Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ
Για αρχή «Μεταξύ των Αθηναίων ήταν τότε κάποιος, ο οποίος τελευταία είχε φτάσει στην ανώτατη τάξη. Λεγόταν Θεμιστοκλής και τον έλεγαν γιο του Νεοκλή. Ο άνθρωπος αυτός είπε ότι οι χρησμολόγοι δεν κατάλαβαν καλά όλο τον χρησμό...» Έτσι παρουσιάζει για πρώτη φορά ο Ηρόδοτος το Θεμιστοκλή στην Ιστορία του λίγο πριν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ο Θεμιστοκλής, όμως, είχε αρχίσει να παίζει πρωταρχικό ρόλο στην πολιτική της Αθήνας πολύ πιο πριν. Χωρίς αυτόν, η ναυμαχία στη Σαλαμίνα δεν θα είχε γίνει. Περισσότερο από ό,τι σε κάθε άλλο άνδρα, η Ελλάδα όφειλε τη σωτηρία της στον Αθηναίο πολιτικό, που πρώτος διείδε την περσική απειλή και αφιέρωσε τις δυνάμεις του στην προετοιμασία της Αθήνας και της Ελλάδας, για την αντιμετώπιση της. Ο Πλούταρχος στον Βίο του το αναγνωρίζει όταν γράφει: «Γι' αυτό και φαίνεται ότι υπήρξε ο κύριος συντελεστής της σωτηρίας της Ελλάδος κι ότι αύξησε ακόμη περισσότερο τη δόξα των Αθηναίων, γιατί τους έκανε να νικήσουν με την ανδρεία τους τους εχθρούς και με την καλή τους γνώμη τους συμμάχους». |
Ο πολιτικός |
«Λεγόταν Θεμιστοκλής και τον έλεγαν γιο του Νεοκλή» Ο Θεμιστοκλής ήταν γιος του Νεοκλή, που ανήκε στην οικογένεια των Λυκομηδών, μία από τις πιο παλιές της Αθήνας από την οποία προέρχονταν πολλοί ιερείς. Η μητέρα του Αμβρότονον ήταν ξένη, ίσως από τη Θράκη ή την Καρία, και πιθανώς δούλη. Έτσι ο Θεμιστοκλής συνδύαζε αριστοκρατική και ταπεινή, ελληνική - αθηναϊκή και ξένη καταγωγή. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους αυστηρότερους νόμους που θεσπίσθηκαν πριν από τον Κλεισθένη (ή και αργότερα τον Περικλή) δεν είχε πολιτικά δικαιώματα. Το ότι τα απέκτησε, το χρωστούσε στις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη (το 510-507 π.Χ.), που είχε επεκτείνει το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτη σε όλους τους Έλληνες που ζούσαν και δούλευαν στην Ελλάδα. Δεν αποκλείεται στη νεότητα του ο Θεμιστοκλής να ήταν ένθερμος υποστηρικτής, ίσως και συνεργάτης του Κλεισθένη. Η πολιτική του μεταρρυθμιστή πολιτικού υπεράσπιζε τα συμφέροντα των ανθρώπων στους οποίους συγκαταλεγόταν και ο Θεμιστοκλής: Εκείνους που δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα και το θεωρούσαν άδικο, και αγωνίζονταν να τα αποκτήσουν, γιατί είχαν συνείδηση ότι ήταν Αθηναίοι, ότι προσέφεραν στην πόλη με τη δουλειά τους, πως δεν ήταν χειρότεροι από τους άλλους που είχαν απλώς την τύχη να γεννηθούν από δύο Αθηναίους γονείς. Η συνείδηση της καταγωγής του και οι πρώτοι του αγώνες σημάδεψαν το Θεμιστοκλή, τον έκαναν τον μεγαλύτερο ριζοσπαστικό δημοκρατικό ηγέτη της Αθήνας. Και μόνο αυτό θα έφτανε για να του εξασφαλίσει περιφανή θέση στην αρχαία ελληνική ιστορία. Όμως ο Θεμιστοκλής έφτασε πιο πέρα, ξεπέρασε τα στενά πολιτικά όρια και διαμάχες, κατόρθωσε να ταυτιστεί με την Αθήνα και να ενώσει το λαό της πόλης στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του. Έτσι, του αξίζει ο τίτλος του μεγαλύτερου πολιτικού της Αθήνας. |
Ο στρατηγός
|
Πολιτική ιδιοφυία
Το 493 π.Χ. ο Θεμιστοκλής
εκλέγεται επώνυμος άρχων, όταν το αξίωμα αυτό δεν είναι απλώς διακοσμητικό, όπως συμβαίνει σε μεταγενέστερες περιόδους. Αρχίζει
την κατασκευή ενός μεγάλου έργου, που θα συμπληρώσει ο ίδιος μετά
τους Περσικούς Πολέμους: Τειχίζει τον Πειραιά και προτείνει την
κατασκευή των Μακρών Τειχών, που θα κάνουν την Αθήνα απόρθητη όσο
είναι θαλασσοκράτειρα.
|
Η Αθήνα των αρχαίων χρόνων
Ο πατέρας του δεν ήθελε να στραφεί ο γιος του προς την πολιτική. Γι' αυτό του έδειχνε τα εγκαταλειμμένα πλοία στην ακτή και του έλεγε πως «έτσι φέρεται ο λαός στους πολιτικούς, όταν δεν τους χρειάζεται πια»
«ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον» Λένε μάλιστα πως ο Θεμιστοκλής ήθελε πολύ να αποκτήσει μεγάλη δόξα. Όταν έγινε η μάχη στο Μαραθώνα με τους βαρβάρους, όλοι μιλούσαν για το μεγάλο στρατηγό Μιλτιάδη. Ο θεμιστοκλής τότε ήταν νέος και λαχταρούσε τα σπουδαία κατορθώματα. Γι΄ αυτό ζήλεψε και ήταν πολύ σκεφτικός. Τις νύχτες έμενε άυπνος και δεν πήγαινε στα συνηθισμένα συμπόσια. Οι γνωστοί του παραξενεύτηκαν με αυτή την απότομη αλλαγή της ζωής του και, όταν τον ρωτούσαν, εκείνος απαντούσε: "δε μ΄ αφήνει να κοιμηθώ η δόξα του Μιλτιάδη". Πλούταρχος, Θεμιστοκλής, 3 (διασκευή) Από το σχολικό βιβλίο
Τριήρης
Με το μπροστινό τμήμα τους εμβόλιζαν τα αντίπαλα πλοία και τα βύθιζαν
Η θέση των κωπηλατών |
«Μιλήτου Άλωσις» και η προειδοποίηση των Αθηναίων
Μετά τον Μαραθώνα, ο Θεμιστοκλής
προσπαθεί να εφαρμόσει το σχέδιο του για τη ναυπήγηση του στόλου. Θα
συναντήσει, όμως, εμπόδια από τους πολιτικούς αντιπάλους του, τον
Ίππαρχο, τον Μεγακλή, αρχηγούς των ολιγαρχικών —οπαδών του
Πεισιστράτη— και του Αριστείδη, αρχηγού των συντηρητικών, που αν και
ήταν οπαδός του Κλεισθένη, βρίσκει ότι ο Θεμιστοκλής πάει πολύ
μακριά. Οι αντίπαλοι του Θεμιστοκλή δεν πιστεύουν στον περσικό
κίνδυνο, αλλά οι οπαδοί του Ιππία επιθυμούν την περσική επέμβαση που
θα αποκαταστήσει το παλαιό καθεστώς. Όλοι διαβλέπουν τον κίνδυνο που
σημαίνει γι' αυτούς η αφύπνιση των θητών, αν πραγματοποιηθεί το
ναυτικό πρόγραμμα του Θεμιστοκλή. Έτσι όλοι αντιτίθενται με διάφορες
προφάσεις, όπως το υψηλό κόστος και η σπατάλη του δημόσιου χρήματος
για άχρηστες δαπάνες. Οι προτάσεις του απορρίπτονται από την
