Παρακαλώ σε, μοίρα μου, να μη με ξενιτέψεις·
κι αν είν’ και ξενιτέψεις με, αρρώστια μη μου δώσεις·
κι η αρρώστια θέλει στρώματα, θέλει μαξελαράκια,
θέλει και μάνα στο πλευρό και κύρη στο κεφάλι,
θέλει αερφή πονετική κρύο νερό να φέρνει,
να πίνει, να δροσίζεται το βαριαρρωστημένο.
Κι είδαν και με τα μάτια μου τα ξένα πώς τα θάβγουν,
χωρίς λι(β)άνι και κερί, χωρίς παπά και διάκο
κι αλάργ’ από την εκκλησιά σ’ αγριόμερο χωράφι.
Κι ήρθε ο καιρός του χωραφιού να το σπειροθερίσουν.
Τ’ άλοτρο σέρνει κόκαλα, τα σπα και τα σκορπίζει,
κλωτσά ο ζευγάς την κεφαλή και χτύπα τη στις πέτρες... |