Δοκιμαστικός Ιστότοπος

Ο ρόλος του παιχνιδιού στην Αρχαία Αθήνα

Το παιχνίδι έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Από τα αρχαία χρόνια, έχει βοηθήσει χιλιάδες παιδιά στον κόσμο στις δυσκολίες και τα προβλήματά τους. Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν ως μέσο αυτοαγωγής, γι?αυτό και έδιναν μεγάλη σημασία στον ρόλο του. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που κατάλαβαν την αξία των ομαδικών παιχνιδιών και πίστεψαν ότι με αυτά μπορούσε να πραγματοποιηθεί η τελειοποίηση της ανθρωπότητας. Για αυτόν τον λόγο τα εντάξανε στο πρόγραμμα αγωγής των παιδιών .Θεωρούσαν ,όμως ότι ήταν επίσης σημαντικά και για τους ενήλικες. Έτσι και εκείνοι αφιέρωναν μεγάλο μέρος του ελεύθερου τους χρόνου σε αγώνες και ομαδικά παιχνίδια. Στην αρχαία Ελλάδα έπαιζαν πολλά ομαδικά παιχνίδια στις αυλές και στο δρόμο και πάντα υπήρχαν κανόνες οι οποίοι τηρούνταν πιστά από όλους. Γι?αυτό το λόγο, κιόλας, έλεγαν πως το παιχνίδι ήταν ένα μεγάλο αγαθό. Το παιχνίδι αναπτύσσει την συντροφικότητα, ασκεί το σώμα, καλλιεργεί το πνεύμα, μαθαίνει  τα παιδιά να σέβονται τους κανόνες-νόμους του παιχνιδιού και έτσι να σέβονται και να τηρούν τους νόμους της πατρίδας τους όταν μεγαλώσουν.

Αντικείμενο και σκοπός του λαϊκού παιχνιδιού

Το αντικείμενο που ερευνάται είναι η εισαγωγή των μαθητών στο περιεχόμενο του ελληνικού παραδοσιακού παιχνιδιού

.Η γνωριμία περιλαμβάνει στοιχεία από  την καθημερινή ζωή της νεοελληνικής κοινωνίας και γενικά από την προφορική παράδοση.Σκοπός της έρευνας είναι  η συστηματική επαφή των μαθητών με τα ελληνικά λαϊκά παιχνίδια. Επίσης τα παιδιά θα κατανοήσουν την διαδικασία εξέλιξης  του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.

Θα κατανοήσουν την συλλογικότητα και την συνεργασία και άλλων αξιών του πολιτισμικού παρελθόντος  οι οποίες έχουν λόγο υπάρξεως και λειτουργικότητας στο σύγχρονο πολιτισμό της Ελλάδας.

Αρχαία παιχνίδια

Η ΧΑΛΚΗ ΜΥΙΑ: Ένα αγαπημένο ομαδικό παιχνίδι ήταν η χαλκή μυία, που είναι η σημερινή μας τυφλόμυγα. Έδεναν με ένα μαντίλι τα μάτια ενός παιδιού που φώναζε: «πάω να κυνηγήσω την χαλκή μυία». Οι άλλοι του απαντούσαν: «θα την κυνηγήσεις, αλλά δεν θα την πιάσεις» και τον χτυπούσαν απαλά στην πλάτη με ραβδάκια. Ο παίχτης με τα μάτια κλειστά προσπαθούσε να πιάσει ένα από τα άλλα παιδιά. Όταν τα κατάφερνε, έπαιρνε το άλλο παιδί τη θέση του.