174 175 176 177 178 E Δ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Β' ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ


174

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ

Η κυρία Νίτσα

Ο Μ. Καραγάτσης έγραψε αυτό το διήγημα το 1928. Στα είκοσί του χρόνια ξεκινούσε με αυτό τη συγγραφική του σταδιοδρομία, γράφοντας με θέμα την πρώτη πλατωνική του αγάπη, τη νεαρή δασκάλα του κυρία Νίτσα.

Η πρώτη μου αγάπη, ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη από μένα, ίσως και πιο πολύ. Αμέσως θα φανταστείτε το αιώνιο ειδύλλιο, του αμούστακου έφηβου και της ώριμης γυναίκας, ή μάλλον χήρας, για να κυνηγήσω με μεγαλύτερη επιτυχία, τις υπεκφυγές* της φαντασίας σας.
Λοιπόν, όχι. Η πρώτη μου αγάπη, την εποχή που την αγάπησα, δεν ήταν παρά είκοσι χρονών. Εγώ ήμουν οκτώ.

Η διαφορά της ηλικίας μας αυτή καθ' αυτή δε θα ήταν μεγάλη, αν οι αριθμοί των χρόνων μου δεν ήσαν τόσο χαμηλά. Μα αυτό δεν έχει σημασία. Εκείνη την εποχή ο χρόνος ήταν κάτι τι το ανώτερο για μένα. Ήξερα ότι ήμουν οκτώ χρονών, αλλά ήμουν βέβαιος ότι αυτό το νούμερο ήταν ένα συμβατικό σημείο προς ταξινόμηση της ηλικίας μου, απέναντι της ηλικίας του διπλανού μου. Δεν μπορούσα όμως να εννοήσω, ότι μόλις οκτώ χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που είδα το φως. Χωρίς άλλο έπρεπε να ζούσα πολύ καιρό, είκοσι, τριάντα χρόνια, ξέρω και γω... [...]

Διόθρωση Ήταν ένα λευκό διάφανο ασθενικό κορίτσι, ένα όμορφο κορίτσι. Μια δημιουργία της φαντασίας του Μυσσέ,* και της ρομαντικής πλειάδας. Μια εικόνα του Γκρεζ,* χωρίς αφέλεια όμως. Κάτι το πιο σύγχρονο. Αυτή τη μορφή ίσως τη βρείτε και στον Φραπιέ,* και στον Μπαζίν.* Η Ρόζα* της «Maternelle» ή η Νταβιντέ Μπιρό.* Ήταν δασκάλα. Δασκάλα μου, για να εννοούμαστε.

Επήγαινα στην Τρίτη του δημοτικού, σ' ένα μεικτό επαρχιακό σχολείο. Η μεγάλη αυλή του μόνο στις γωνιές είχε λίγη χλόη την άνοιξη. Δυο τρεις ακακίες και μερικά βρομόδεντρα ήταν το μοναδικό της στολίδι. Το χειμώνα το νερό της βρύσης πάγωνε, και η κρυσταλλιασμένη λάσπη έσπαζε κάτω από τα χοντρά παιδικά παπουτσάκια μας.

Η κυρία Νίτσα -αυτό ήταν τ' όνομα της πρώτης δασκαλικής μου αγάπης- δεν ερχότανε

 


175

 

ποτέ στην ώρα της. Η διευθύντρια έκλεινε τα μάτια σ' αυτό το μικρό πειθαρχικό παράπτωμα. Ο χειμώνας του κάμπου είναι τόσο κακός για τα κακόμοιρα τα κορίτσια που βγάζουν το ψωμί τους. Ο βοριάς ξεχύνεται από τις κορφές του Ολύμπου παγερός, και κοκαλιάζει τους σβόλους στα χωράφια της εριβώλακος* Θεσσαλίας.

Η τάξη μας ήταν ένα γωνιακό δωμάτιο, πάντα γιομάτο ήλιο, όταν δεν ήταν συννεφιά. Η σόμπα στη γωνιά τραβούσε με θόρυβο, και κάπνιζε όλη την κάμαρα. Καθόμουν στο πρώτο θρανίο, και με υπομονή περίμενα. Οι σύντροφοί μου δίπλα κάναν ωραία σχέδια για την περίπτωση που δε θα 'ρχόταν η «κυρία».

Πρώτα θα βγαίναν στην αυλή να παίξουν «αμπάριζα». Ύστερα η «κυρία» διευθύντρια θα τους έδιωχνε γιατί θα κάναν θόρυβο, και θα ενοχλούσαν τις «μεγάλες». Αυτό ήταν η ύστατη ικανοποίηση του ορμέμφυτου της ελευθερίας, που βλάσταινε μέσα στις νέες ανθρώπινες ψυχούλες τους. Και ύστερα η εκδήλωση αυτού του ορμέμφυτου. Η άσκοπη πολυθόρυβη περιπλάνηση στον κάμπο. Και οι οπτασίες περνούσαν μπρος από τα μάτια μας.

