Μια Κυριακή πριν από ενάμιση μήνα περίπου, αποφασίσαμε εγώ κι ο Ραλφ να κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή. Τέλη Οκτώβρη αρχές Νοέμβρη 2017. Θελήσαμε να δούμε τα χρώματα του φθινοπώρου. Κατεύθυνση; Παίρνουμε το αυτοκίνητο και βλέπουμε.
«Αρχικά πάμε στο χωριό Πρόμαχοι και μετά βλέπουμε», προτείνω. Ο Ραλφ συμφώνησε, η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές συμφωνεί, εξάλλου εγώ γνωρίζω τη χώρα μου καλύτερα από αυτόν.
Στο μυαλό μου υπάρχει μια φωτογραφία με χιόνι με μια τάξη του γυμνασίου μας την δεκαετία του ‘70. Και ένα όνομα που δεν το θυμάμαι ακριβώς και θα πρέπει να είναι Πρόμαχοι ή Προμαχώνας. Άλλο βέβαια το ένα άλλο το άλλο. Το ένα είναι στον νομό Πέλλας και το άλλο στον νομό Σερρών. Αλλά αφού θέλαμε να πάμε προς εκείνη την περιοχή γιατί όχι να επισκεφτούμε τους Προμάχους;
Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Ένα ζωντανό χωριό. Αυτό που «πονάει» είναι να βλέπω έρημα χωριά, όχι εγκαταλειμμένα που δεν μένει απολύτως κανείς, αλλά με σπίτια που είναι κατοικήσιμα αλλά που μένουν ελάχιστοι. Αυτό το χωριό ήταν «ζωντανό». Όχι όμορφο – ελάχιστα ελληνικά χωριά και πόλεις είναι πλέον όμορφα. Και κάτι μου με εντυπωσίασε. Οι ξύλινες επιγραφές με ποιήματα. Μπράβο σε αυτόν που το σκέφτηκε και φυσικά το υλοποίησε.
Από εκεί για τα Λουτρά Μπόζαρ. Αλλά όχι τον γρήγορο δρόμο. «Δες ένα Schlucht (φαράγγι)». Λέει ο Ραλφ. «Πάμε προς τα εκεί»;
Όμορφα μέρη έχει η πατρίδα μας.
Και τώρα; Περάσαμε από το Λουτράκι. Πολύς κόσμος. Δεν σταματήσαμε. Και στα Λουτρά Μπόζαρ. Άλλη φορά, όταν θα έχει λιγότερο κόσμο.
Πήραμε τον ορεινό δρόμο και περάσαμε αρκετά χωριά που έχω ξεχάσει το όνομά τους. Κάναμε μια παράκαμψη στο Δημοτικό Δάσος της περιοχής.
Βρήκαμε ένα χωριό και φάγαμε. Βαρύναμε. Έξω μόλις ήρθε ένα αγροτικό ημιφορτηγό φορτωμένο με 5-6 σκοτωμένα αγριογούρουνα. «Μια ολόκληρη οικογένεια» λέει κάποιος. Εμπρός για το σπίτι. Προβληματισμένος.