(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas)Οι Καθηγητές σε πορεία σύγκρουσης και ρήξης με τα δεσμά τού "Ενιαίου Μισθολογίου"

Μέσα στα οκτώ και πλέον χρόνια, που πέρασαν από την μεγαλειώδη απεργία τους, το 1988 και μετά την ουσιαστική αποδρασή τους από την Φιλοσοφία και την λογική τού «Ενιαίου Μισθολογίου» (Ε.Μ.), οι Καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης (Μ.Ε.), αργά και βασανιστικά, έθεσαν τις βάσεις για την αποτελεσματική διεκδίκηση μίας άλλης μισθολογικής πολιτικής και πολιτικής απασχόλησής τους στον χώρο τής Μ.Ε. Μίας πολιτικής, που θα διεκδικείται και θα ρυθμίζεται στην βάση τών Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας. Επομένως, μιας πολιτικής, που θα κινείται μακρυά από την ισοπεδωτική λειτουργία τού «Ε.Μ.», το οποίο:

α) χάλκευσε και χαλκεύει δεσμά στο συνδικαλιστικό κίνημα τών καθηγητών, λειτούργησε και λειτουργεί ως φενάκη, τροχοπέδη και στρεβλός οδηγός στους αγώνες του, ενώ ταυτόχρονα

β) αποτιμά και ευτελίζει τήν εκπαιδευτική πράξη στο επίπεδο μίας απλής δημοσιοϋπαλληλικής διαδικασίας!

Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, που δημιουργεί η απουσία στρατηγικής εκ μέρους τής ηγεσίας τού συνδικαλιστικού μας κινήματος (ΟΛΜΕ), ο κλάδος τών καθηγητών, μέσα από τις διαδικασίες τών γενικών συνελεύσεων τών Πρωτοβάθμιων Σωματείων (ΕΛΜΕ), κατόρθωσε να ισχυροποιήσει την διαφορετική αυτήν αντίληψη και την στερέωσε με την καταγραφή της, πλέον, στα συνδικαλιστικά ντοκουμέντα του.

Τα συμπεράσματα και η νέα αυτή αντίληψη, που αντλούν τις πηγές τους από τις εμπειρίες τού απεργιακού αγώνα τών 37 ημερών, τον Μάιο - lούνιο τού 1988, κωδικοποιούνται, εν συντομία, στις εξής αρχές:

1. Ο κλάδος τών καθηγητών (όπως και κάθε κλάδος εργαζομένων) διατηρεί αναπαλλοτρίωτο το δικαίωμά του, να διαπραγματεύεται ο ίδιος, και χωρίς διαμεσολαβητές εκτός τού χώρου του( όπως π.χ. η ΑΔΕΔΥ), τους βασικούς (οικονομικούς και επαγγελματικούς) όρους απασχόλησής του.

2. Η όποια «ενιαία» διαπραγμάτευση και ρύθμιση (οικονομική ή επαγγελματική) στον χώρο τού Δημοσίου δεν μπορεί παρά να αποτελεί το «μίνιμουμ», το ελάχιστο, τόσο σε βασικές αποδοχές, όσο και στους γενικούς όρους απασχόλησης. Αυτά τα ελάχιστα ( και μόνον αυτά) μπορεί να τα διαπραγματεύεται, εν είδει Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (Γ.Σ.Σ.Ε.) η ΑΔΕΔΥ.

3. Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί η ΑΔΕΔΥ να διαπραγματεύεται το ανώτατο όριο βασικών και γενικών αποδοχών (στα πλαίσια τής παραπάνω «ενιαίας» διαπραγμάτευσης), καθώς και τα τελικά εργασιακά δικαιώματα (ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά κλπ.) τού κλάδου τών καθηγητών! Αυτά, η διαπραγμάτευση, δηλαδή τής «οροφής» τών βασικών και γενικών αποδοχών και τών άλλων επαγγελματικών όρων απασχόλησης τών καθηγητών, είναι συνδικαλιστικό προνόμιο και έργο τής Κλαδικής Ομοσπονδίας(ΟΛΜΕ) στα πλαίσια τής Κλαδικής Σύμβασης Εργασίας, σύμφωνα με το πνεύμα τών 151 και 154 Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας (Δ.Σ.Ε.).

Σε ριζική αντίθεση με συτές τις αρχές, οι οποίες έχουν γίνει κτήμα στην συνείδηση τού κλάδου τών καθηγητών, η κυβέρνηση, επειγόμενη να προωθήσει την πιο συντηρητική πολιτική τών τελευταίων δεκαετιών, συνεπικουρούμενη και από την γραφειοκρατική και ρεφορμιστική ηγεσία τής ΑΔΕΔΥ και τους κολαούζους της στις διάφορες ηγεσίες τών άλλων κλάδων, επιχειρεί να επανεγκλωβίσει το σύνολο τών εργαζομένων στο Δημόσιο σε ένα « Ενιαίο Μισθολόγιο», που θα αποτελέσει φραγμό στις διεκδικήσεις τών επί μέρους κλάδων εργαζομένων.

