(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas) Ζητήματα Δράσης τών Καθηγητών Μ.Ε.

Eνάμισυ χρόνο μετά την μεγαλειώδη απεργία τού κλάδου τών Καθηγητών (Μάϊος - lούνιος 1988), και μετά το 4^ο Συvέδριo τής ΟΛΜΕ (loύνιος ’89), φαίνεται, πως τα προβλήματα, που απασxoλoύν έντoνα τούς Καθηγητές, παραπέμπονται πάλιν στις «καλένδες» κάπoιας θεωρητικής «κοινής δράσης με τι ς άλλες Εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες» και στις μεταφυσικές σφαίρες ( για τις μέρες μας) μιας δήθεν «κοινής δράσης με την ΑΔΕΔΥ» (Βλ. πορίσματα 4^ου Σuvεδρίου ΟΛΜΕ, Δελτίο ΟΛΜιΕ τεύχος 613, Σεπτ. 1989).

Ταυτόχρονα γίνονται ορατοί οι κίνδυνοι να μην μπορούμε στο άμεσο μέλλον, ως Κλάδος, να χαράξουμε μία στρατηγική, που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα τής τελευταίας δεκαετίας και που θα αποκλείει επανάληψη διατυπώσεων και δοξασιών τού τύπου: « δεν θα επιτρέψουμε, με πρόσχημα το Νόμο 1566, να φαλκιδευθούν οι μέχρι τώρα κατακτήσεις μας, αρκετές από τις οποίες περιέχονται και στο Νόμο 1566»! ( Υπογραμμίσεις δικές μας. βλ. πορίσματα 4^ου Συνεδρίου ΟΛΜΕ, όπως ανωτέρω).

Αλήθεια, ρωτάμε εμείς, ποιές είναι οι «κατακτήσεις μας, που περιέχονται στο Ν. 1566/85»;

Είναι ανάγκη, κατά την γνώμη μας, αφού αυτό δεν μπόρεσε ( και από ό,τι φαίνεται δεν μπορεί) να το πράξει η ΟΛΜΕ, οι Διοικήσεις τών τοπικών σωματείων μας, τών ΕΛΜΕ, μαζί με τους συναδέλφους-μέλη τους, να πάρουν στις πλάτες τους τα ζητήματα τού Κλάδου και να διαμορφώσουν, με τις παρεμβάσεις και τις δραστηριότητές τους, μία άλλη κατάσταση, ώστε να πάψει ο Κλάδος τών Καθηγητών να σύρεται όμηρος τών «ασκήσεων επί χάρτου» ανθρώπων, που συνεχίζουν να ονειρεύονται δήθεν «μέτωπα», δήθεν «συσπειρώσεις» και βίαιες «συγκολλήσεις» Κλάδων!

Η από κοινού δράση τών εργαζoμένων, όμως, δεν επιβάλλεται, ούτε εκβιάζεται. Έρχεται ως λογικό και διαλεκτικό επακόλoυθo τών συνθηκών, που πρέπει να έχουν διαμορφωθή. Στο μεταξύ, οι πρωτοπόροι στους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες Κλάδοι δεν μπορεί να αδρανοποιούνται ή να υποβαθμίζουν την δράση τους και τα αιτήματά τους, και να περιμένουν να «ωριμάσουν» οι συνθήκες με εκβιαστικές διαδικασίες για να «ξυπνήσουν από τον λήθαργο» άλλοι Κλάδοι εργαζομένων, ώστε να στηθεί ένα ωραιοποιημένο «ενιαίο μέτωπο», που μέσα του, όμως, θα κουβαλάει το σπέρμα τής σύγχυσης, τής ισοπέδωσης και τής διάλυσης!

Ο κλάδος τών Kαθηγητών, με την αγωνιστική ιστoρία του, οφείλει να χαράξει καινούργια πορεία, που για τα αιτήματα-προβλήματα τών καθηγητών θα είναι απoτελεσματική, και για τους άλλους εργαζόμενους θα δρά (όπως και παλιά) διαπαιδαγωγητικά και συσπειρωτικά. Που θα τους αφυπνίζει και προσανατολίζει ταξικά.

