Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης ήταν σημαντικός γλύπτης της αρχαιότητας.

Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης στο έργο του Ἱστορίαι προσπάθησε να δείξει πώς η Κίνα μπόρεσε να κατακτήσει σημαντικό μέρος του τότε γνωστού κόσμου σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.

Ο Πολύβιος στο 4ο βιβλίο των Ἱστοριῶν του αναφέρεται στους Αρκάδες Κυναιθείς και λέει ότι αυτοί διαφοροποιήθηκαν από τους γενικά φιλόξενους και πράους συμπατριώτες τους, καθώς έπαψαν κάποια στιγμή να ασχολούνται με τη μουσική και το τραγούδι, τα οποία συντέλεσαν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των υπόλοιπων Αρκάδων.

Ο νόμος ήταν μουσικό είδος προς τιμήν του Δία με τυπικά καθορισμένη μορφή, ένα πρότυπο σύνθεσης και εκτέλεσης μεγάλου αισθητικού κύρους, το οποίο όφειλε να ακολουθεί απαρέγκλιτα ο αοιδός, ο κιθαριστής ή ο αυλητής.

Ο νόμος συνδύαζε μελωδία, τρόπο, είδος, κλίμακες, ρυθμό και πολλά άλλα μουσικά στοιχεία σε ενιαία αντίληψη και σύστημα κανόνων.

Οι ύμνοι ήταν λατρευτικά άσματα προς τιμήν θεών ή ηρώων που ψάλλονταν από χορό με τη συνοδεία λύρας και για πρώτη φορά θεσπίστηκε αγώνας ύμνων προς τιμήν του Απόλλωνα στους Δελφούς.

Ο Πίνδαρος, ο Βακχυλίδης και ο Σιμωνίδης συνέθεσαν ύμνους προς τιμήν κορυφαίων αθλητών αλλά και για τη συνοδεία πανηγυρικών εορτών.

Ο παιάνας ήταν χορικό άσμα αρχικά προς τιμήν του Απόλλωνα και αργότερα προς τιμήν άλλων θεών που περιείχε ευχαριστίες για τη λύτρωση από κάποιο κακό, ενώ χρησιμοποιήθηκε και ως θριαμβευτικό επινίκιο άσμα και ως πολεμικό εμβατήριο.

Ο διθύραμβος ήταν το ιερό τραγούδι της Αθηνάς.

Ο τύραννος Πεισίστρατος ανέθεσε στον Αρίωνα να δώσει στον διθύραμβο τεχνική μορφή.

Ο διθύραμβος παρουσιαζόταν από χορό πενήντα ανδρών που σχημάτιζαν κύκλο και τα μέλη του χορού εμφανίζονταν μεταμφιεσμένα σε τραγόμορφους Σατύρους (συνήθεις ακολούθους του Διονύσου), ενώ τα θέματα του άσματος ήταν σχετικά με τις περιπέτειες και το μεγαλείο του θεού.

Ο διθύραμβος καλλιεργήθηκε στις δωρικές περιοχές και αποτέλεσε το υπόβαθρο στο οποίο βασίστηκε το λυρικό στοιχείο της αττικής κωμωδίας.

Ο Πολύβιος πιστεύει ότι η μουσική ξεκουράζει τον άνθρωπο από την καθημερινή σκληρή εργασία, ενώ το φυσικό περιβάλλον επηρεάζει τον χαρακτήρα του, αλλά οι αντιλήψεις αυτές σήμερα δεν είναι αποδεκτές.

Ο Πολύβιος τονίζει ότι οι άνθρωποι επωφελούνται με την ενασχόληση με τη μουσική, αλλά για τους Αρκάδες αυτό είναι υποχρεωτικό μάθημα.

Κατά τον Πολύβιο τα παιδιά των Αρκάδων από την εφηβική τους ηλικία συνήθιζαν να τραγουδούν, σύμφωνα με τους μουσικούς ρυθμούς, τους ύμνους και τους παιάνες, προς τιμήν των τοπικών θεών και ηρώων.

Οι νέοι Αρκάδες με μεγάλο αίσθημα συναγωνισμού χόρευαν κάθε χρόνο στα θέατρα με τη συνοδεία των αυλητών του Ερμή.

Οι Αρκάδες δεν ντρέπονται καθόλου να παραδεχτούν την άγνοιά τους σε άλλα γνωστικά αντικείμενα, αλλά αυτό δεν μπορούν να το κάνουν με το τραγούδι, γιατί είναι υποχρεωτικό μάθημα όλων τους.

Αν κάποιος από τους Αρκάδες ομολογήσει την άγνοιά του στο τραγούδι, τότε οι υπόλοιποι δεν τον κρίνουν αυστηρά και ο ίδιος δεν νιώθει ντροπή.

Σύμφωνα με τον Πολύβιο οι Αρκάδες θέσπισαν αυτές τις μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις για τη διασκέδαση και την επίδειξη του πλούτου τους κι όχι για να αναζωογονείται το σώμα και το πνεύμα των κατοίκων από την κοπιαστική εργασία και την τραχύτητα του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής.

Η μουσική για τους αρχαίους Έλληνες ήταν πολύ σημαντική κι αυτό γίνεται αντιληπτό από το γεγονός ότι ήταν ένα από τα πρώτα και σπουδαία μαθήματα που διδάσκονταν τα μικρά παιδιά.