α. Γύμναζε σεαυτὸν πόν ἑκουσ (πόνος
ἑκούσιος, δοτ. πληθ.), ὅπως ἄν δύνῃ καὶ
τοὺς ἀκουσίους ὑπομένειν.
β. Θεωροῦμεν τοὺς
λέοντ (ὁ
λέων, αιτ. πληθ.) πραότερον διακειμένους
πρὸς τοὺς θεραπεύοντας.
γ. Τὰ ἀγαθ (τὸ
ἀγαθόν, ονομ. πληθ.)
κόπ (κόπος, δοτ.
πληθ.) κτῶνται.
δ. Τῆς γλώσσ (ἡ
γλῶσσα, γεν. εν.) κράτει, καὶ μάλιστα ἐν
συμποσ (συμπόσιον,
δοτ. εν.).
ε. Φύσ πονηρ (φύσις
πονηρά, αιτ. εν.) μεταβαλεῖν οὐ ῥᾴδιον.
στ. Δόξα καὶ πλοῦτος ἄνευ συνέσ (σύνεσις,
γεν. εν.) οὐκ ἀσφαλῆ κτήματα.
ζ. Τὴν φιλαργυρί (ἡ
φιλαργυρία, αιτ. εν.) εἶπεν
μητρόπολ (μητρόπολις,
αιτ. εν.) πάντων τῶν κακ (τὸ
κακόν, γεν. πληθ). |
