1.
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΡΙΔΑ
2.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΛΗ
3.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
4.
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΡΙΔΑ
Αυτοβιογραφία του Δημήτρη Καραλή
Στις αρχές του θεσσαλικού κάμπου και ζερβά του κεντρικού
δρόμου Τρίκαλα - Καλαμπάκας, βρίσκεται ένα πανέμορφο
χωριουδάκι ονομαζόμενο Μεγάρχη. Ξαπλώνεται γραφικά μεταξύ
τους πρόποδες του βουνού Κόζιακα και στις όχθες ενός
χειμάρρου του Πηνειού ποταμού. Είναι γεωργοκτηνοτροφικό
χωριό όπως και τα περισσότερα χωριά της Ελλάδας. Εκεί
γεννήθηκε ο πατροπαππούς μου Γιάννος Καραλής παντρεμένος με
την γιαγιά μου Μαρία Γαλάνη που ήταν Σουλιώτικη η γεννητική
καταγωγή της όπου κι απόκτησαν τρεις κόρες κ' ένα γιο. Ο
μοναχογιός τους Βασίλης, παντρεύτηκε την κόρη του παπά του
χωριού Νικόλα Παπαγεωργίου η γνωστότερος ως Παπανικόλας, που
την λέγανε Ουρανία. Ήταν μια γερόκορμη πανέμορφη γυναίκα με
σγουροκόκκινα δασιά μαλλιά και πράσινα μάτια. Αναμφισβήτητα
είχε κληρονομήσει την προγονική της φλέβα απ' τους αρχαίους
μας Δωριείς.
Μαζί τους έφεραν στη ζωή οκτώ (8) παιδιά, τέσσερα αγόρια και
τέσσερα κορίτσια, αλλά τα δυο τους πέθαναν στην γέννα.
Μεγαλύτερη ήταν η αδερφή μας που πέθανε πρόσφατα στα 74
χρόνια της,- και μικρότερος είμαι εγώ γεννημένος Μάη μήνα το
1942. Ο πατέρας μου καίτοι γεωργός στο επάγγελμα ήταν αρκετά
αναπτυγμένος διανοητικά για την εποχή εκείνη, όπως με
πληροφόρησαν διότι δεν είχα την τύχη να τον αγρικήσω σχεδόν
καθόλου. Τόσο πολύ ήταν ανεπτυγμένος που τον λέγανε Σωκράτη
ως παρατσούκλι του. Ήταν συνάμα και πρόεδρος του χωριού
μέχρι τον Αύγουστο το 1947 ώσπου εκτελέσθηκε για τις
προοδευτικές του απόψεις.
'Aφησε πίσω
του έξη (6) ανήλικα ορφανά παιδιά, το μεγαλύτερο ήταν η
αδερφή μου 20 ετών και το μικρότερο εμένα μόλις πέντε (5).
Αμέσως μετά την εκτέλεση του πατέρα μας άρχισε και η
απερίγραπτη τραγωδία για όλη την οικογένεια μας. Εκτός από
την αρπαγή όλης της κινητής περιουσίας και τα' απάνθρωπα
βασανιστήρια που υποφέραμε όλοι μας, δεν τολμούσαν ακόμα και
οι συγγενείς να μας πλησιάσουν λόγου φοβίας κομουνιστικού
στιγματισμού. Στην αναπτυξιακή παιδική μου ηλικία έβλεπα την
Μάνα μου να ξυλοκοπάτε βάναυσα απ' οπλοφορημένους των ΤΕΑ
και τα αίματά της να κυλάνε σαν ποτάμι. Τι ποιο φριχτότερο
πράμα για ένα παιδάκι πέντε (5) χρονών να βλέπει τη Μάνα του
αναίσθητη καταγής πνιγμένη στα αίματα και να σκούζει
κατατρομαγμένο ολομόναχο και εντελώς απαρηγόρητο; Τέτοιες
βάρβαρες εγκληματικές πράξεις δύσκολα γίνονται πιστευτές
σήμερα εάν δεν τις έζησε κανείς πραγματικά.
Αναρωτούμαι
ακόμη και σήμερα, πως είναι δυνατόν να ξεπέφτει ο άνθρωπος
τόσο κτηνώδης χαμηλά; Στο τι έφταιγε άραγε η Μάνα μου; η
ακόμη περισσότερο τι έφταιγαν τα έξη(6) ανήλικα παιδιά της;
Όλα τα αδέρφια μου είχαν διασκορπιστεί κατατρομαγμένα
ψάχνοντας να βρουν άσυλο όπου και όπου για να γλιτώσουν την
άγρια θανατική τους εξόντωση.
Ο μεγαλύτερος αδερφός μου 'Θανάσης' (τότε 17 ετών)
ξυλοκοπήθηκε βάναυσα μέχρι θανάτου και εγκατέλειψαν το
αιματοβαμμένο πτώμα του, ώσπου να σκάψουν λάκκο να το
θάψουν. Εκ θαύματος όμως αναστήθηκε στο μικρό διάστημα αυτό,
βρίσκοντας δύναμη και ψυχραιμία να δραπετέψει όπου και
σώθηκε σήμερα. Μέσα σε ένα τέτοιο απερίγραπτο εγκληματικό
περιβάλλον ξετυλιγόμουνα σαν τη Ομηρική οδύσσεια. Όλη η
εγκληματική αυτή πρωτόγονη κτηνωδία, αγανάκτησε την ψυχή μου
σε τέτοιο βαθμό, που άρχισα να βλέπω την ανθρωπότητα βάρβαρη
και επικίνδυνη να ζω αναμασά της. Μπαίνοντας στο δημοτικό
σχολειό στα επτά μου χρόνια, αναγκαζόμουνα να βοηθώ
παράλληλα και το σπίτι μου σε διάφορες γεωργικές δουλειές
όσο η ηλικία μου το επέτρεπε. Βοσκό-φρόντιζα επί το πλείστον
τα λιγοστά μας αρνάκια, διότι τα περισσότερα τα παίρνανε οι
ομάδες των ΤΕΑ να τα φάνε με το έτσι θέλω. Μέσα στην
απερίγραπτη αυτή άγρια ατμόσφαιρα είχα υποστεί υπερβολική
φοβία και ταχυκαρδία αντικρίζοντας χωροφύλακες η
όπλο-φορεμένους "άνδρες" των ΤΕΑ. Ακόμη και ψυχολογικό
τραυλισμό άρχιζα να αποκτώ απ' τον υπερβολικό μου φόβο.
Την μόνη
ελπίδα που έτρεφα μεγαλώνοντας, ήταν με ποιο τρόπο θα
μπορούσα να αλλάξω χωριό, πόλη η και κράτος ακόμη ελπίζοντας
κάπου αλλού για ευνοϊκότερο ανθρώπινο περιβάλλον.
Μετά από λίγα χρόνια στο τοπικό γυμνάσιο Τρικάλων,(με
λοιμώδες βιοτικές συνθήκες) κατάφερα να ξεφύγω σε ηλικία
δέκα πέντε(15) χρονών εγγραφόμενος στο τεχνικό ίδρυμα της
νήσου Λέρου. Επιστρέφοντας από εκεί παρέμεινα για λιγοστό
διάστημα στην Αθήνα όπου δεν είχα στον ήλιο μοίρα με το
βεβαρημένο κοινωνικό φρόνημα που κληρονόμησα απ' τον πατέρα
μου. Ούτε και για σκουπιδιάρης δεν μ' επέτρεπαν να εργασθώ
σε δημόσια εργασία και αισθανόμουνα ότι ζούσα ανεπιθύμητος
και παράνομος στη χώρα που γεννήθηκα. Απελπισμένος και
πεινασμένος έφυγα τελικά στη Γερμανία πριν ακόμη κλείσω τα
δεκαοκτώ μου (18) χρόνια. Κατέλεξα στην Ολλανδία αργότερα
όπου βρήκα πολιτισμένο περιβάλλον να δουλεύω αλλά και να
σπουδάζω συγχρόνως. Για πρώτη μου φορά ένοιωσα κοινωνικά
ελεύθερος να αυτοδημιουργηθώ χωρίς την απάνθρωπη φρονηματική
διάκριση απ' την πολιτισμένη και αξιοθαύμαστη Ολλανδική
πολιτεία.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1963 να υπηρετήσω τη
στρατιωτική μου θητεία, έγινα μόνιμος στόχος παρακολούθησης
και καταπίεσης απ' το στρατιωτικό γραφείου "Α2", (
πληροφορικό δίκτυο που παρακολούθησε κυρίως τους στρατιώτες
με αριστερό φρόνιμα). Τακτικά με καλούσαν για πλύση
εγκεφάλου και μ' επέμεναν να αποκηρύξω το κομουνιστικό κόμμα
γραπτώς. Όσο με πίεζαν τόσο περισσότερο με σπρώχνανε
πεισματικά στον αριστερισμό,- παρά ότι δεν με ενδιέφερε
διόλου η πολιτική σε τέτοια νεαρή ηλικία. Κύρια απασχόλησή
μου τότε ήταν το τι θα απογίνω επαγγελματικά μετά το
στρατιωτικό μου, και όχι να σπαταλάω τα πολύτιμα νιάτα μου
με τα πολιτικά μοντέλα.
