Ἀμφί μοι Ἑρμείαο φίλον γόνον ἔνεπε Μοῦσα,           
αἰγοπόδην δικέρωτα φιλόκροτον ὅς  τ’ ἀνά πίση     
δενδρήεντ’ ἄμυδις φοιτᾶ χοροήθεσι νύμφαις
αἵ τε κατ’ αἰγίλιπος πέτρης στείβουσι κάρηνα
Πᾶν’ ἀνακεκλόμεναι νόμιον θεόν ἀγλαέθειρον       
αὐχμήενθ’, ὅς πάντα λόφον νιμφόεντα λέλογχε      
και κορυφάς ὀρνέων και πετρήεντα κέλευθα
φοιτᾶ δ’ ἔνθα και ἔνθα διά ρωπήια πυκνά,    
ἄλλοτε μέν ρείθροισιν ἐφελκόμενος μαλακοῖσιν,    
ἄλλοτε δ’ αὕ πέτρῃσιν ἐν ἡλιβάτοισιν διοιχνεῖ,        
ἀκροτάτην κορυφήν μηλοσκόπον εἰσαναβαίνων.    
πολλάκι δ’ ἀργινόεντα διέδραμεν οὔρεα μακρά,      
πολλάκι δ’ ἐν κνημοῖσι διήλασε θῆρας ἐναίρων       
ὀξέα δερκόμενος. Τότε δ’ ἕσπερος ἔκλαγεν οἷον      
ἄγρης ἐξανιών, δονάκων ὕπο μοῦσαν ἀθύρων          
νήδυμον οὐκ ἄν τον γε παραδράμοι ἐν μελέεσσιν   
ὄρνις ἥ τα’ ἕαρος πολυανθέος ἐν πετάλοισι  
θρῆνον ἐπιπροχέουσ’ ἀχέει μελίγηρυν  ἀοιδήν.        
σύν δε σφιν τότε νύμφαι ὀρεστιάδες λιγύμολποι      
φοιτῶσαι πυκνά ποσσίν ἐπί κρήνῃ μελανύδρῳ         
μέλπονται, κορυφήν δε περιστένει οὔρεος ἡχώ ^.       
δαίμων δ’ ἔνθα και ἔνθα χορῶν τοτέ δ’ ἐς μέσον ἕρπων πυκνά ποσίν διέπει, λαῖφος δ’ ἐπί νῶτα δαφοινόν   
λυγκός ἔχει λιγυρῆσιν ἀγαλλόμενος φρένα μολπαῖς          
ἐν μαλακῶ λειμῶνι τόθι κρόκος ήδ’ ὑάκινθος           
εὐώδης θαλέθων καταμίσγεται ἄκριτα ποίῃ.            
ὑμνεῦσιν δε θεούς μάκαρας και μακρόν Ὅλυμπον^.  
οἷόν θ’ Ἑρμείην ἐριούνιον ἔξοχον ἄλλων        
ἔννεπον ὡς ὅ γ’ ἅπασι θεοῖς θοός ἄγγελός ἐστι       
και ρ’ ὅ  γ’ ἐς  Ἀρκαδίην πολυπίδακα, μητέρα μήλων,        
ἐξίκετ’,  ἔνθα τέ οἱ  τέμενος Κυλληνίου ἐστίν.                       
ἔνθ’ ὅ  γε και θεός ὥν ψαφαρότριχα μῆλ’ ἐνόμευεν 
ἀνδρί πάρα θνητῶ θάλε γάρ πόθος ὑγρός ἐπελθών
νύμφῃ ἐυπλοκάμῳ Δρύοπος φιλότητι μιγῆναι^.          
ἐκ  δ’ ἐτέλεσσε γάμον θαλερόν, τέκε δ’ ἐν μεγάροισιν       
Ἑρμείῃ φίλον υἱόν ἄφαρ τερατωπόν ἰδέσθαι,            
αἰγιπόδην δικέρωτα πολύκροτον ἡδυγέλωτα^.           
φεῦγε δ’ ἀναίξασα,  λίπεν δ’ ἅρα παῖδα τιθήνη^.        
δεῖσε  γάρ  ὡς ἵδεν ὄψιν ἀμείλιχον ἡϋγένειον.           
Τον δ’ αῐψ’ Ἑρμείας ἐριούνιος εἰς χέρα θῆκεν
δεξάμενος, χαῖρεν δε νόῳ περιώσια δαίμων. 
ρίμφα δ’ ἐς ἀθανάτων ἕδρας κίε παῖδα καλύψας     
δέρμασιν έν πυκινοῖσιν  ὀρεσκῳοιο λαγῳοῦ^.  
πάρ’ δε Ζηνί καθίζε και ἄλλοις ἀθανάτοισιν,            
δεῖξε δε  κοῦρον ἑόν^.  πάντες δ’ ἅραθυμόν ἔτερφθεν           
ἀθάνατοι,  περίαλλα  δ’ ὁ Βάκχειος Διόνυσος^.                     
Πάνα δε μιν καλέεσκον ὅτι φρένα πᾶσιν ἔτερψε.     
Και σύ μέν οὕτω χαῖρε  ἄναξ.  ἵλαμαι δε σ’  ἀοιδῆ^.    
αὐτάρ ἐγώ και σεῖο  και ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς.