(Άγγελος Λιβαθινός, Καρδαμάς-Kardamas) Η κενόδοξη ξενομανία και η φθορά τής Ελληνικής γλώσσας

« Δεν έχω άλλο στον νού μου

πάρεξ Ελευθερία και Γλώσσα»

Διονύσιος Σολωμός

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τήν χρησιμότητα τών μέσων ευρείας επικοινωνίας, δηλαδή τού Ραδιοφώνου και τής Τηλεόρασης. Άλλοι, ειδικώτεροι από εμάς, έχουν, βέβαια, διατυπώσει κατά καιρούς τίς έντονες ανησυχίες τους, για τήν στρέβλωση που μπορεί να επιφέρει η τηλεόραση στήν σκέψη τού τηλεθεατή, όταν δεν γίνεται σωστή χρήση αυτού τού μέσου.

Είναι, δε, πέραν πάσης αμφιβολίας βέβαιον, ότι οι χειριστές τού λόγου ( Εκφωνητές ή Τηλεπαρουσιαστές), τόσον στό ραδιόφωνο όσον και στήν τηλεόραση, έχουν τήν δύναμη να διαπαιδαγωγήσουν τούς ακροατές ή τούς τηλεθεατές τους στήν σωστή και ορθή ή στήν κακοποιημένη χρήση τής Γλώσσας. Εξαρτάται από τήν παιδεία τους και από τήν μόρφωσή τους.

Αλλά, ποιός αρμόδιος ελέγχει σήμερα τούς επίδοξους “δημοσιογράφους” για τό επίπεδο γνώσης τής Ελληνικής Γλώσσας ;

Τά τελευταία χρόνια έχουμε καταστή μάρτυρες μίας απίστευτης κακοποίησης τής Ελληνικής Γλώσσας από ανθρώπους, που παριστάνουν τούς δημοσιογράφους, και οι οποίοι, χωρίς ίσως οι ίδιοι να τό επιδιώκουν, καταφέρνουν με τήν εξώφθαλμη "αγλωσσία" τους, να στραγγαλίζουν τήν Γλώσσα μας!

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πληθώρα παραδειγμάτων, που επιβεβαιώνουν τά ανωτέρω, αλλά θεωρούμε, ότι είναι περιττό, αφού ο καθένας μας είναι κοινωνός αυτού τού έντονου προβλήματος.

Γι' αυτό και θα αρκεσθούμε στήν απλή περιγραφή του.

Πέραν τής συνηθισμένης εκφώνησης λέξεων, ως εάν αυτές ήσαν άκλιτες ( "τού Απόλλων", "τού Πάτερ", κλπ!), εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία είναι η άκριτη υιοθέτηση και χρήση ξένων λέξεων στόν ελληνικό γραπτό ή προφορικό λόγο! Μία αδικαιολόγητη ξενομανία, που μπορεί, όμως, να αποβή καταστροφική για τήν Γλώσσα μας.

Σκέφτεσαι, πολλές φορές, ότι αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν στήν διάθεσή τους ένα μικρόφωνο, ομιλούν έτσι, λές και είναι βαλτοί για να περιορίσουν ακόμη πιό πολύ τό ούτως ή άλλως φτωχό ελληνικό λεξιλόγιο πολλών ακροατών τους, κυρίως νέων.

Και είναι τόσο μεγάλη η επιρροή τών χειριστών τού λόγου τού ραδιοφώνου ή τής τηλεόρασης στούς ακροατές, ώστε τά αποτελέσματα είναι πολλές φορές "εκκωφαντικά"!

Ήδη, έχουμε οδηγηθή ακόμη και στήν "αφελληνοποίηση" τών ονομάτων τών ανθρώπων-Ελλήνων, επειδή έτσι "επιτάσσει" η "ξενολαγνεία" ορισμένων αναλφάβητων!

Η Παναγιώτα έχει γίνει "Πένυ"! Ο Δημήτριος ( Δημήτρης) έχει γίνει "Τζίμ"! Η θεοδώρα ( Αρχαίο προχριστιανικό όνομα) έχει γίνει "Ντόρα"! Άσε εκείνα τά απίθανα σύνθετα ξενικά ονόματα: "Μαριλίζα", και τά όμοια!

Κάποτε, κατά τήν Αναγέννηση, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι στήν Ευρώπη, και κυρίως οι μορφωμένοι, εξελλήνιζαν τά ονόματά τους, γιατί θεωρούσαν πολύ τιμητικό να έχουν ελληνικό όνομα(π.χ., ο "Κάρλ" έγινε "Κάρολος", κλπ). Σήμερα, η γλωσσική ένδεια τού Νεοέλληνα τόν έχει οδηγήσει σε έναν γελοίο πιθηκισμό, για να "μοιάσουμε" στους δήθεν "πολιτισμένους" ξένους.

Και αδυνατούμε έτσι να κατανοήσουμε, ότι ανοίγουμε μόνοι μας τόν λάκκο στήν Γλώσσας μας. Ίσως, γιατί κανείς δεν μάς εδίδαξε μέχρι τώρα, ότι η Γλώσσα ενός Λαού, μαζί με τόν Πολιτισμό και τήν Ιστορία του, αποτελεί τό ισχυρότερο εργαλείο τής ατομικότητάς του, τόν συνδετικό κρίκο τής κοινωνικής συνοχής τών ανθρώπων μιάς κοινωνίας, και τήν ασπίδα στίς διάφορες πολιτισμικές επιθέσεις, αποτελεί εν τέλει η Γλώσσα τήν ίδια τήν συνείδηση τού Λαού!

Εκείνοι, που είναι ταγμένοι για να μάς διδάξουν όλα αυτά, ασχολούνται με άλλα: τούς ενδιαφέρει, είτε πώς θα καταργήσουν τούς τόνους και τά πνεύματα από τήν Γλώσσα μας (τρομάρα τους !), είτε πότε «επιβάλλεται»(!) η κατάργηση τού τόνου στά μονοσύλλαβα! Λές και αυτό ήτανε που εμάρανε αρκετούς Έλληνες τίς τελευταίες δεκαετίες και δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ορθά τήν Γλώσσα τους!

Αλλά, αυτός ο κατήφορος τής κενόδοξης "ξενολαγνείας" στήν χρήση τής Γλώσσας μας, πρέπει να ανακοπή όσον τό δυνατόν συντομώτερα.

Κάτι έχει να μάς διδάξει επ' αυτού τό πάθημα τών Ποσειδωνιατών στήν Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα):

“ Οι κάτοικοι τής Ποσειδωνίας, στόν τυρρηνικό κόλπο, ενώ είχαν ελληνική καταγωγή, αφομοιώθηκαν […] κι έγιναν Τυρρηνοί ή Ρωμαίοι.

Άλλαξαν γλώσσα καθώς και τίς πιό πολλές συνήθειές τους. Τελούν όμως ακόμη και τώρα κάποια ελληνική εορτή. Συγκεντρώνονται τότε, ξαναθυμούνται τά παλιά ονόματα και έθιμα, κλαίνε για τό κατάντημά τους και φεύγουν με δάκρυα στά μάτια". (Αθήναιος : "Δειπνοσοφιστές" , ΙΔ 633 , 3ος αιών μ.χ.). –

Άγγελος Λιβαθινός

Καθηγ. Μαθηματικών- Λυκειάρχης

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

^(*)Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στις Εφημερίδες: 1) "Καρδαμάς" ( Φύλλο 21, Οκτώβρ.-Δεκ. 2006), 2) "ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ" Αμαλιάδος (03.01.2007), και 3) "Θέση τής Ηλείας" ( 8 Ιανουαρίου 2007)