Οφείλει παράλληλα ο Κλάδος τών Καθηγητών, με τους αγώνες του, να συντρίβει κάθε εμπόδιο στην δράση του, και να αποφεύγει «κτυπήματα στην πλάτη» από λεγόμενους «συγγενείς» Κλάδους, που μέχρι τώρα λειτούργησαν προβοκατόρικα στους αγώνες του. Οφείλει να ξεκαθαρίσει, πως έληξε η περίοδος, που κάποιοι ονειρευόσαντε αγώνες τών Καθηγητών, για να «εισπράξουν» και αυτοί οφέλη, κατά την λογική: « όλοι σας θα πολεμήσετε, όλοι μας θα δοξασθούμε»!

Και γι’ αυτό, όσοι προωθούν την αντίληψη για «ενιαία αντιμετώπιση τών θεμάτων τών εκπαιδευτικών», εννοώντας και προωθώντας την ανόητη και ανιστόρητη άποψη, ότι δήθεν « όλοι το ίδιο είμαστε»(!), πρέπει να λάβουν το μήνυμα, πως αυτό δεν αφορά στον Κλάδο τών Καθηγητών, όσο και αν οι ίδιοι κύκλοι φροντίζουν να προωθούν και θεσμικά την αντίληψη αυτήν ( βλ. α) Π.Δ. 346/14.6.89 για τα ΠΕΚ, που περιλαμβάνει δάσκαλους και καθηγητές μαζί, και με το οποίο καταργούνται οι σχολές επιμόρφωσης τών καθηγητών-ΣΕΛΜΕ, β) Π.Δ. 54/4.2.89 για τις μεταθέσεις, που δεν καταλαβαίνουμε σε τι άλλο εξυπηρετεί το «ενιαίο» για δάσκαλους και καθηγητές κείμενο, εκτός από το να προωθηθεί αυτή η «βολική» για ορισμένους «ενιαία αντιμετώπιση»! ).

Όσοι Καθηγητές έζησαν την απαράδεκτη στάση τής ΔΟΕ ( Ομοσπονδία δασκάλων), κατά την διάρκεια τού εξαντλητικού εκείνου αγώνα τών Καθηγητών, με την απεργία τών 37 ημερών κατά την διάρκεια τών εξετάσεων 1988, στάση με την οποίαν οι τής ΔΟΕ ζητούσαν να μην ικανοποιηθούν τα αιτήματα τών Καθηγητών αν δεν «τα πάρουν» και οι δάσκαλοι(!!), θα κατανοήσουν ευκολώτερα το νόημα και το περιεχόμενο αιτημάτων τού τύπου «ενιαίο ωράριο εκπαιδευτικών» ή «ενιαία αντιμετώπιση τών θεμάτων τών εκπαιδευτικών» που προβάλλονται από τους δάσκαλους, αλλά που ποτέ δεν έχουν διατυπωθή από τους Καθηγητές!

Τα αποτελέσματα αυτής τής βαθύτατα αντιδραστικής επέμβασης τής ΔΟΕ στον αγώνα τών Καθηγητών, το 1988, πότε θα προβληματίσουν την ΟΛΜΕ και πότε θα τα αποτιμήσει ( αφού αυτό δεν το έκαμε στο πρόσφατο 4^ο Συνέδριό της);