Εκκλησία του Δήμου. |
Οι Περσικοί πόλεμοι (αναπαράσταση σε αγγείο)
Στο έργο "Μιλήτου Άλωσις", παρουσιάστηκαν οι καταστροφές που έπαθε η Μίλητος και όσα τράβηξαν οι κάτοικοι της από τους Πέρσες, επειδή η Μίλητος είχε υπάρξει το κέντρο της εξέγερσης των πόλεων της Ιωνίας εναντίων των Περσών. Σύμφωνα με την αρχαία παράδοση η συναισθηματική φόρτιση των θεατών ήταν τόσο μεγάλη (άλλωστε οι Αθηναίοι την είχαν λερωμένη τη φωλιά τους γιατί είχαν αποσύρει την βοήθεια που είχαν στείλει στις πόλεις της Ιωνίας αφήνοντας τους συμπατριώτες τους στο έλεος των Περσών ), που σταμάτησαν την παράσταση και τιμώρησαν τον ποιητή με βαρύ πρόστιμο 1000 δραχμών, επειδή τους θύμισε "οικεία κακά". |
Ο οστρακισμός
Το κύριο όπλο που κάθε πολιτικός
προσπαθεί να στρέψει εναντίον των αντιπάλων του είναι ένας νόμος του
Κλεισθένη, ο οστρακισμός. Ο νόμος αυτός προβλέπει ότι κάθε χρόνο
μετά από ψηφοφορία οι Αθηναίοι μπορούν να εξορίσουν για δέκα χρόνια
οποιονδήποτε θεωρούν επικίνδυνο για το δημοκρατικό πολίτευμα. Ο
νόμος έχει προληπτικό χαρακτήρα: Δεν χρειάζεται κατηγορία, ούτε
δίκη. Αρκεί η κρίση του λαού. |
Πώς γινόταν ο οστρακισμός; Κάθε Αθηναίος που ψήφιζε έπαιρνε ένα κομμάτι κεραμίδι. Πάνω σ΄ αυτό έγραφε το όνομα του πολίτη εκείνου που έπρεπε κατά τη γνώμη του να φύγει από την πόλη. Μετά το έριχνε σε ένα σημείο της Αγοράς που ήταν γύρω γύρω περιφραγμένο με κάγκελα. Οι άρχοντες στην αρχή μετρούσαν όλα τα κεραμίδια για να δουν πόσα είναι. Έπρεπε να μην είναι λιγότερα από 6.000. Αν ήταν λιγότερα δε γινόταν ο οστρακισμός. Στη συνέχεια ξεχώριζαν τα κεραμίδια ανάλογα με το όνομα που ήταν γραμμένο σ΄ αυτά. Όποιος συγκέντρωνε τα πιο πολλά κεραμίδια, έφευγε από την Αθήνα για 10 χρόνια χωρίς να χάνει την περιουσία του. Πλούταρχος, Αριστείδης, 7 (διασκευή) Από το σχολικό βιβλίο
|
Η ήττα από τους Αιγινήτες... Και μια θαλασσοκράτειρα γεννιέται.
Εκείνη την εποχή πέθανε ο
βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης. Ο θάνατος του χαλάρωσε προσωρινά τη
συνοχή της Πελοποννησιακής Συμμαχίας και τη σπαρτιατική εξουσία πάνω
της. Οι ολιγαρχικοί Σπαρτιάτες αντιμετώπιζαν πάντα με φιλυποψία κάθε
τι το δημοκρατικό και φυσικά και την πιο δημοκρατική πόλη της
Ελλάδας, την Αθήνα. Όσο ζούσε ο Κλεομένης, που είχε αντιληφθεί τον
περσικό κίνδυνο, οι Σπαρτιάτες ανέχονταν την Αθήνα. Μετά τον θάνατο
του η πολιτική των Σπαρτιατών αντιστράφηκε. Τώρα υποστήριζαν την
παλιά αντίπαλο της Αθήνας, την Αίγινα. Ο Κλεομένης είχε θέσει τέρμα
στον πόλεμο Αθήνας - Αίγινας πριν από τον Μαραθώνα, αναγκάζοντας την
Αίγινα να δώσει ομήρους στην Αθήνα. Τώρα, ο βασιλιάς της Σπάρτης
Λεωτυχίδης, ήρθε με αιγινήτικη αντιπροσωπεία στην Αθήνα, ζητώντας
την απελευθέρωση των ομήρων. |
Η ακμή της Αίγινας περιορίζεται μετά τους Περσικούς πολέμους, μιας και η Αθήνα κυριαρχεί και στη θάλασσα
Ο θεμιστοκλής από πολλούς θεωρείτο κακός χαρακτήρας, φιλοχρήματος και αλαζόνας χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να πετύχει το σκοπό του. Ακόμα, δεν έχανε την ευκαιρία να επαινεί τον εαυτό του στους Αθηναίους. Πρόσεχε Θεμιστοκλή γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα ... |
Ναυτική εξόρμηση.
Ο Θεμιστοκλής εκμεταλλεύτηκε την
αθηναϊκή ήττα, που τη στιγμή αυτή του ήταν πιο χρήσιμη από μια νίκη.
Οι Αιγινήτες ήταν πιο εμπειροπόλεμοι, ήταν ανώτεροι, πλοίο προς
πλοίο. Αφού είχαν ποιοτική υπεροχή, η Αθήνα μπορούσε να τους νικήσει
μόνο με την αριθμητική υπεροχή. Ήταν η πιο πολυάνθρωπη πόλη της
κυρίως Ελλάδας. Μπορούσε να φτιάξει στόλο ισχυρό. Ένα στόλο από 200
και πάνω νέες τριήρεις, ένα στόλο τριπλάσιο ή τετραπλάσιο από τον αιγινήτικο, που όμοιο του δεν είχε δει ποτέ ο ελληνικός χώρος Το
κόστος για τη ναυπήγηση του ήταν μεγάλο και αδύνατον να καλυφθεί με
τα συνηθισμένα κρατικά έσοδα. Ο Θεμιστοκλής όμως είχε και εδώ έτοιμη
την πρόταση του. Μιλώντας στην Εκκλησία του Δήμου, στον πιο κρίσιμο
λόγο της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, έπεισε τους Αθηναίους,
ιδιαίτερα πάλι τη μεγάλη πλειοψηφία των φτωχών, απλών Αθηναίων, να
κάνουν μεγάλη προσωπική οικονομική θυσία. Τους κάλεσε να δώσουν τα
έσοδα από τα ορυχεία ασημιού της Μαρώνειας, στο Λαύριο. Το 483-482 π.Χ., όταν ήταν επώνυμος άρχων ο Νικομήδης, η Αθήνα
μεταβλήθηκε σε απέραντο ναυπηγείο.
Σε κάθε όρμο και παραλία
κατασκευάζονταν πλοία, τα περισσότερα εργαστήρια της πόλης
εργάζονταν για να ετοιμάσουν τις παραγγελίες για τα εφόδια του
στόλου, σχοινιά, πανιά, καρφιά, έμβολα, κουπιά, χρώματα και τόσα
άλλα. Οι νέες αθηναϊκές τριήρεις ήταν φτιαγμένες ειδικά για να
πολεμήσουν αποτελεσματικά στο είδος της συγκρούσεως για την οποία
τις προόριζε ο Θεμιστοκλής. Μια και ο ελληνικός στόλος ήταν σίγουρο
ότι θα υστερούσε αριθμητικά από τον περσικό, έπρεπε να διαλέξει
κλειστά, περιορισμένα νερά για ναυμαχία, γιατί τα νερά αυτά δεν θα
έδιναν στους Πέρσες τη δυνατότητα να υπερκεράσουν με τον μεγαλύτερο
στόλο τους τον ελληνικό και να τον κυκλώσουν, όπως θα μπορούσαν να
κάνουν σε ανοιχτή θάλασσα. Μέσα σε στενά, όπως στο Αρτεμίσιο και στη
Σαλαμίνα, δεν υπήρχε χώρος για πολλούς ελιγμούς. Η σύγκρουση θα ήταν
μετωπική, όπου το βαρύτερο πλοίο θα είχε την υπεροχή. Η μάχη θα
γινόταν σώμα προς σώμα από τους οπλίτες των πλοίων• και σε τέτοιου
είδους σύγκρουση οι Έλληνες οπλίτες υπερείχαν. Σε κλειστά νερά η
υπεροχή των φοινικικών πλοίων σε ελιγμούς επίσης θα εκμηδενιζόταν. |
Αργυρό
τετράδραχμο της Αθήνας. Στον εμπροσθότυπο παριστάνεται η Αθηνά
στεφανωμένη με φύλλα ελιάς, και στον οπισθότυπο η γλαύκα.
Τριήρης σε αρχαίο νόμισμα
Τριήρης σε σύγχρονο νόμισμα
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: Μετά από ψηφοφορία, ο Αριστείδης εξορίζεται. Ο Αριστείδης αντιδρά επίμονα στην κατασκευή αθηναϊκού στόλου. Μετά από θυελλώδη συζήτηση στη λαϊκή συνέλευση, επικράτησε η άποψη του Θεμιστοκλή.
Ο Θεμιστοκλής έπεισε τους Αθηναίους, με τους πόρους από το μεταλλείο ασημιού του Λαυρίου, να χρηματοδοτήσει τη δημιουργία μεγάλου εμπορικού και πολεμικού στόλου. Τα έσοδα από το μετάλλευμα δανείζονται σε πλούσιους Αθηναίους, οι οποίοι αντί τόκων υποχρεούνται να κατασκευάσουν από μια τριήρη!
Ο Ηρόδοτος θεωρείται ο πατέρας της Ιστορίας
|
Στρατηγός στο Μαραθώνα, ναύαρχος στη Σαλαμίνα.
Στα συμβούλια των Ελλήνων
αποφασίστηκε να κρατηθεί η περσική εισβολή όσο γινόταν βορειότερα. Η
πρώτη γραμμή άμυνας ήταν ο Όλυμπος και τα στενά που οδηγούσαν στη
Θεσσαλία. |
Περσικό πλοίο
Ο στόλος των Περσών
Ο
τεράστιος στόλος των Περσών αποτελείτο από 200 Αιγυπτιακές τριήρεις,
150 Κυπριακές, 300 από την Φοινίκη και Παλαιστίνη, 100 πλοία είχαν
προσφέρει οι Ιωνικές πόλεις, 100 η Κυλικεία, 100 από τον Ελλήσποντο
και τα υπόλοιπα από πολλές άλλες πόλεις. Το σύνολο του
Περσικού στόλου ήταν 1207 πλοία, υποστηριζόμενος από άλλα
3000 μικρότερα πλοιάρια.
Οι
μάχιμοι άνδρες στις τριήρεις ήταν περίπου 36,000 και με τους
κωπηλάτες 240,000. Οι Έλληνες, κατά μήκος των ακτών της Θράκης και
των νήσων, συνεισέφεραν 120 πλοία.
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: Μια τρομερή θύελλα, η οποία κράτησε για τρεις μέρες, κατέστρεψε 400 πλοία και σχεδόν όλα από τα μικρότερα πλοιάρια του Περσικού στόλου που αγκυροβόλησε στα παράλια της Μαγνησίας .
