Όταν ο αναγνώστης ή ο ακροατής ξέρει πιο πολλά από τους ήρωες, τότε έχουμε:

Η μεταφορά πολιτισμικών στοιχείων μιας εποχής σε άλλη (συνήθως προγενέστερη) λέγεται:

Στους στίχους που ακολουθούν ποια αφηγηματική τεχνική διακρίνεις:
"ποια μοίρα τάχα να σε δάμασε αμείλικτου θανάτου; αρρώστια που δεν έχει τελειωμό;
η Άρτεμη, που ξέρει πυκνά τα βέλη της να ρίχνει, σε βρήκε και σε σκότωσε;"

Στους στίχους που ακολουθούν ποια αφηγηματική τεχνική διακρίνεις:
"Πώς ο χειμερινός βοριάς σαρώνει στον κάμπο αγκάθια,
κι αυτά σφιχταγκαλιάζονται και γίνονται ένα πράμα,
έτσι και τη σχεδία οι άνεμοι εδώ και εκεί τη φέρναν και την πήγαιναν·"

Όταν δύο πρόσωπα βρίσκονται σε κάποιο χώρο και συζητούν, π.χ. ο Εύμαιος και ο Οδυσσέας, και εμφανίζεται ένα τρίτο πρόσωπο, π.χ. ο Τηλέμαχος, τότε αλλάζει:

Έτσι λέγεται η αφηγηματική τεχνική σύμφωνα με την οποία ο ποιητής ή ο συγγραφέας επιλέγει ως αρχή το πιο κρίσιμο σημείο μιας ιστορίας και στην πορεία της αφήγησης διαμορφώνει κατάλληλες συνθήκες, ώστε να αναφέρει και όσα προηγήθηκαν.

Όταν μια δραστηριότητα αναπτύσσεται κατά βαθμίδες / σκαλοπάτια, όταν παρουσιάζει δηλαδή αυξανόμενη ένταση, τότε έχουμε

Όταν ο άνθρωπος ξεπερνάει τα όριά του, διαπράττει:

Στο απόσπασμα που ακολουθεί τι είδος αφήγησης διακρίνεις;
"Αλίμονο, σε ποιων ανθρώπων έφτασα πάλι τη χώρα!
Είναι αλαζόνες, άγριοι κι άδικοι; ή μήπως τη φιλοξενία γνωρίζουν
κι ο νους τους σέβεται τα θεία;
Δεν ξέρω καν πού να τα πάω τα τόσα δώρα μου, ο ίδιος / πού να πλανηθώ."

Το ότι οι Έλληνες φαντάζονταν τους θεούς τους παρόμοιους με τους ανθρώπους λέγεται:

Αν ένας πολιτισμός, ή ένα λογοτεχνικό έργο έχει ως κέντρο του τον άνθρωπο, τότε λέμε πως είναι:

Όταν οι θεοί παρουσιάζονται με το πραγματικό τους (υποτίθεται) πρόσωπο, τότε μιλούμε για:

Το να τελειώνει ένα τμήμα (ή ένας στίχος) ενός λογοτεχνικού κειμένου όπως ακριβώς (ή περίπου) αρχίζει, λέγεται:

Τα επίθετα που προβάλλουν μια εικόνα των προσώπων ή των πραγμάτων στα οποία αναφέρονται λέγονται:

Στο απόσπασμα που ακολουθεί τι είδος αφήγησης διακρίνεις;
"(Αθηνά): Δία Ολύμπιε, ως πότε αλύγιστη θα μείνει η βουλή σου; Ο Οδυσσέας
δεν ήταν που θυσίες σού πρόσφερε στην ευρύχωρη Τροία, πλάι στ’ αργίτικα
καράβια; Πώς και γιατί τόσος θυμός γι’ αυτόν, ω Δία;
(Δίας): «Κόρη μου εσύ, τι λόγος βγήκε από το στόμα σου ανεμπόδιστος!
Πώς θα μπορούσα εγώ να λησμονήσω τον θεϊκό Οδυσσέα,
που ξεχωρίζει η γνώση του απ’ τους υπόλοιπους θνητούς..."

Στο απόσπασμα που ακολουθεί τι είδος αφήγησης διακρίνεις;
"Εκείνον όμως τον καιρό ο Ποσειδώνας είχε ταξιδέψει στους μακρινούς Αιθίοπες..."

Έτσι λέγονται τα στοιχεία που επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα ή ελαφρά παραλλαγμένα.

Ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής / συγγραφέας παρουσιάζει τον μύθο στο έργο του.

Όταν:
α. αναβάλλεται μια προγραμματισμένη δράση (π.χ., ο νόστος του Οδυσσέα)·
β. διακόπτεται για λίγο η κύρια αφήγηση με την παρεμβολή ενός σχετικού επεισοδίου·
γ. αργοπορεί, γενικά, ο ρυθμός της αφήγησης με αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα,
τότε λέμε πως έχουμε:

Ο Οδυσσέας δεν αναγνωρίζει αμέσως την Ιθάκη ούτε η Πηνελόπη αναγνωρίζει αμέσως τον Οδυσσέα. Πώς λέγεται αυτή η τεχνική;

Όταν οι θεοί οργίζονται, επειδή κάποιος άνθρωπος ξεπέρασε τα όριά του, έχουμε:

Όταν ένα μέρος της δράσης έχει ενότητα, ή όταν συμβαίνουν τα γεγονότα σ' ένα τόπο, με κάποια πρόσωπα, σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, τότε έχουμε:

Έτσι λέγεται η βασική υπόθεση ενός αφηγηματικού έργου.

Η τεχνική in media res ανήκει στην πλοκή ή στο μύθο;

Η εντύπωση την οποία προκαλεί στον αναγνώστη ή στον ακροατή ο ποιητής, ότι βλέπει μπροστά του αυτό που περιγράφεται ονομάζεται;

Πώς λέγεται η τεχνική σύμφωνα με την οποία ο ποιητής προετοιμάζει τους ακροατές του για όσα θα ακολουθήσουν;

Τα επίθετα που δίνουν μια χαρακτηριστική ιδιότητα των προσώπων ή των πραγμάτων στα οποία αναφέρονται λέγονται:

Όταν οι θεοί τιμωρούν κάποιον άνθρωπο, επειδή ξεπέρασε τα όριά του, έχουμε:

Σύμφωνα με την τεχνική αυτή ο ίδιος ο αφηγητής (ποιητής) ή κάποιο από τα πρόσωπα (π.χ. η ωραία Ελένη) εξιστορούν γεγονότα του παρελθόντος.

Στο στίχο "σταθείτε αντρείοι σαν Έλληνες και σαν Γραικοί σταθείτε" ποια αφηγηματική τεχνική διακρίνεις;