ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Γράφει ο Στρατής Γιαννίκος

          Ανάσταση. Νέα  στάση ζωής αναζητάμε. Μετανοούμε. Και πάλι απ’ την αρχή να πιστεύουμε, να ομνύουμε να μετανοούμε.

            Ο χρόνος είναι ο κύκλος της ζωής. Του χρόνου πούθε η αρχή  και πούθε  το τέλος δεν νογάμε. Στο χρόνο δεν χωρούν δεσμά. Την ίδια τη στιγμή που ζει πεθαίνει κι ανασταίνεται. Αιώνιος ,νέος,  αΐδιος. Ακίνητος και κινητός συνάμα.

Κι ήρθε το πλήρωμα. Ο χρόνος καταργήθηκε για μια στιγμή. Ο χρόνος καταργήθηκε αιώνια. Έσβηνε το γιομάτο φεγγάρι, ο ήλιος σώτερ εκρύβει. Σταυρώθηκε επί γης.

            Ανάσταση.  Χρόνια και χρόνια τώρα το θαύμα  κυνηγάμε. Της ζωής ν’ ανεβάσουμε στα ουράνια. Και προσπαθούμε να τον κατανοήσουμε. Προσωποποιούμε τον Χρόνο, προσωποποιούμε τον Θεό. Θνητοί και χωμάτινοι, «καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» μόνον, μπορούμε να τον συλλάβουμε. Πλάθουμε και πλάθουμε  κι όνειρα κάνουμε για τον Θεό μας. Τα Πάθη του, Πάθη μας. Κι ανάστα ο Θεός. Ανάστα ο Άνθρωπος.

            Απρίλης μήνας, Μάης μήνας  είναι που η φύση ανασταίνεται. Στο πρώτο άνθισμα, στους πρώτους χαιρετισμούς βλασταίνει κι η ψυχή μας κι αρχίζει το Γολγοθά της ζωής.   Άδουν οι κήποι της Ζωής. Άδουν οι του Θανάτου. Τρισμέγιστος ο Θεός, τρισμέγιστος ο Άνθρωπος, τρισμέγιστη η Φύση η Λαμπρή. Στέφανος εξ ακανθών , βάγια και μύρα στο δρόμο του Μαρτυρίου..

Ανάστασις. Ένας ο χρόνος ο παρόν κι ο χρόνος ο αγέννητος. Πάσχα η πιο ανθρώπινη, η πιο θεϊκή γιορτή. Η πιο θλιμμένη κι η πιο γελαστή. Πάσχα της χαρμολύπης.Ανάσταση ψυχών, θανάτωση του άδου. Έγερσις σωμάτων και ψυχών, ευφρόσυνη των λογισμών ανάσα.

Οαρίζουν τα πνεύματα. Οαρίζουν οι ψυχές.

Ω γλυκύ μου έαρ. Των κήπων της ζωής.

Ω γλυκύ μου έαρ. Του Δειλινού, του Επιτάφιου.

            Ζώντων και τεθνεώτων η σύμπραξις.Τα ουράνια των αγγέλων τερετίσματα συγχρωτίζονται με τα επίγεια των ανθρώπων άσματα.

            Ω θείον θαύμα ακατάληπτον. Ο θάνατος του Θεού, η ζωή του Ανθρώπου. Η ανάσταση του Θεού, ανάσταση του Ανθρώπου. Η ζωή εγείρεται. Κύκλος ο Χρόνος, κύκλος ο Θεός. Μας περικλείει, μας γεννά κι αέναα μας ανασταίνει.