Άρθρα-Σχόλια

Έλεος - έλεος όχι άλλη μιζέρια!

27-5-2005

Φίλε αναγνώστη, οφείλω να ομολογήσω, πριν καταθέσω την άποψη μου ότι δεν είμαι, ούτε νοιώθω διανοούμενος, συγγραφέας, δημοσιογράφος, αλλά ένας απλός καθηγητής μαθηματικών που έτυχε να ζήσω κάποια χρόνια στις Ευρωπαϊκές χώρες. Τα χρόνια αυτά σε επίπεδο σκέψης και συμπεριφοράς, μου άφησαν ένα καλό «Να αγαπώ, να εκτιμάω και να απολαμβάνω περισσότερο αυτά που έχω και αυτά που κάνω στην Πατρίδα μου» και ένα κακό! «Ότι γνωρίζοντας τους Ευρωπαίους συγχωρώ ακόμη και τα λάθη μας».

Αφορμή γι' αυτή την επιστολή υπήρξε το γεγονός ότι από την επομένη της επιτυχίας της ελληνικής αποστολής στη Eurovision, τουλάχιστον σε τρεις - τέσσερις εφημερίδες που διάβασα και άλλα τόσα ραδιόφωνα και κανάλια τηλεοράσεων που άκουσα, διαπίστωσα ότι ,ούτε λίγο ούτε πολύ , κάποιοι ζητούν την κεφαλή επί πινάκι της Ελένης Παπαρίζου και των υπολοίπων συντελεστών, διότι έκαναν το αυτονόητο, πέτυχαν το στόχο που είχαν θέσει, να κερδίσουν το διαγωνισμό.

Διανοούμενοι ή δήθεν, διανοούμενοι .... δημοσιογράφοι, έμποροι, μηχανικοί οι περισσότεροι άσχετοι με τα μουσικά δρώμενα, έκριναν και κατέκριναν τη σύνθεση, τους στίχους, το χορό, τα ρούχα, τη συνέπεια με την οποία εργάσθηκαν αυτά τα παιδιά. Επιστρατεύτηκαν ακόμη και τα γεννητικά όργανα αμφοτέρων των φύλων, για να υποτιμήσουν και να ξευτελίσουν την επιτυχία τους.

Ρίχνοντας κάποιοι από αυτούς λοξές αριστερές ματιές στους αποτυχημένους δικούς τους στόχους, σπέρνουν δηλητήριο, ώστε να αμαυρώσουν την ψυχή των 5,5 εκατομμυρίων Ελλήνων και άλλων τόσων του εξωτερικού, που χάρηκαν την επιτυχία, έτσι απλά, γιατί απλοί είμαστε και θέλουμε να μείνουμε απλοί άνθρωποι που χαίρονται, που λυπούνται, που αγαπάνε, που βοηθάνε, απογοητεύονται, δημιουργούν, επικροτούν, πανηγυρίζουν και στο κάτω - κάτω βρε αδερφέ δε τα βλέπουν όλα μαύρα.

Ναι, η οικογένεια μου και εγώ είμαστε από αυτούς που χαρήκαμε με όλες τις επιτυχίες της Ελλάδας «Ολυμπιάδα - Ευρωπαϊκό - Eurovision - Μεγάλα έργα (Ρίο- Αντίρριο, Αεροδρόμιο, Δρόμοι, Στάδια, Μετρό), βραβεία και επιτυχίες Ελλήνων επιστημόνων , συγγραφέων, καλλιτεχνών ανά τον κόσμο.

Αν όπως λένε από τους διανοούμενους κάθε χώρας εξαρτάται το μέλλον της, λυπάμαι αλλά δεν θα πάρουμε, τουλάχιστον από αυτούς που βγαίνουν στα παράθυρα ή χρησιμοποιούν την πένα τους, για να μαυρίζουν καθημερινά την ψυχή του Έλληνα. (Σε δέρνω και σε κατηγορώ, για να σε διορθώσω, λένε με το γνωστό υφάκι του παντογνώστη).