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: Μια σφοδρή θύελλα κατέστρεψε 200 πλοία που είχαν σταλεί στον Εύριπο και έπλεαν στα επικίνδυνα παράλια, της περιοχής Τρύπες. Πολλά πλοία από το κύριο σώμα του στόλου επίσης καταστράφηκαν
«Πάταξον με, άκουσον δε» (χτύπησέ με, αλλά άκουσέ με) λέγεται ότι είπε ο Θεμιστοκλής στον Ευρυβιάδη προκειμένου να τον πείσει για την ορθότητα του σχεδίου του, όταν ο Σπαρτιάτης στρατηγός ύψωσε το χέρι του για να τον χτυπήσει.
(Άκου τα επιχειρήματα του Θεμιστοκλή)
Λίγο πριν την τελική μάχη
Ο
Ελληνικός στόλος αποτελείτο από 180 Αθηναϊκά πλοία, 40 Κορινθιακά,
30 Αιγινίτικα, 20 των Μεγαρέων, 20 των Χαλκιδέων, 16 των
Λακεδαιμονίων, 15 των Σικυωνίων, 10 της Επιδαύρου, 7 της Ερέτριας, 7
της Kέαs, 5 των Τροιζηνίων, 4 της Νάξου, 3 της Ερμιόνης, 2 της
Στυρέας, 1 της Κύνθου, 1 του Κρότωνα και μερικά πλοία με πενήντα
κωπηλάτες. (Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, το σύνολο ήταν 366 πλοία, ενώ ο
Αισχύλος αναφέρει μόνο 310).
|
Ο Ηρόδοτος και ο χρησμός για τα «ξύλινα τείχη»
Η εικασία πως ο Θεμιστοκλής είχε
υπολογίσει τη Σαλαμίνα σαν τελευταίο καταφύγιο του ελληνικού στόλου,
ενισχύεται και από τον χρησμό του Μαντείου των Δελφών. Οι Αθηναίοι
είχαν ζητήσει χρησμό από τους Δελφούς πριν από το ψήφισμα του
Θεμιστοκλή. Το Μαντείο, που είχε φιλομηδικές τάσεις, υπολογίζοντας
πως οι Έλληνες είχαν πολύ λίγες πιθανότητες να νικήσουν, έδωσε έναν
πρώτο χρησμό που προμήνυε καταστροφή για τους Αθηναίους. Οι
απεσταλμένοι, όμως, ακολουθώντας προφανώς οδηγίες του Θεμιστοκλή, δε
δέχτηκαν να γυρίσουν με τον χρησμό αυτόν, αλλά χρησιμοποίησαν
διπλωματικά μέσα, για να φέρουν στην Αθήνα ένα χρησμό αποδεκτό από
τον Θεμιστοκλή, που θα έκανε τους θεοσεβούμενους και αρκετά
προληπτικούς Αθηναίους να δεχτούν την ερμηνεία που εκείνος σκόπευε
να δώσει. Οι απεσταλμένοι βρήκαν τον Τίμωνα του Ανδροβούλου, έναν
από τους σημαίνοντες των Δελφών και εκείνος μεσολάβησε στο ιερατείο
και την Πυθία Αριστονίκη, που πείστηκε να δώσει δεύτερο χρησμό, πιο
ευνοϊκό για τους Αθηναίους. Είναι ο γνωστός χρησμός που περιέχει τα
λόγια «...ο παντεπόπτης Ζευς δίνει την άδεια στην Τριτογενή να
μείνει απόρθητο μόνο το ξύλινο τείχος που θα προστατέψει εσένα και
τα παιδιά σου...»• και καταλήγει: «Ω θεία Σαλαμίς, πολλά παλικάρια
εσύ θα φας, είτε όταν σπέρνεται το σιτάρι είτε όταν θερίζεται».
