(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas)Παιδεία Πάσχουσα...

Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις τών τελευταίων ημερών έφεραν στην επιφάνεια, και έκαμαν γνωστά στο κοινωνικό σύνολο, προβλήματα τής Eκπαίδευσης, που ίσως για πολλούς να ήσαν άγνωστα μέχρι τώρα. Προβλήματα, που σημαδεύουν μιά οριακή, θα έλεγε κανείς, κατάσταση για την ίδια την υπόσταση τής Ελληνικής Εκπαίδευσης και την αυτοτέλειά της.

Πέρα από το γνωστό και εκρηκτικό πράγματι πρόβλημα τών φοιτητών για την σίτιση και στέγασή τους (για σκεφθείτε να είσθε στην ανάγκη να στέλνετε στον φοιτητή-παιδί σας 20.000-30.000 δρχ. τον μήνα μόνο για νοίκι!), τα άλλα προβλήματα δίνουν την εικόνα μιάς αποσυνθετικής κατάστασης στην Εκπαίδευση και μιάς πορείας προς τα πίσω:

- Η χορήγηση δωρεάν (χρόνια τώρα) συγγραμμάτων στους φοιτητές σχεδιάζεται να παύσει με διαταγή τού υπουργείου Παιδείας.

- Περίπου 4.500-5.000 είναι οι κενές οργανικές θέσεις σε διδακτικό προσωπικό στην Τριτοβάθμια Eκπαίδευση (ΑΕΙ-ΤΕΙ)!

- Οι διοικήσεις τών Πανεπιστημίων πιέζoνται από την Κυβέρνηση να εντάξουν τις δραστηριότητές τους στα προγράμματα τής ΕΟΚ και τού ΝΑΤΟ! Και, όσες από αυτές αvτιδρoύν ( και είναι προς τιμήν τους αυτό!), κατηγορούνται από επίσημα κυβερνητικά χείλη γιά «ιδεολογική τρομοκρατία»! (βλ. συνέντευξη Θ. Πάγκαλου στο ΒΗΜΑ: Οκτ. ’87)

-Αργά και σταθερά (κοντά είναι, άλλωστε, το 1992!) τα πτυχία τών Ελληνικών Πανεπιστημίων οδηγούνται σε υποβάθμιση, αφού η Kυβέρνηση αποφάσισε να εφαρμόσει και στην Ελλάδα Προγράμματα τής ΕΟΚ, όπως COΜΕΤ και ERASMUS.

- Στον ορίζοντα αρχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους τα σημάδια για ιδιωτικοποίηση τής Εκπαίδευσης.

Τέτοιου είδους μέτρα, όμως, με έντονα συντηρητικό χαρακτήρα, μέτρα αντιδραστικά απέναντι στην παλλαϊκή απαίτηση για μια προοδευτική παιδεία, προκειμένου να προωθηθούν χρειάζονται και ανάλογη ένταση τού αυταρχισμού από την πλευρά τής Κυβέρνησης. Και οι τελευταίες φοιτητικές κινητοποιήσεις μάς έδωσαν την ευκαιρία να διαπιστώσoυμε πως δεν υστερούμε ως πολιτεία και σ’ αυτό: οι επιθέσεις τών ΜΑΤ («ΜΕΑ» τα λένε τώρα), οι ξυλοδαρμοί φοιτητών και δημoσιoγράφων, οι απειλές και οι διώξεις είναι αδιάψευστοι μάρτυρες περί αυτού. Και, το κυριώτερο, αναδεικνύονται τα ΜΑΤ σαν «εγγυητές» τής νέας οπισθοδρομικής πορείας, πού χαράσσει η Κυβέρνηση στην παιδεία!

Όμως, ακόμα πιό αποκαλυπτική για την πορεία και την μοίρα, που επιφυλάσσει η Κυβερνητική πολιτική στην παιδεία μας, ήτανε η συζήτηση, που έγινε για την παιδεία στην Βουλή, την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή επερωτήρεις Βουλευτών τής Ν.Δ. και τού ΚΚΕ.

Στην συζήτηση αυτήν, παρατηρήσαμε όλοι μιά ομολογουμένως εκπληκτική αναντιστοιχία μεταξύ τών κυβερνητικών απαντήσεων και τών ερωτήσεων που έγιναν, όσον και τού αιτήματος να ληφθούν από την Κυβέρνηση έστω κάποια μέτρα πού να μετριάσουν τουλάχιστον τα άμεσα, εκρηκτικά προβλήματα τής Εκπαίδευσης. Αντί για απαντήσεις πάνω στα σοβαρά προβλήματα τής Εκπαίδευσης, ακoύσαμε από την Κυβέρνηση λόγους για «ενότητα», για «συμπόρευση στα θέματα παιδείας», κλπ. Δηλαδή, κατά πώς λέει και ο λαός, «Γειά σου Γιάννη- Κουκιά σπέρνω!».

Φαίνεται, λοιπόν, πως θα απαιτηθούν σκληροί και ανυποχώρητοι αγώνες, προκειμένου τα προβλήματα τής παιδείας να πάρουν τον δρόμο για την λύση τους. Χρειάζονται συντονισμένοι αγώνες όλης τής εκπαιδευτικής κοινότητας, από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο, από τους μαθητές μέχρι και τους μεταπτυχιακούς φοιτητές. Δεν χωρούν πλέον ούτε συναισθηματισμοί ούτε μικρόψυχες σκοπιμότητες. Το όλον εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει σοβαρά, ενώ η κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση βρίσκεται σε εμφανή αναvτιστοιχία με τις θέσεις και τις προτάσεις τού συνόλου τής εκπαιδευτικής Κοινότητας. Τούτο, δηλαδή την εκρηκτικότητα τών προβλημάτων τής εκπαίδευσης, το δείχνουν και οι πρόσφατες (και συνεχιζόμενες) φοιτητικές κινητοποιήσεις, το δείχνουν οι αποφάσεις τών Διοικήσεων και τών Πρυτανικών Αρχών τών Πανεπιστημίων, το δείχνουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις τών καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης τον Νοέμβρη και Δεκέμβρη, το δείχνουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις τών εκπαιδευτικών τής στοιχειώδους εκπαίδευσης (Δασκάλων – Νηπιαγωγών) τον Δεκέμβρη, το δείχνουν ακόμη οι μαθητικές κινητoπoιήσεις αυτών τών ημερών.

Μένει, αυτός ο αγώνας, που είναι αγώνας για την παιδεία τού λαού, για το συμφέρον τών παιδιών τού λαού μας, να πάρει πιό έντονο χαρακτήρα και πιό συντονισμένη μoρφή, με κύρια φροντίδα την ενότητα στην δράση όλης τής εκπαιδευτικής κοινότητας. Και τότε θα είναι σίγoυρα νικηφόρος.

Οι πρόσφατοι ενωτικοί αγώνες τής Εκπαιδευτικής κοινότητας στην Γαλλία, στην Ισπανία και στην Ο.Δ. Γερμανίας, έχουν να μάς διδάξουν πολλά σ' αυτον τον αγώνα μας.

Και ο καθένας μας, σήμερα στο θέμα τής παιδείας, έχει (καi πρέπει επί τέλους να αναλάβει) τις ευθύνες του. Γιατί, «οι καιροί ού μενετοί»! -

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών στο 2ο Λύκειο Αμαλιάδος

Απελθών Πρόεδρος τής ΕΛΜΕ Ηλείας

^{.......................................................……………………………………………………}

(*) Το άρθρο αυτό εδημοσιεύθη εις την ημερήσια εφημερίδα τής Ηλείας , «ΠΑΤΡΙΣ», την 29η Νοεμβρίου 1987. Την εποχή εκείνην είχαν οξυνθή τα προβλήματα τής Μέσης Εκπαίδευσης, και στον χώρον τών Καθηγητών υπήρχε έντονη κινητικότητα. Ουσιαστικώς ήτανε ο καιρός τής προετοιμασίας τής μεγάλης απεργίας τών Καθηγητών, μέσα στις Εξετάσεις τού 1988.