Πάντοτε τις φώκιες, ιδίως από τότε που στην Oλλανδία την ιστορία που θα σας . πραγματική, αν κανείς τους Oλλανδούς. Aυτά τα ζώα τα σκυλιά των ψαράδων. κεφάλι μολοσσού, μάτι βοϊδίσιο και μουστάκια γάτας. Tην περίοδο του ψαρέματος τις βάρκες και το ψάρι, όταν ο ψαράς ή το να του . Tο χειμώνα πολύ κρυουλιάρες και σε κάθε ιγκλού ψαρά και μία, που συνήθως την καλύτερη θέση μπροστά στη φωτιά, περιμένοντας το μερίδιό της απ' ό,τι στη χύτρα.
Ένας ψαράς και η γυναίκα του μεγάλες φτώχειες –η χρονιά πολύ κακή– και, όταν δεν πια λέπι, ο ψαράς στη γυναίκα του: «Αυτό το βρομόψαρο την μπουκιά απ' το στόμα των παιδιών μας. Μου να το και να το στη θάλασσα· ας τους όμοιούς του· αυτοί κάτι τρύπες και , χωμένοι κάτω από φύκια κι όλο και κανένα ψάρι για φαΐ».
Η γυναίκα του ψαρά γονατιστή μπροστά στον άντρα της και τον τη φώκια. Η σκέψη, όμως, των παιδιών της που από την πείνα γρήγορα αυτή την κρίση μεγαλοψυχίας. Τα χαράματα ο ψαράς τη φώκια μέσα στη βάρκα του κι αφού μερικές λεύγες την σ' ένα ξερovήσι. Η φώκια xαζoxαρoύμεvα με τις άλλες φώκιες και ούτε που είδηση πως η βάρκα .
Ο ψαράς στην καλύβα του με την καρδιά ραγισμένη απ' τον χαμό της συντρόφου του. Μόλις μέσα, τη φώκια μπροστά στη φωτιά και τη γούνα της. την πείνα για λίγες μέρες ακόμα. Μετά ο ψαράς, αλαλιασμένος απ' τις φωνές των παιδιών του που φαΐ, πιο δυναμικά. Αυτή τη φορά, πολύ βαθιά στη θάλασσα και τη φώκια στο νερό, μακριά απ' τις ακτές. Η φώκια απεγνωσμένα από την κουπαστή με τα πτερύγιά της που με χέρια. Ο ψαράς, εκνευρισμένος, της μια με το κουπί, με αποτέλεσμα να της το ένα πτερύγιο. Η φώκια κάτι τσιριχτά σαν άνθρωπος και μες στο νερό, που κόκκινο απ' το αίμα της.
Ο ψαράς σπίτι του ψυχικό ράκος. Αυτή τη φορά η φώκια δεν τον κάτω απ' την καμινάδα. Την ίδια νύχτα, όμως, φωνές έξω στο δρόμο. Ο ψαράς ότι κάποιον και το θύμα. Μπροστά στην πόρτα τη φώκια που μέχρι το σπίτι και γοερά, υψώνovτας στον ουρανό το ματωμένo της πτερύγιο. Τη , την κι ούτε που ποτέ να τη απ' το σπίτι· άλλωστε, από εκείνη τη στιγμή, η ψαριά κάθε φορά και καλύτερη.