Διογένης καὶ Κορίνθιοι.

Ὅτε ἐπεβούλευε τοῖς Κορινθίοις καὶ παρεσκευάζετο ἐπελαύνειν τῇ πόλει αὐτῶν, οἱ παρεκελεύοντο τοῖς πολίταις τὸ τεῖχος ἐπισκευάζειν. ἐμιμνήσκοντο μὲν τῆς παλαιᾶς δόξης, ὅτι πρώτη τῶν ῾Ελληνίδων της πόλεων ἦν, μετελάμβανον δὲ τοῦ ἔργου· καὶ προσέφερε τοῖς τειχοποιοῖς λίθους, ’ ὑπεστήριζε τὴν ἔπαλξιν, δ’ ἔληγε τοῦ ἔργου πρὸ τῆς ἑσπέρας. ῾Ωμοίαζεν οὖν ἐργαστηρίῳ καὶ ἐπεμέλοντο τῶν τε ὅπλων καὶ τῆς ἀμύνης. δ’ ὁ φιλόσοφος ἐκύλιε τὸν πίθον ἐχόμενος αὐτοῦ στερρῶς. Ὅτε δέ τῶν φίλων λέγει αὐτῷ « διατί κυλίεις, ὦ Διόγενες, τὸν πίθον;», ἀποκρίνεται «ἵνα μὴ μόνος ἀμέτοχος τῆς ἐργασίας ὦ».
Ελεύθερη απόδοση

Όταν ο Φίλιππος σκεφτόταν εχθρικά εναντίον των Κορινθίων και ετοιμαζόταν να επιτεθεί εναντίον της πόλης, οι άρχοντες ζητούσαν από τους πολίτες να επισκευάσουν το τείχος. Κι αυτοί θυμόντουσαν την παλιά δόξα, όταν η πόλη ήταν πρώτη ανάμεσα στις πόλεις της Ελλάδας, και συμμετείχαν στο έργο· κι άλλος έδινε στους οικοδόμους τις πέτρες, άλλος στήριζε την έπαλξη και κανένας δε σταματούσε τη δουλειά πριν από το απόγευμα. Έμοιαζε, λοιπόν, η πόλη με εργαστήριο και οι άνδρες φρόντιζαν και για τα όπλα και για την άμυνα. Ο Διογένης ο φιλόσοφος κυλούσε το πιθάρι του κρατώντας το γερά. Όταν κάποιος από τους φίλους του λέει «γιατί εσύ, Διογένη, κυλάς το πιθάρι» ο Διογένης αποκρίνεται «για να μην μείνω εγώ μόνος χωρίς να κάνω κάτι.