδοτικοί» επιβάλλονται και άλλοι ετοιμάζονται για να επιβληθούν στους κατοίκους, ενώ τα ουσιαστικά έργα στα χωριά μας και στις λαϊκές συνοικίες αποτελούν πλέον είδος πολυτελείας και εν ανεπαρκεία!

Η νεοσυντηρητική-αντιλαϊκή αντίληψη

Η Κεντρική Εξουσία, με την Κυβερνητική πολιτική, όπως αυτή ασκείται τα τελευταία χρόνια, έχει μετατρέψει τους Δήμους σε συγκεντρωτικούς –γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, απόμακρους στον πολίτη τού χωριού ή τής πόλης, σε μηχανισμούς επιβολής νέων φόρων στους πολίτες, και σε ιμάντες βιαίας μεταφοράς και εφαρμογής τής νεοσυντηρητικής πολιτικής τής εκάστοτε Κυβέρνησης.

Με άλλα λόγια, η Κεντρική εξουσία προωθεί μια Τοπική Αυτοδιοίκηση –"manager", που λειτουργεί έτσι ώστε ο πολίτης να πληρώνει ακόμη περισσότερα, με την δικαιολογία τών ανταποδοτικών τελών, για αγαθά και Υπηρεσίες, για τα οποία φορολογείται ήδη σκληρά από την Κεντρική Εξουσία, προωθεί εν τέλει μια Τοπική Αυτοδιοίκηση εχθρική προς κάθε κοινωνική, εργατική και Αγροτική διεκδίκηση, μία Τοπική Αυτοδιοίκηση, που έχει αποφλοιωθή από κάθε χαρακτηριστικό αυτοδιαχείρισης, και που εξελίσσεται κατ’ ουσίαν σε μία Τοπική Διοίκηση κατά τα πρότυπα τής Κεντρικής.

Για να υλοποιηθή, βέβαια, αυτή η νεοσυντηρητική και αντιλαϊκή αντίληψη,

- χρειάζεται συνδυασμούς και υποψήφιους,

· * που θα στέκονται εχθρικά απέναντι σε κάθε εργατική ή κοινωνική διεκδίκηση,

· * που θα στηρίζουν ή, στην καλλίτερη περίπτωση, θα ανέχονται την πολτοποίηση τών εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που νομοθετεί η εκάστοτε Κυβέρνηση,

- χρειάζεται ανθρώπους δοκιμασμένους στην συγκεκαλυμμένη ή απροκάλυπτη στήριξη τής εκάστοτε αντικοινωνικής και αντεργατικής πολιτικής.

Και, από ό,τι φαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα, αλλά και από την εμπειρία τής προηγούμενης οκταετίας, η πολιτική αυτή έχει τους εκφραστές της και τους καλφάδες της στους Δήμους και στα χωριά, που τους γνωρίζει ο κάθε Δημότης, μιάς και ζητούν την ψήφο του είτε με το «χρίσμα» τού Κυβερνητικού Κόμματος, είτε ως “αντάρτες”, είτε ως «καλοί διχειριστές» από το άλλο Κόμμα εξουσίας !

Η άλλη αντίληψη

στην υπηρεσία τών εργαζομένων και τού λαού

Απέναντι σ’ αυτήν την αντίληψη, που προωθούν οι καθεστωτικές κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις εξουσίας και πλασσάρουν οι συνεταίροι και οι εκλεκτοί τους στις τοπικές Κοινωνίες, υπάρχει και δίνει τον δικό της αγώνα μια άλλη αντίληψη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Είναι η αντίληψη, που εκφράζεται από όλους εκείνους, που πασχίζουν για έναν Δήμο:

- συμπαραστάτη και υπερασπιστή τών συμφερόντων τών κατοίκων τού Δήμου,

- που θα παλεύει για το δικαίωμα στη δουλειά όλων, και θα αντιπαλεύει την κοινωνική αθλιότητα τού υποσχόμενου ρουσφετιού, τής πολιτικής ομηρίας, τών εκβιασμών, και τής προσπάθειας για την κοινωνική εξαχρείωση τών απλών ανθρώπων από τους επιτήδειους «πολιτευτάκους»,

- που θα αγωνίζεται για την διασφάλιση μόνιμης και πλήρους εργασίας και απασχόλησης τών εργαζομένων, και θα συγκρούεται με κάθε προσπάθεια επιβολής τής μερικής απασχόλησης, με την οποίαν οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε ομήρους στις διαθέσεις πολιτικών τυχοδιωκτών,

