Για την αντιμετώπιση, αλλά κυρίως για την πρόληψη της σχολικής βίας ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να εχει υπόψη του κάποιες βασικές μεθοδολογικές αρχές:
1. Οι μαθητές δεν είναι όμοιοι μεταξύ τους, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι κάθε μαθητής θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα.2.Οι μαθητές έχουν το δικό τους τρόπο σκέψης, που διαφέρει μάλιστα αρκετά από αυτόν των μεγάλων. Γι? αυτό σε μια καλή προσωπική σχέση ο μαθητής πρέπει να ενθαρρύνεται στην ελεύθερη ανάπτυξη των απόψεών του και στη διατύπωση των αντιρρήσεών του.
3.Ο εκπαιδευτικός με τη διακριτική και συστηματική βοήθειά του προς το μαθητή θα τον μάθει πώς να σκέφτεται, πώς να μαθαίνει, να προσεγγίζει, να διερευνά, να κρίνει, να συλλογίζεται και να προβληματίζεται, σεβόμενος βέβαια πάντοτε τα ενδιαφέροντα, τις κλίσεις και τις ικανότητες του καθενός.
4.Η γνώση, ειδικά στο πλαίσιο του σχολείου, ως προσωπικό δημιούργημα είναι προσωπικά και κοινωνικά προσδιορισμένη. Γι? αυτό και ο εκπαιδευτικός, μαζί με το μαθητή, παρεμβαίνουν προς το περιβάλλον δημιουργικά και συλλογικά.
5.Απαραίτητο, όμως, είναι να βρίσκονται στο επίκεντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και οι ανάγκες, τα ενδιαφέροντα, οι στάσεις και οι προσδοκίες του μαθητή, προκειμένου να διασφαλιστεί ο ενεργητικός του ρόλος μέσα από ομαδοσυνεργατικές διαδικασίες.
Με λίγα λόγια η διαμόρφωση ενός φιλικού σχολικού περιβάλλοντος στο οποίο επικρατούν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ εκπαιδευτικού – μαθητών και μαθητών μεταξύ τους, προλαμβάνει κατα πολύ την παρουσία της βίας στο χώρο του σχολείου.