Το μισθολόγιο αυτό, η κυβέρνηση και οι παροτρεχάμενοί της «συνδικαλιστές», σχεδιάζουν να αποτελέσει τον βρόγχο στον λαιμό τών ελάχιστων δραστήριων κλάδων τού δημοσίου, και κυρίως βρόγχο στον λαιμό τού κλάδου τών καθηγητών, που είναι ο μόνος κλάδος στον δημόσιο χώρο, ο οποίος θέτει εδώ και καιρό επιτακτικά το αίτημα τών Κλοδικών Σ.Ε., και αποτελεί, όπως καλά γνωρίζει η κυβέρνηση, την ατμομηχανή τού συνδικαλιστικού κινήματος στον δημόσιο χώρο.

Με το μισθολόγιο αυτό, όπως και με το ήδη ισχύον «Ε.Μ.», ορίζονται ανώτατα όρια βασικών και γενικών αποδοχών για όλους τους εργαζόμενους στον Δημόσιο χώρο, την τροποποίηση τών οποίων ορίων θα μπορεί να διαπρσγματεύεται για όλους τους εργαζόμενους μόνο η ΑΔΕΔΥ!!!

Με άλλα λόγια, ετοιμάζουν νέα δεσμά για τον κλάδο των καθηγητών και επιχειρούν για άλλη μια φορά να θεσμοθετήσουν την ΑΔΕΔΥ ως κύριον διαπραγματευτή τών ανωτάτων βασικών και γενικών αποδοχών τών καθηγητών, αχρηστεύοντας το κατ' εξοχήν αρμόδιο γι’ αυτόν τον σκοπόν όργανο, την Κλαδική Ομοσπονδία μας (ΟΛΜΕ)!!!

Μάλιστα, μετά την επικύρωση τών 151 και 154 Δ.Σ.Ε. από την Ελληνική Βαυλή (τον Μάιο τού 1996), η κυβέρνηση έχει έτοιμη νομοθετική ρύθμιση, με την οποία ορίζει ως μοναδικό συνομιλητή της και διαπραγματευτή για την σύναψη Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στο Δημόσιο την ΑΔΕΔΥ (!!!), ενώ για κάθε Κλαδική Ομοσπονδία σχεδιάζει να τής παρέχει την δυνατότητα να διαπραγματεύεται δευτερεύoντα και τριτεύοντα ζητήματα, μακρυά από το ύψος τών βασικών και γενικών αποδοχών, μακρυά από τους τελικούς επαγγελματικούς όρους απασχόληαης τών διαφόρων κλάδων (ασφαλιστικό, αυνταξιοδοτικό κ.λ.π.)! Πρόκειται για απροκάλυπτη επιχείρηση νόθευσης τής συνδικαλιστικής δράσης κοι ευνουχισμού τών συνδικαλιστικών - επαγγελματικών δικαιωμάτων τών εργαζομένων, που σχεδιάζεται να υλοποιηθούν και με την συναίνεση τής συμβιβασμένης ηγεσίας τής ΑΔΕΔΥ!

Η αντίθεσή μσς, λοιπόν, στο νέο «Ε.Μ.»

* δεν έγκειται μόνο στο γεγονός, ότι αυτό αποτελεί ένα νέο φτωχολόγιο για τους εργαζομένους στο Δημόσιο, άρα και για τους καθηγητές

* δεν έγκειται μόνο στο γεγονός, ότι για πρώτην φορά στην ιστορία τών μισθολογικών αποδοχών τών εργαζομένων στην χώρα μας, οι προβλεπόμενες βασικές, οργανικές, αποδοχές αποτελούν μόλις το 48%-56% τού συνόλου τών αποδοχών, με όλες ης δραματικές συνέπειες για τις συντάξιμες αποδοχές.

Η αντίθεσή μας έγκειται κυρίως στο γεγονός, ότι, μέσω ουτού τού μηχανισμού - Μισθολογίου,

* επιχειρείται να ακυρωθεί η δρομολογημένη πλέον πορεία απoδέσμευσης τών καθηγητών από τα δεσμά τών βιαίων παραμορφωτικών κλαδικών ισοπεδώσεων, που ευτελiζαυν το έργο τους,

* επιχειρείται να φυλακισθεί ο κλάδος τών καθηγητών στα δρύφακτα μιας ανελέητα συντηρητικής και αvτιδραστικής πολιτικής, την οποία για να διαρρήξει πρέπει να ....«ωριμάσουν» και άλλοι κλάδοι ή να εναποθέτει τις ελπίδες του σε αναρμόδιο περί την Εκπαίδευση Όργανο, την ΑΔΕΔΥ, η οποία, ούτως άλλως αποτελεί μονίμως τον κάλφα τής εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής!

Επειδή, όμως, μπορεί να υπάρχουν ακόμη μερικοί, οι οποίοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την έκταση τής φενάκης, που μεθοδεύεται σε βάρος τών εργαζομένων και κυρίως σε βάρος τών Καθηγητών με αυτό το έκτρωμα- Μισθολόγιο, και αντιθέτως περιμένουν «κάτι καλό» από το σχεδιαζόμενο νέο «Ενιαίο Μισθολόγιο», σημειώνουμε μόνον, ότι μία τέτοια αφελής θεώρηση τού θέματος είναι οπορτουνιστική και ανιστόρητη.

Και τούτο, διότι, μία τέτοια αφελής θεώρηση τού θέματος δεν λαμβάνει υπ’ όψη της το ιστορικό δεδομένο τού ισχύοντος «Ε.Μ.», το οποίο, ενώ κατά βάση θεωρείται «καλλίτερο» τού σχεδιαζομένου, απετέλεσε όνειδος για τους Καθηγητές, για το εκπαιδευτικό έργο και για την Εκπαίδευση.

Επί πλέον, αν υπάρχει ακόμη κάποιος, που αφελώς θέλει να «βλέπει» μέσα από οποιοδήποτε «Ε.Μ.» έναν δήθεν «μοχλό» για «κοινούς» πάντοτε αγώνες τών εργαζομένων στο Δημόσιο, πρέπει να πούμε, ότι:

- οι όποιοι «κοινοί» αγώνες ούτε εκβιάζονται ούτε και επιβάλλονται με διοικητικά μέτρα, αλλά σφυρηλατούνται καθημερινά πάνω σε αντικειμενικά και κοινωνικά κοινά ώριμα αιτήματα. Διαφορετικά, αυτοί οι δήθεν «κοινοί» αγώνες είναι αγώνες κοινωνικά κίβδηλοι και γι' αυτό, και όταν ακόμη πραγματοποιούνται, δεν ωφελούν κοινωνικά, αντίθετα παράγουν στρεβλώσεις τόσο σε κοινωνικό όσο και σε συνδικαλιστικό-πολιτικό πεδίο.

Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι, χωρίς μηδενισμούς για την αποτελεσματικότητα τής κοινής δράσης τών εργαζομένων, αλλά και χωρίς τις παραμορφωτικές κλαδικές ισοπεδώσεις, που επιφέρει το «Ε.Μ.», το συνδικαλιστικό κίνημα, αξιαποιώντας την αγωνιστική διάθεση και την διαπραγματευηκή με ταυς αγώνες ισχύ τού κάθε κλάδου, θα προωθεί έτσι πιο απατελεσματικά τα αιτήματά ταυ (κοινά και κλαδικά) και θα παρεμβαίνει πολύμορφα στις κοινωνικές διεργασίες υπέρ τών εργαζαμένων.

Η παρατεταμένη αγωνιστική πορεία τών καθηγητών Μ.Ε., έχοντας αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά, δεν είναι ένας «μοναχικός» αγώνας. Είναι μια αγωνιστική πορεία, που προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά, τα οποία χαλκεύουν καθημερινά για τους εργαζομένους οι πιό συντηρητικοί εγχώριοι εγκέφαλοι.

Είναι ένας αγώνας, ο οποίος, συντονιζόμενος με το ευρύτερο εργατικό κίνημα, θα κατατείνει στην δημιουργίο εκείνου τού κοινωνικού-εργατικού μετώπoυ, το οποίο θα συγχρούεται με την ουσία τής νεοσυντηρητικής πολιτικής τής κυβέρνησης και θα διαμορφώνει τους όρους για έναν διαρκή παραιεταμένο αγώνα υπεράσπισης τής Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας και τών λειτουργών της.

Ο κλάδος τών καθηγητών, αγωνιζόμενος μέσα σε αυτά τα πλαίσια, που περιγράψαμε, έχει τις ιστορικές αναφορές κοι τις δυνατότητες να μπεί μπροστάρης σ' έναν αγώνα απελευθέρωσης τών εργαζομένων από τα δεσμά, που χαλκεύουν τα επιτελεία τής Kυβέρνησης, οι εγχώριοι Πoλιτικοί υπάλληλοι τής «συνθήκης τού Μάαστριχτ» και οι καλφάδες τους στις ρεφορμιστικές ηγεσίες τού Συνδικαλιστικαύ Κινήματος.-

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών

τού Πειραματικού Λυκείου Πατρών

πρ. Πρόεδρος τής ΕΛΜΕ Ηλείας

........................................................................................

(*) Το άρθρο αυτό εδημοσιεύθη στις ημερήσιες εφημερίδες: 1) «ΑΛΛΑΓΗ» Πατρών ( 22.12.1996), 2) «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» Πατρών ( 16.02.1997), και 3) «ΠΑΤΡΙΣ» Πύργου ( 19.01.1997)