|
Το Μαντείο των Δελφών
Αρκετοί ιεροί πόλεμοι ξέσπασαν με αντικειμενικό σκοπό τον έλεγχο του Μαντείου. Ο μεγάλος του πλούτος έκανε τους Φωκαείς, τους κατοίκους της Άμφισσας, αλλά και τους Αθηναίους, να επιθυμούν σφόδρα να ελέγξουν τους ιερείς και τον μικρόκοσμο που τους τριγύριζε. Η δύναμή του ήταν τέτοια ώστε κατάφερε να απαγορεύσει, ως εγκλήματα πολέμου, την καταστροφή των Υδραγωγείων του εχθρού και τη μόλυνση των πηγών. Επιπλέον, είχε απαγορεύσει την θανάτωση των αιχμαλώτων πολέμου, κατάκτηση που η Ανθρωπότητα έπρεπε να περιμένει πολλούς αιώνες μέχρι να επαναθεσμοθετηθεί με την Σύμβαση της Γενεύης, τον 20ο αιώνα, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει τύχει παγκόσμιας αποδοχής.
Η μάχη αρχίζει...
Ο Πέρσης βασιλιάς από το θρόνο του στο Όρος Αιγάλεω λυπημένος παρακολουθεί την έκβαση της ναυμαχίας. Αν έβλεπε κάποιον από τους δικούς του να πολεμάει γενναία, ρωτούσε να μάθει ποιος ήταν.
|
Η παραπλάνηση
Δεν ήθελε όμως να αφήσει τίποτε
στην τύχη, όσο ήταν ανθρώπινα δυνατό. Μετέβαλε, λοιπόν, σε ακούσιο
σύμμαχο του τον ίδιο τον Ξέρξη με το τέχνασμα να του στείλει τον
δούλο του με μήνυμα πως ο ελληνικός στόλος ήταν έτοιμος να
αποπλεύσει.
Συμπέρασμα
Ο Θεμιστοκλής και οι άλλοι αρχηγοί είχαν
κάνει ό,τι ήταν δυνατό, για να δώσουν τις καλύτερες προϋποθέσεις
στον ελληνικό στόλο. |
|
Μπροστά στον Πέρση βασιλιά
|
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: "Ο προδότης Θεμιστοκλής, πέθανε στην Περσία."
Ο Θεμιστοκλής εξορίστηκε στο Άργος, όταν ξέπεσε από το αξίωμα του, γιατί είχε αντιταχθεί στην αντιπερσική πολιτική, των διαδόχων του. Ο νικητής των Περσών θεωρούσε πλέον ως επιτακτικότερη ανάγκη την εξουδετέρωση της Σπάρτης, που ξεσήκωνε κι άλλες ελληνικές πόλεις κατά της Αθήνας. Οι Σπαρτιάτες συκοφάντησαν τον Θεμιστοκλή ως... κατάσκοπο των Περσών! Αυτό συνέφερε το Ολιγαρχικό κόμμα, που αμέσως, το κατάγγειλε και ενώ οι οπαδοί του ξεσήκωναν τους Αθηναίους, οι οποίοι αρχικά το 471 π.Χ. τον εξορίζουν στο Άργος και το 467 π.Χ. τον καταδικάζουν σε θάνατο. Ο Θεμιστοκλής μόλις και πρόλαβε να φυγαδευτεί από φίλους του. Πού κατέφυγε; Στην αυλή του ηττημένου του Ξέρξη, γιατί όπου αλλού κι αν πήγαινε θα τον έβρισκαν οι ολιγαρχικοί και θα τον εξόντωναν.
Πώς πέθανε; Κατά τον Πλούταρχο, δε δέχτηκε να εκστρατεύσει κατά των Ελλήνων, όπως του πρότεινε ο βασιλιάς Αρταξέρξης ο Α΄και αυτοκτόνησε το 461 π.Χ. πίνοντας δηλητήριο.
|
Γράφτηκε με βάση το άρθρο του Νίκου Κ. Κυριαζή στο περιοδικό "Ιστορία εικονογραφημένη", τ. 190, Απρίλιος 1984
(Άκου την ιστορία με λίγα λόγια)
ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ
|