Με προειδοποιούσαν, αυστηρά μάλιστα, ότι εάν θέλω να γίνω
φρονηματικά καθαρός και να αποφύγω το φρονηματικό μητρώο μου
μελλοντικά, θα πρέπει να ενεργήσω έγκαιρα. Με φυλάκισαν σε
αυστηρή απομόνωση, διότι πήγα να δω τη συναυλία του Μίκη
Θεοδωράκη σε κινηματογράφο της Δράμας. Κύρια κατηγορία μου
ήταν ότι αψήφησα την διαταγή (λοχαγού του 'Α2'), να μην πάει
κανείς στρατιώτης στην συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη.
Έβαζαν
τακτικά στρατιώτες να παρακολουθούν την εξοδό μου στην πόλη
της Δράμας για να δουν με ποιους πολίτες συναστρέφομαι κι αν
συχνάζω σε αριστερά καταστήματα. Είχαν κρεμάσει μια λίστα
αριστερών καταστημάτων της πόλης σε κάθε θάλαμο του
συντάγματος και συνιστούσαν στους στρατιώτες να μην ψωνίζει
κανείς απ' αυτά. Πρωτόγονη και πρωτάκουστη ηλίθια
βαρβαρότητα............! Τελειώνοντας τη στρατιωτική μου
θητεία έφυγα αμέσως για το εξωτερικό πικραμένος για ακόμη
μια φορά και αποφασισμένος πια να μην επιστρέψω ποτέ στην
πατρίδα μου κάτω από τέτοιες απάνθρωπες φασιστικές συνθήκες.
Το 1970 απεφάσισα να μεταναστέψω στην Νότιο Αφρική, μέσου
Ολλανδίας, όπου συνέχισα τις σπουδές μου για μερικά ακόμη
χρόνια στην Ιατρικό κλάδο. Τελειώνοντας το 1973 παντρεύτηκα
με Αγγλίδα σύζυγο όπου και αποκτήσαμε τρία παιδιά, διό γιους
και μια κόρη. Μετά από δέκα (10) χρόνια εργαζόμενος στον
Ιατρικό κλάδο, άνοιξα την πρώτη βιολογική κλινική στην Νότιο
Αφρική (1984) ίσως και στον κόσμο εάν δεν κάνω λάθος.
Το 1979 είχα την τύχη να γνωριστώ με τον εθνικό μας ποιητή
Γιάννη Ρίτσο κατά την επισκεψή μου στην Αθήνα όπου δεθήκαμε
φιλικά μέχρι το θανατό του. Επωφελήθηκα αρκετά απ' την
γνωριμία μας αυτή και ειδικότερα στον πνευματοδιανοητικό μου
τομέα. Το 1993 ανάλαβα την διοργάνωση ενός Νέο-πλατωνικού
συνδέσμου στην Νότιο Αφρική, όπου προσέφερα και προσφέρω
μέχρι και σήμερα της υπηρεσίες μου πάνω στις φιλοσοφικές
αντιλήψεις των αρχαίων μας προγόνων. Διοργάνωσα και
διοργανώνω ακόμα συνέδρια για την Ελληνική και παγκόσμια
πρακτική φιλοσοφία σε διεθνή κλίμακα και δίνω διάφορες
ομιλίες που αφορούν άμεσα τον άνθρωπο στην καθημερινότητά
του. Αισθάνομαι περήφανος που γεννήθηκα Έλληνας και προσπαθώ
όσο το δυνατό να φανώ αντάξιος στην αρχαία ιερή κληρονομιά
μου που θαυμάζω κι αγαπώ!
Τώρα εάν τυχόν γενάτε το ερώτημα κανενός πως αντιμετωπίζω
ένα τέτοιο άθλιο παρελθόν ψυχονοητικά σήμερα, η απάντησή μου
είναι η εξής. Αν και δεν μπορώ ποτέ να to ξεχάσω τόσο
εύκολα, (ευτυχώς δεν πάσχω ακόμα από αμνησία) εντούτοις όμως
δεν μ' αρέσει να το ανασέρνω συχνά στην επιφάνεια διότι το
βρίσκω πρωτόγονο και φρικώδες βάρβαρο. Παρά το φοβερό
Γολγοθά που πέρασα με την υπόλοιπη οικογειά μου, δεν μ'
αρέσει να μισώ προσωπικά κανέναν. Δεν μ' ευτυχεί να ανατρέχω
πίσω στα βάρβαρα χρόνια του εθνικού μας διχασμού, κρατώντας
έχθρα, μίσος και εκδίκηση σαν τους ελέφαντες στην ζούγκλα.
Τέτοιου είδους συμπεριφορά είναι δείγμα υπανάπτυξης και
τοποθετεί τον άνθρωπο σε χαμηλότερο επίπεδο ακόμα κι απ' τα
ασυνείδητα κτήνη.
Αναπτυσσόμενος και ωριμάζοντας κανείς, θα πρέπει να
προσπερνά αυτά τα ζωώδες στρώματα και να κοιτάζει στο μέλλον
του πολιτισμένα, ανθρώπινα και δημιουργικά. Παράδοξο, αλλά
εντούτοις όμως αληθινό! Παρά τον ψυχολογικό τραυματισμό που
με προξένησε αρχικά το δυσάρεστο παρελθόν μου, με ωφέλησε εν
μέρη να αναπτυχθώ πνευματοδιανοητικά στην πορεία μου
αργότερα.
Ότι δεν μας σκοτώνει στη ζωή, λεει Ο Φρειδερίκος Νίτσε, μας
κάνει δυνατότερους νοητικά και ψυχικά αργότερα. Η υποφέρια
και η καταφρόνησης μετατρέπονται καμιά φόρα σε υπερφυσικά
οχήματα που προωθούν τον νου και την ψυχή σε ανώτερα
πνευματοδιανοητικά επίπεδα. Σαν το φουσκωμένο τόπι, που για
να πηδήξει πολύ ψηλά, πρέπει να χτυπήσει δυνατά πρώτα
καταγής. Η πρώιμη παρατεταμένη οικονομοκοινωνική εύνοια, και
η αντίξοη βιοτική κακοτυχία, οδηγούν συνήθως τους ανθρώπους
σε διαφορετικά διανοητικά επίπεδα. Αυτά που η
οικονομοκοινωνική εύνοια αγοράζει, πολλοί τα πεθυμούν, αλλά
αυτά όμως που η υποφέρια συνήθως φέρνει κι αναπτύσσει, όλοι
τα θαυμάζουν. Έξυπνα και σοφά περίγραψε την υποφέρια και ο
Γερμανός ποιητής Γκαίτε (Goethe) με τον περίφημο τούτο
στοίχο του.
"Όποιος δεν έφαγε ξερό ψωμί με δάκρυα και θλίψη,
Και δεν ξόδεψε ατέλειωτες ώρες κάθε νύχτα,
Θρηνώντας και ελπίζοντας ώσπου να ξημερώσει,
Α!.... δεν σε γνώρισε ακόμα αόρατη μεγαλοδύναμη!.."
Συμφωνώ απόλυτα μαζί του, και ειδικότερα όταν η υποφέρια
έρχεται νωρίς στα νεανικά μας χρόνια, όπου αναπτύσσει το νου
και την ψυχή ακόμα πιο βαθύτερα. Χαίρομαι να μαθαίνω την
προκοπή και πρόοδο του κάθε ειλικρινή και εργατικό
συνάνθρωπό μου, τόσο στον βιοτικό και διανοητικό του τομέα,
όσο και σαν ευεργέτης για την ανθρωπότητα γενικότερα. Η
υπέρτατη ανθρώπινη αρετή είναι η ψυχοδιανοητική του
ανάπτυξη. Όσο νωρίτερα καταλάβει κανείς το πραγματικό σκοπό
στη ζωή του, τόσο γρηγορότερα θα επωφεληθεί βιοτικά, ηθικά,
διανοητικά και πνευματικά. Σοφά το εξέφρασαν και οι αρχαίοι
προγονοί μας με το βαθύστοχο τούτο γνωμικό γραμμένο πάνω
στους Ιερούς τοίχους των Δελφών. "Αν γνώς τι εστί άνθρωπος
ηδίων έση", δηλαδή= 'Εάν συνειδητοποιήσουμε το τι θα πει
άνθρωπος, τότε σίγουρα καλύτεροι θα γίνομε.
Δρ Δημητρης Καραλης
dkaralis@global.co.za
Johannesburg, Φλεβάρης του 2001