- που θα συγκρούεται εν τέλει με τους μηχανισμούς χειραγώγησης, εξαγοράς συνειδήσεων μέσα από υποσχέσεις, ρουσφέτια και ανοικτούς εκβιασμούς,

- που θα εκχωρήσει ουσιαστικές αρμοδιότητες στα Τοπικά Συμβούλια, ώστε οι Δημότες τού κάθε χωριού να κάνουν «κουμάντο» στον τόπο τους

- που θα αντιπαλεύει τα πανάκριβα «έργα βιτρίνας» στο κέντρο τού Δήμου, που οδηγούν στην υποβάθμιση και το μαράζωμα τών λαϊκών συνοικιών και τών χωριών

- που θα αρνείται να επιβάλει νέους «αυτοδιοικητικούς» φόρους στον λαό,

- που θα αντισταθή στη λειτουργία τής «Δημοτικής Αστυνομίας», ενός ακόμη κατασταλτικού μηχανισμού κατά τών Δημοτών και των ανθρώπων τού μόχθου και τής εργασίας

- που θα είναι αντίθετος στις αναγκαστικές συνενώσεις(σχέδιο «Καποδίστριας»), αλλά και στις σχεδιαζόμενες ευρύτερες συνενώσεις Δήμων( σύμφωνα με τον νέο Νόμο 3463/2006),

- που θα υπερασπίζεται τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα τών κοινωνικών αγαθών τής Υγείας, τής Παιδείας, τού Πολιτισμού και τής Κοινωνικής φροντίδας,

- που θα συμπαρίσταται και θα συμπράττει στους αγώνες των δημοτών, όχι μόνο για τα τοπικά ζητήματα, αλλά και για τα μεγάλα κοινωνικά θέματα( όπως Ανεργία, Υγεία, Παιδεία, Εργατικά Δικαιώματα, Αγροτικές διεκδικήσεις, κλπ),

- που θα προωθεί, εν τέλει, μια Δημοτική Πολιτική στοιχισμένη με τις ανάγκες τού Εργάτη, τού Αγρότη, τού νέου και τής νέας, τού Μικροεπιχειρηματία,τού Επιστήμονα , τού Άνεργου , τού Συνταξιούχου, ανάγκες που βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα τών μεγαλοεπιχειρηματιών, τών μεγαλοεργολάβων και τού μεγάλου κεφαλαίου, που θέλουν μία Τοπική Αυτοδιοίκηση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους και κατά τα ασύδοτα συμφέροντά τους.

Το πραγματικό δίλημμα

Για τον Δημότη και τον εργαζόμενο, που σκέπτεται, που απεχθάνεται τον άχαρο και «άχρηστο» ρόλο τού απλού χειροκροτητή, και που ενδιαφέρεται να συναγάγει πολιτικά συμπεράσματα μέσα από τον εποικοδομητικό διάλογο, ξεπροβάλλει μπροστά του το δίλημμα:

- “Aγωνιστική –διεκδικητική Τοπική Αυτοδιοίκηση στην υπηρεσία τών Δημοτών, χωρίς άλλα πρόσθετα βάρη και φόρους»; ή

- « Τοπική Αυτοδιοίκηση-"manager"-διαχειριστής τών οικονομικών πόρων από νέα βάρη στους πολίτες, και υποστηρικτής τής εκάστοτε αντλαϊκής Κυβερνητικής πολιτικής »;,

Αυτή η λογική διάζευξη αποτελεί το πραγματικό δίλημμα για τον εργαζόμενο και τον Δημότη στις εκλογές που έρχονται , και δεν είναι κάποιο εγκεφαλικό κατασκεύασμα !

Και τούτο, διότι:

΄Οσοι στοιχίζονται πίσω από τις πολιτικές επιλογές τής Κεντρικής Εξουσίας και τών νέων Νόμων για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, 2539/97-«σχέδιο Καποδίστριας» και 3463/2006 , προβάλλουν και εκφωνούν τον αφυδατωμένο πολιτικό λόγο τού « καλού διαχειριστή» ή τού «καλλίτερου διαχειριστή» από τους ομοϊδεάτες τους!

Οι άλλοι, όσοι πασχίζουν για μια Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Υπηρεσία τού Δημότη, τού εργαζόμενου και τής Κοινωνίας, επιλέγουν τον αγωνιστικό και διεκδικητικό χαρακτήρα τής Τ.Α., γιατί πιστεύουν ότι ο Δημότης φορολογείται ήδη βαρειά, τόσο από την Κεντρική Εξουσία, όσο και από την σημερινή Δημοτική ή Κοινοτική Αρχή, γιατί πιστεύουν ότι η Τ.Α. οφείλει να είναι σύμμαχος και συμπαραστάτης στους Εργατικούς και Κοινωνικούς Αγώνες.

Οι πρώτοι, επιχειρώντας να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες από την πολιτική και κοινωνική ουσία τού ζητήματος, καλλιεργούν και προωθούν την κάλπικη άποψη, ότι « ας παλαίψουμε για τα τοπικά ζητήματα, κι ας αφήσουμε τα γενικώτερα για τα Κόμματα και για την Κυβέρνηση»!

Μια τέτοια άποψη, όμως, ουσιαστικά προδίδει συμφωνία με την γενικώτερη Κυβερνητική πολιτική που πλήττει τους εργαζόμενους, και χαϊδεύει όσους έχουν συμφέροντα από την νεοσυντηρητική πολιτική.

Είναι, δε, ιστορικά και κοινωνικά επιβεβαιωμένο, ότι όσοι στο παρελθόν πρόβαλλαν τον εαυτό τους σαν «καλό διαχειριστή» τής μίζερης «εξουσίας», που τους «πρόσφερε» η Κεντρική Διοίκηση και επιχείρησαν να ξεχωρίσουν το μερικώτερο από το γενικώτερο και το τοπικό από το γενικό, δεν πρόσφεραν καλές υπηρεσίες ούτε στον Δημότη, ούτε στους εργαζόμενους, ούτε στην Τοπική Κοινωνία, ούτε και στην πρόοδο του Τόπου, γενικώτερα.

Και τούτο, γιατί ξέχασαν, εάν δεν αγνοούσαν, (όπως ξεχνούν ή αγνοούν και οι σημερινοί ομόφρονές τους «διαχειριστές») την διαλεκτική αρχή, ότι κάθε τοπικό πρόβλημα είναι, στην ουσία του, απότοκο μιας γενικώτερης πολιτικής πρακτικής, και κάθε γενικώτερη πολιτική πρακτική έχει, ως μέρη της, συνέπειες σε ουσιαστικά τοπικά ζητήματα.

Τί να κάνουμε;

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, και γενικώτερα οι τοπικές κοινωνίες, επομένως, δεν έχουν ανάγκη από «διαχειριστές» τής άλφα ή τής βήτα ποιότητας.

΄Εχουν ανάγκη από τοπικές Αρχές με αγωνιστική–διεκδικητική κοινωνική και πολιτική αντίληψη, δηλαδή, έχουν ανάγκη από τοπικές Αρχές, που να συμπάσχουν και να συμπράττουν με τους εργαζόμενους και τους Δημότες, κόντρα στην εκάστοτε συντηρητική και αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, άρα τοπικές Αρχές, ριζοσπαστικές στην πολιτική και κοινωνική πρακτική τους.

Όσον βεβαία είναι η τελευταία διαπίστωση, άλλο τόσο βέβαιον είναι, ότι από τον κάθε Δημότη, εργαζόμενον ή άνεργο, νέον ή συνταξιούχο, και από όλους μας σε τελευταία ανάλυση, εξαρτάται, αν θα ενισχυθή σοβαρά ή και άν θα επικρατήσει ακόμη η δεύτερη αντίληψη, που θέλει τον Δήμο Συμπαραστάτη τού Δημότη στους αγώνες και στις αγωνίες του, και όχι Δυνάστη του όπως κρυφοσχεδιάζουν οι άλλοι!

Τρίτος δρόμος στην επιλογή τών εργαζομένων και τών Δημοτών, στις εκλογές που έρχονται, δεν υπάρχει!

Και όσοι ισχυρίζονται και προπαγανδίζουν προς τον λαό, ότι αυτοί θα βρούν τρίτον δρόμο δήθεν στην υπηρεσία τών συμφερόντων τών εργαζομένων και τών Δημοτών γενικώτερα, το κάνουν γνωρίζοντας ότι πρόκειται περί εξώφθαλμης πολιτικής απάτης! -

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών- Λυκειάρχης

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

^(*)Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στις Εφημερίδες: 1)"Καρδαμάς"(Φ.19, Απρίλιος-Ιούνιος. 2006), 2)"ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ" Αμαλιάδος (09.08.2006), και 3)"Πατρίς" Πύργου ( 13.08.2006 ).