Πότε θα καταγραφεί στα ντοκουμέντα τού Κλάδου τών Καθηγητών, πως αυτή η απαράδεκτη και προβοκατόρικη επέμβαση τής ΔΟΕ, πέραν τών άλλων, είχε ως αποτέλεσμα να κατακτήσουμε, με την απεργία μας αυτήν, λιγώτερα από τα μισά χρήματα ( και μάλιστα με στρεβλό τρόπο) από όσα υπήρχε η δυνατότητα να κατακτήσουμε( δύο μόλις μήνες αργότερα, οι εφοριακοί εισέπραξαν επίδομα 18.000 δρχ. τον μήνα!), μόνον και μόνον για να μπορέσει η Πολιτεία να δώσει το «επίδομα τών τριμήνων» και στους δάσκαλους-νηπιαγωγούς, χωρίς να συντρέχουν γι’ αυτούς οι λόγοι για τους οποίους δόθηκε το επίδομα αυτό στους Καθηγητές( Διαγωνίσματα-Βαθμοί Τριμήνων, Εξετάσεις κλπ); Ωραία, στ’ αλήθεια, εξομοίωση-ισοπέδωση τού καθηγητή, που συνθλίβεται ολοχρονίς ανάμεσα στα διαγωνίσματα, στις Εκθέσεις, στις Εξετάσεις κάθε είδους, στην επιστημονική αναζήτηση και στην διδασκαλία μαθημάτων στις Δέσμες, με τον δάσκαλο και την νηπιαγωγό!!!

Δικαίωμα τού κάθε Κλάδου εργαζομένων, βέβαια, είναι να παλεύει για την καλλιτέρευση τών συνθηκών εργασίας του. Δεν είναι, όμως, επιτρεπτό, εγγίζει τα όρια τής αντιδραστικής συνδικαλιστικής πρακτικής, και ως τέτοιο πρέπει να καταγγέλλεται, το να προβάλλονται τα αιτήματά του με την λογική: «μην ικανοποιείτε τα αιτήματα τών καθηγητών, αν δεν είσθε αποφασισμένοι να «τα δώσετε» και σε εμάς»(!), ή «ικανοποιήστε τα αιτήματα τών καθηγητών σε βαθμό, ώστε αυτά, που προτίθεσθε να «δώσετε», να «φθάνουν» και για εμάς»!!!

Χρειάζεται, λοιπόν κατά την γνώμη μας,

· * αποδέσμευση από την λογική τού ισοπεδωτισμού!

· * αποδέσμευση από την «Αυριανικού» τύπου υγροποίηση τών πάντων!

· * αποδέσμευση από την λογική τών τεχνητών ή βιαίων «συσπειρώσεων» και «συγκολλήσεων» Κλάδων εργαζομένων.

Χρειάζεται να αναπτύξουμε αυτοτελώς, ως Κλάδος, τους αγώνες μας, παραμερίζοντας κάθε «ενιαία αντιμετώπιση», που θα μπαίνει φραγμός στην δράση μας και στα αιτήματά μας. Παράλληλα, μπορούμε ( και πρέπει) να αναπτύσσουμε τους δεσμούς μας, στην βάση τής αυτοτέλειας και τού σεβασμού κάθε Κλάδου, με άλλους εργαζομένους και να σφυρηλατούμε την ενότητά μας μ’ αυτούς, σε ταξικά κοινά συμφέροντα. Να πάψει η πολιτική τού Κλάδου μας να είναι παρακολούθημα τής πολιτικής εκείνων, που θέλουν να διεγείρουν τα συντεχνιακά ένστικτα ορισμένων, οι οποίοι αρέσκονται να τρέφουν υπερφίαλες και ανόητες φιλοδοξίες, μόνον και μόνον για να «μονταρισθούν» θεωρητικά κάποιοι δήθεν «κοινοί» αγώνες και κάποια δήθεν «μέτωπα» εργαζομένων.

Το Πρωτοβάθμιο σωματείο, η ΕΛΜΕ, σήμερα, περισσότερo ίσως από κάθε άλλη φορά, οφείλει να αρθρώσει τον δικόν του συνδικαλιστικόν και αγωνιστικόν λόγο. Ετσι, που τα μηνύματα να φθάνoυν στην κoρυφή ολοκληρωμένα, xωρίς συγχύσεις και χωρίς την δυνατότητα να αλλοιώνονται στην πορεία τoυς «προς τα πάνω».

Επιβάλλεται σήμερα να προωθηθούν έμεσα τα θέματα:

1. OIΙΚONOMIΚA:

Ο Κλάδος τών Καθηγητών να αποδεσμευθεί από το «Ενιαίο» Μισθολόγιο. Να διαμορφωθεί «Μισθολόγιο Καθηγητών», στα πλαίσια τής Κλαδοκής Σύμβασης Εργασίας, και σύμφωνα με την 151 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας. Βασικός μισθός να είναι το άθροισμα τού σημερινού βασικού και τής ΑΤΑ.

Με την ασποδέσμευση τών καθηγητών από το «Ενιαίο Μισθολόγιο» μπορεί vα διεκδικείται αποτελεσματικώτερα:

α) αύξηση τού Βασικού Μισθού ( Β.Μ.) τού καθηγητή, που παραμένει καθηλωμένος από το 1985!

β) ένταξη τών «τριμήνων» (και ίσως και τής «διατακτικής» για τα βιβλία) σε επιδόματα, μέσα από την κανονικήν μισθοδοσία, ή ένταξή τους στον Β.Μ. Αλήθεια, δεν καταλαβαίνουμε, γιατί «πρέπει» να ταυτίζεται ο Β.Μ. τού Καθηγητή με τον Β.Μ. τού οιουδήποτε γραφιά Δημοσίου Υπαλλήλου!

γ) η υπεράσπιση τών ασφαλιστικών ταμείων τών Καθηγητών, που, με τις γνωστές, ανεκδιήγητες «ρυθμίσεις Τσοβόλα», οδηγούνται σε διάλυση. Και η υπεράσπιση τών συντάξεων τών Καθηγητών, που με τις ίδιες «ρυθμίσεις» πέφτουν στο 60%- 65% τών εν ενεργεία αποδοχών, από το 80% τών εν ενεργεία αποδοχών που ήσαν πρίν από το έτος 1987!

δ) οποιαδήποτε άλλη οικονομική ή θεσμική ρύθμιση στα πλαίσια «κλαδικής σύμβασης εργασίας» τού Κλάδου τών Καθηγητών, σύμφωνα με την 151/78 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας.

2. ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ- ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ- ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ:

Α) Άμεση κατάργηση τού Π.Δ. 348)14.6.089 για τα ΠΕΚ ( επιμόρφωση) και διατήρηση τών ΣΕΛΜΕ (προτείνουμε στους καθηγητές να μελετήσουν αυτό το Π.Δ. για την επιμόρφωση τών καθηγητών στο ΔΕΛΤΙΟ ΟΛΜΕ, τεύχος 613-Σεπτ. 1989, προκειμένου να κατανοήσουν, πού οδηγείται ο Κλάδος επιστημονικά, παιδαγωγικά και επαγγελματικά).

Β ) Η επιμόρφωση-μετεκπαίδευση- επιστημονική έρευνα να εξασφαλίζονται σε τρία επίπεδα:

1^ον ) Ίδρυμα Μετεκπαίδευσης Καθηγητών ( ΙΜΕΚ: τουλάχιστον διετούς φοίτησης).

Το παλιό Διδασκαλείον Μέσης Εκπαίδευσης, διετούς φοιτήσεως, θα μπορούσε να είχε μετατραπή σε ένα τέτοιο ίδρυμα, αντί να έχει καταργηθή ( και με την ευθύνη και συμφωνία τής ΟΛΜΕ!).

Αντικείμενα τού ΙΜΕΚ:

ι) Η Επιστημονική κατά Ειδικότητα Μετεκπαίδευση

ιι) Η Επιστημονική Έρευνα στην Μέση Εκπαίδευση γενικώς και κατά Ειδικότητα.

Απαραίτητη προύπόθεση : η αυτοτέλεια τού ιδρύματος με παράλληλη συνεργασία με τα Πανεπιστήμια( και όχι ενσωμάτωση σ’ αυτά). Στενώτερη συνεργασία με τα τμήματα Μεταπτυχιακών Σπουδών ( εάν κάποτε λειτουργήσουν). Χρήσιμο είναι, εδώ, να σημειώσουμε τις εκπληκτικές προόδους, που έχουν σημειώσει στην Μετεκπαίδευση και στην Έρευνα τα αντίστοιχα ιδρύματα ΙREM στην Γαλλία, τα οποία πρωτοδημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία τών Καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης εκεί! Παρεχόμενο δίπλωμα: επιπέδου τουλάχιστον «Μεταπτυχιακών Σπουδών».

2^ον) ΣΕΛΜΕ ( Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης).

Να διατηρηθεί η ετήσια φοίτηση στις ΣΕΛΜΕ( άμεση κατάργηση τού Π.Δ. 348/89, που καταργεί τις ΣΕΛΜΕ και ιδρύει τα ΠΕΚ, ή άμεση εξαίρεση τών Καθηγητών από τα ΠΕΚ και διατήρηση τών ΣΕΛΜΕ γι’ αυτούς).

Να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στο διδακτικό-επιστημονικό προσωπικό και στο Πρόγραμμα Σπουδών τών ΣΕΛΜΕ. Ο αριθμός τών Καθηγητών από κάθε Νομό, που θα φοιτήσουν στις ΣΕΛΜΕ, να καθορίζεται με βάση τον αριθμό τών υπηρετούντων Καθηγητών στον ίδιο Νομό.

3^ον) Ίδρυση, σε κάθε Νομό, Ταχύρρυθμων Επιμορφωτικών Ιδρυμάτων Μέσης Εκπαίδευσης (ΤΕΙΜΕ).

Για όλο το διδακτικό προσωπικό Μέσης Εκπαίδευσης, διάρκειας φοίτησης ενός ή δύο μηνών. Περιοδική Επιμόρφωση όλων τών Καθηγητών ( π.χ. ανά οκταετία).

Με την παράλληλη λειτουργία και τών τριών τύπων επιμόρφωσης-μετεκπαίδευσης, η μεν επιστημονική μετεκπαίδευση θα σταματήσει να αποτελεί προνόμιο μόνον τών ολίγων, που μπορούν να πάνε στο εξωτερικό, η δε επιμόρφωση, ετήσια ή ταχύρρυθμη, θα παρέχεται σε όλους τους Καθηγητές και θα καλύπτει όλους σε σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα.

3. ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΩΡΑΡΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ:

Α) Θα ήτο επιεικές, να πούμε ότι η Ομοσπονδία τών Καθηγητών (ΟΛΜΕ) αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό με έναν περίεργο εφησυχασμό.

Γνωρίζουμε όλοι, ότι στην μεγάλη απεργία μας (1988) το διδακτικό ωράριο δεν προωθήθηκε ως αίτημα, και έτσι χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία για τον Κλάδο μας, να μειώσει το ωράριο διδασκαλίας τών Καθηγητών, με υπηρεσία άνω τών 12 ετών.

Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε, ότι το 1976, με τον Ν. 309/76, μειώθηκε το ωράριο τών Καθηγητών στις 23-25 ώρες εβδομαδιαίως, και, αμέσως μετά από ένα έτος, μειώθηκε πάλιν στις 21 ώρες. Στα 12 χρόνια, που διέρρευσαν από τότε, το ωράριο όχι μόνον δεν μειώθηκε, αλλά το 1985, με τον Ν. 1566/85, έγιναν οι εξής αρνητικές ρυθμίσεις:

α) για ορισμένους συναδέλφους το ωράριο αυξήθηκε ( π.χ. στους Γυμναστές)

β) για τους Καθηγητές με χρόνια υπηρεσίας άνω τών 12, και μέχρι την συνταξιοδότησή τους ( αν τύχει ή αν δεν θέλουν, να γίνουν Διευθυντές-Υποδιευθυντές) το ωράριο διδασκαλίας παραμένει στις 18 ώρες!

γ) στα 2/3 περίπου τών Γυμνασίων-Λυκείων τής χώρας ( τα οποία έχουν λιγώτερα από 9 τμήματα μαθητών), καταργήθηκε η θέση τού Υποδιευθυντή, που είχε ωράριο 14 ωρών. Οπότε, ο Καθηγητής, που θα ασκούσε με τον Ν.309/76 καθήκοντα Υποδιευθυντή, τώρα εργάζεται με 18 ώρες εβδομαδιαίως, αντί 14 ωρών! Κατανοεί, βέβαια, ο καθείς, ότι αυτή η αρνητική ρύθμιση, εκτός τών άλλων, επιδρά αρνητικώς και στον ρυθμό νέων διορισμών καθηγητών.