Οφείλω όμως να πω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων συνθετών και τραγουδιστών στάθηκαν κοντά στους συντελεστές (βλέπε Νανά Μούσχουρη) και απόλαυσαν μαζί με τους υπόλοιπους την επιτυχία τους και κατ' επέκταση την επιτυχία της Ελλάδας. Γιατί Ελλάδα δεν είναι οι μερικές χιλιάδες κονδυλοφόροι που ραγιαδίζουν, πιστώνοντας όλες τις επιτυχίες στους ξένους, (οι ξένοι κερδίζουν πετυχαίνοντας με την αξία τους, εμείς όταν δεν τα καταφέρνουμε είμαστε ανίκανοι, μικροί, μας φταίνε οι πολιτικοί , οι παπάδες, οι δάσκαλοι, αλλά ποτέ οι ίδιοι.

Όταν δε, πετυχαίνουμε, μας το χαρίζουν, είμαστε τυχεροί κ.λ.π.)

Μου θυμίζουν τους Έλληνες της Γερμανίας, που όταν έβρεχε και πνίγονταν η Αθήνα, έφταιγαν οι Έλληνες, όταν έβρεχε και πνίγονταν το Μάϊνζ , έφταιγε ο καιρός.

Σας ευχαριστούμε παιδιά γι' αυτό που κάνατε σωστά και πετύχατε, αν δεν πετυχαίνατε αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα σας πετροβολούσαν, ευτυχώς που είναι λίγοι.

Σιδηρόπουλος Γεράσιμος

Καθηγητής Μαθηματικών

Μην πυροβολείτε τους δημοσίους υπαλλήλους

20-1-2005

Μόνιμο θέμα της Ελληνικής κοινωνίας είναι η παραγωγικότητα του Δημοσίου τομέα. Η πλειοψηφία των πολιτών εκφράζει την άποψη ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν εργάζονται , βολεύονται και δεν νοιάζονται για τον πολίτη, συμπεριφέρονται άσχημα. Γενικεύουνε μάλιστα την άποψή τους στο σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Μοιραία μέσα από την γενίκευση αδικούν ένα μεγάλο ποσοστό , που όχι μόνο κάνει καλά τη δουλειά του , αλλά επιπλέον επιφορτίζεται και τις εργασίες των άλλων , αυτών οι οποίοι , όπου και να εργάζονται , θα εκμεταλλεύονται τους υπόλοιπους είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν θέλουν να κοπιάσουν.

Η γενίκευση σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες , όχι μόνο δεν λειτουργεί διορθωτικά , αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις , φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Η αναγνώριση της προσπάθειας είναι ,πιστεύω, το κλειδί, για να δώσει ένας εργαζόμενος το κάτι παραπάνω, πάντα βέβαια μέσα στις δυνατότητές του.

Η παράμετρος επίσης που θα ήθελα να θέσω έχει σχέση με τα στελέχη διοίκησης ( Διευθυντές , προϊστάμενοι, τμηματάρχες κ.τ.λ.) του δημόσιου τομέα, οι οποίοι, θεωρώ, ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μειωμένη απόδοσή του. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι όλοι οι Έλληνες πιστεύουμε, ότι μπορούμε να διοικήσουμε οποιαδήποτε υπηρεσία , ότι τα στελέχη διοίκησης δεν επιμορφώνονται σε σχολές δημόσιας διοίκησης και ότι τα κομματικά κριτήρια παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιλογή τους, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν επιλέγονται πάντοτε οι καλύτεροι , και σε κάποιες περιπτώσεις αυτοί που επιλέγονται είναι εμφανώς ανεπαρκείς. Φυσικό και ανθρώπινο είναι την ανεπάρκεια αυτή να την αντιλαμβάνονται οι υπάλληλοι και να την εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι.

Στο χώρο μας, στην εκπαίδευση , την παραπάνω κατάσταση τη βιώνουμε καθημερινά. Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών καταθέτει καθημερινά την ψυχή της στην έδρα, αλλά δυστυχώς η επικρατούσα άποψη, διαμορφώνεται από τους λίγους επιτήδειους , τους οκνηρούς , τα ΄΄λαμόγια΄΄, για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση της εποχής , τους οποίους κανένας δεν μπορεί να πειράξει. Η αξιολόγηση καταργήθηκε εδώ και 20 περίπου χρόνια ,συνήθως δε, έχουν και ΄΄μπάρμπα στην Κορώνη΄΄, που λέει ο λαός. Κάποιες τολμηρές απόψεις που αφορούν την κατάργηση της μονιμότητας απορρίπτονται πριν εκφραστούν καν, για δικαιολογημένους κάποιες φορές λόγους.

Όλες αυτές τις σκόρπιες σκέψεις τις κατέγραψα στο πρώτο άρθρο της ιστοσελίδας μας ,για να τιμήσω και να ευχαριστήσω τον Τσιανάκα τον Βασίλη και τον Σταυρίδη τον Θοδωρή για τη δημιουργία, στην μικρή μας σχολική μονάδα, μιας όμορφης και χρήσιμης ιστοσελίδας , η οποία θα μας επιτρέπει χωρίς κόστος , να προβάλλουμε τη δουλειά των άξιων συναδέλφων και των μαθητών του σχολείου μας. Τέλος , μέσω αυτών θέλω να τιμήσω την πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, ιδιαιτέρως δε των εκπαιδευτικών ,που πολλές φορές, όχι πάντα κάτω από τις καλύτερες συνθήκες , προσπαθούν για το καλύτερο δυνατό.

Ο Διευθυντής του σχολείου

Σιδηρόπουλος Γεράσιμος

Μήνυμα Ελπίδας και Αγάπης

26-12-2007

Επιστολή στις εφημερίδες 7/5/2008

Ευχαριστώ μέσω της ιστοσελίδας την κυρία μια και δεν γνωρίζω ποιά είναι.

Μεμονωμένο ή γενικευμένο το περιστατικό με τον μαθητή στον ΟΑΕΔ στην Ελληνική κοινωνία.

12-4-2009

Προς το παρόν το θεωρώ μεμονωμένο. Έχω όμως την εντύπωση ότι πολύ σύντομα , αν συνεχισθούν τα αδιέξοδα της κοινωνίας μας θα γενικευθεί. Όσο όλοι οι υπεύθυνοι φορείς , αλλά και τα άτομα μεμονωμένα βλέπουν τα πράγματα άσπρο ή μαύρο και για όλα τα κακώς κείμενα φταίνε οι άλλοι, δεν βλέπω φως στο τούνελ. Δεν έχουμε δυστυχώς καταφέρει , στη χώρα του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας να επικοινωνούμε, να κουβεντιάζουμε, να συνθέτουμε και να προχωρούμε μπροστά. Οι πολιτικοί δεν βρίσκουν τίποτε καλό ο ένας για τον άλλο ,όταν είναι κυβέρνηση η Ν.Δ. όλα τα βλέπει μαύρα το ΠΑΣΟΚ, όταν είναι το ΠΑΣΟΚ όλα μαύρα η Ν.Δ. , η αριστερά μόνιμα όλα μαύρα γιατί δεν είναι στην εξουσία. Τους νέους σήμερα τους πνίγουμε εμείς οι μεγάλοι, με γονείς που είτε επειδή παλεύουν για το ζην , είτε γιατί θέλουν τα πολλά να τα κάνουν περισσότερα, δεν μιλούν με τα παιδιά τους , δεν τρώνε με τα παιδιά τους, δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Με αρκετούς εκπαιδευτικούς που λόγω της απουσίας της αξιολόγησης εδώ και 20 χρόνια , (Ελληνικό φαινόμενο) νοιάζονται μόνο για το πόσο θα πάρουν, τι μαθήματα θα χάσουν , πότε θα φύγουν από το σχολείο. Που χρόνος να ακουστούν τα παιδιά! Με τα φροντιστήρια, τα ωδεία, τις ξένες γλώσσες, να μην αφήνουν ούτε ώρα στα παιδιά για αυτό που εμείς θεωρούσαμε δεδομένο, να παίξουν , να γελάσουν , να εκτονωθούν. Σε όλα αυτά προστέθηκε η ανοργάνωτη υποδοχή των μεταναστών που λόγω των οικονομικών , αλλά και συνθηκών προσαρμογής αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις πηγή προβλημάτων . Με καθηγητές Πανεπιστημίων να υπερασπίζονται άσυλο κακουργηματικών πράξεων, με σώματα ασφαλείας αδιάφορα, με τους πολίτες ανασφαλείς, με κάποια κόμματα να συμφωνούν με κάθε διαμαρτυρία με την ανεργία , τους συνδικαλιστικούς φορείς να δρουν συντεχνιακά, είμαι απαισιόδοξος.

Σιδηρόπουλος Γεράσιμος

Τελευταία ενημέρωση της τοποθεσίας 13/04/09