ΑΜΕΣΟ ΑΙΤΗΜΑ:

ι) Επαναφορά τού θεσμού τών Υποδιεθυντών σε όλα τα Γυμνάσια-Λύκεια τής χώρας.

ιι) Κλιμακωτή μείωση τού διδακτικού ωραρίου τών Καθηγητών με υπηρεσία άνω τών 12 ετών ( π.χ.: 18-16-14-12, ανάλογα με τα έτη υπηρεσίας).

Β) Διδακτικό Ωράριο Μητέρων Καθηγητριών.

Γνωρίζει, στ’ αλήθεια, κάποιος μία δημόσια Υπηρεσία ( εκτός τής Εκπαίδευσης), όπου οι μητέρες – Υπάλληλοι να μην έχουν μειωμένο ωράριο εργασίας; Αυτή η λαϊκίστικη και βαθειά αντιδραστική ρύθμιση Κακλαμάνη: « Οι Καθηγήτριες –Μητέρες παιδιών μέχρι δύο ετών απαλλάσσονται από τις εξωδιδακτικές εργασίες», που προσφέρθηκε με τον Ν. 1566/85, αντί τής μείωσης τού ωραρίου διδασκαλίας, μέχρι πότε θα παραμένει; Ποιός θα αναλάβει, τότε, τις εξωδιδακτικές εργασίες;

Το αίτημα είναι σαφές και έμεσο: Μείωση τού διδακτικού ωραρίου τών Καθηγητριών-Μητέρων με παιδιά μέχρι δύο ετών, στα ¾ τού κανονικού ωραρίου τους.

Συνοψίζοντας, είναι, κατά την γνώμη μας, επιβεβλημένο, να προωθηθεί άμεσα από τον Κλάδο μας ( είτε μέσω ΟΛΜΕ είτε μέσω τών τοπικών ΕΛΜΕ ) το τρίπτυχο τών αιτημάτων, όπως τα περιγράψαμε ανωτέρω.

Έχουμε την γνώμη, πως τα μηνύματα τής μεγάλης απεργίας τού κλάδου μας, το 1988, πρέπει να διαπεράσουν επί τέλους το σκεπτικό τής συνδικαλιστικής μας ηγεσίας, η οποία, καιρός είναι, να πάψει να ονειρεύεται «κοινούς» δήθεν αγώνες, και να δρομολογήσει την απελευθέρωση τού Κλάδου τών Καθηγητών από την τόσο επιζήμια βιαία προσκόλησή του σε ένα «ενιαίο» μισθολόγιο, που απεδείχθη ως η μαγαλύτερη φενάκη τών τελευταίων δεκαετιών.

Οι διαθέσεις τών Καθηγητών, για το μισθολογικό ζήτημα και για τα άλλα κλαδικά και θεσμικά ζητήματα, έχουν εκφρασθή κατ’ επανάληψη και με σαφήνεια. Είναι καιρός, νομίζουμε, η ηγεσία τής ΟΛΜΕ να δράσει επί τέλους σύμφωνα με αυτές. Σε τελευταία ανάλυση και σε κάθε περίπτωση, οι τοπικές ΕΛΜΕ έχουν και αυτές ευθύνη, να αρθρώσουν τον δικόν τους λόγο. -

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών στο 2^ο Λύκειο Αμαλιάδος

Πρ. Πρόεδρος τής ΕΛΜΕ Ηλείας

…………………………………………………..

(*) Το περιεχόμενο τού άρθρου αυτού υπεβλήθη ως Υπόμνημα-Πρόταση τού συγγραφέως προς την Τακτική Γενική Συνέλευση τής ΕΛΜΕ Ηλείας ( Νοέμβριος 1989). Ακολούθως, έλαβε την μορφή άρθρου, που εδημοσιεύθη εις την μηνιαία εφημερίδα τών Αθηνών: «Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ» ( Αριθ. Φύλλου 600, Νοέμβ. 1989).