Θα πηγαίναμε στο σταθμό. Ο δρόμος είναι γιομάτος λάσπη, μα αυτό δεν έχει σημασία. Είναι τόσο ωραίο να νιώθεις το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια σου, σα μια γλιστερή μαλακή μάζα. Αποκεί θα παίρναμε από το μηχανοστάσιο ασετυλίνη·* -είχαμε σχέσεις με το προσωπικό- και με το πολύτιμο αυτό αντικείμενο στα χέρια, θα πηγαίναμε στη μεγάλη «Μαγούλα»* την Ορμάν μαγούλα, όπου θα εκσφενδονίζαμε τον πρώτο τυχόντα τενεκέ γάλακτος Νεστλέ στο στερέωμα, με τη βοήθεια των αερίων της οργανικής αυτής ουσίας.

Ίσως παρατηρήσετε ότι μεταχειρίζομαι στην πιο απάνω περίοδο τη λέξη «θα» πολλές φορές εις βάρος κάθε σύνταξης και κάθε στιλ. Και όμως, αυτή η λέξη είναι όλη η περίοδος. Γιατί συνήθως απάνω στο φόρτε* του αλήτικου ονείρου μας, άνοιγε η πόρτα, και έμπαινε, ωχρή, παγωμένη, τυλιγμένη στο φτωχικό δασκαλικό παλτό της, η κυρία Νίτσα.

Θα μου πείτε, πώς θυμάμαι ύστερα από τόσα χρόνια, τα γεγονότα της πρώτης παιδικής μου ζωής. Ψάξτε καλά στις αναμνήσεις σας. Με λίγη καλή θέληση, θα βρείτε παλιές εικόνες γεμάτες δροσιά και αθωότητα. Τα μικρά μας χρόνια είναι τόσο λίγα, και τόσο χαρακτηριστικά, ώστε να μην μπορούν ν' ανακατευτούν, με τον άχαρο συρφετό της μεγάλης μας ζωής. Είναι ένα σύνολο σαφές και καθαρό, μια γραμμή ευθεία και προσδιορισμένη. Σαν περάσουν πια, αρχίζει ο λαβύρινθος και τα ζιγκ ζαγκ της αγωνιώδους και απαιτητικής υπόστασής μας. Είμαστε μεγάλοι. Θέλουμε, θέλουμε, χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε.

 


176

 

Το χαρακτηριστικό της ζωής είναι η αγωνιώδης προσμονή, όσο είμαστε παιδιά, κάποιου καλού, και όταν μεγαλώσουμε κάποιου κακού. Ψάξτε καλά στις αναμνήσεις σας. Θα βρείτε έναν άλλο άνθρωπο, αλλιώτικο από σας, ξένο, ένα φίλο, ίσως και εχθρό. Σεις δεν είστε εκείνος. Ο Ανατόλ Φρανς* δεν είναι ο «Μικρός Πέτρος». Είναι ο λεπτός νοσταλγός, ο πατρικός διάδοχος του παιδιού που είχε τ' όνομά του. Θυμηθείτε τα παλιά σας. Είναι σαν μια πνοή καθαρού αέρα.

Το μάθημα της κυρίας Νίτσας ήταν ιεροτελεστία. Η αδυναμία του εύθραυστου αυτού αναιμικού κοριτσιού, είχε απάνω μας μιαν επιβολή μεγαλύτερη από μιαν πελώρια ευνοϊκή δύναμη. Να μια περίεργη απόδειξη των δύο ακροτήτων. Η απαλή και γλυκιά φωνή της, μιλούσε μέσα στις άγουρες ψυχές μας. Το μάθημα το ρουφούσαμε σαν μέλι από το στόμα της.

Όταν συλλογιέμαι τις παλιές αυτές ώρες, προσπαθώντας να ξεδιαλύνω λίγο από το μυστήριο της παιδικής ψυχής μου, βγάζω το συμπέρασμα ότι μάλλον υποβολή, παρά επιβολή, χαρακτήριζε αυτήν τη γυναίκα. Το κέρινο ωραίο πρόσωπό της, που το κόβουν κόκκινα χείλια, σκοτωμένα βλέφαρα με πελώρια μαύρα τσίνορα, πάνω από μενεξεδένια καθαρά μάτια, ήταν ένα μείγμα αθώου κοριτσιού, και femme fatale.* Μέσα στο μισοσκόταδο ενός συννεφιασμένου πρωινού, είχε μια πελώρια χάρη, και μια άδολη,* άθελη γοητεία.

Βέβαια, εκείνο τον καιρό δεν ήμουν σε θέση να κάνω τέτοιες κρίσεις. Μόνο εικόνες σώζονται μέσα μου, εικόνες που ξαναζωντανεύουν κάτω από την πίεση της νοσταλγίας. Και είτε τότε τις έζησα, είτε τώρα τις ζω, είναι το ίδιο.

Τα άμαθα χέρια μας γλιστρούσαν αδέξια στο ριγωμένο χαρτί. Η καρδιά μας χτυπούσε μήπως δεν κάνουμε τα γράμματα καλά. Τόσα κεφαλάκια, σκυμμένα με άφατη προσοχή, τραβούσαν γραμμές στο ανοιχτό μπλε τετράδιο. Ένας ελαφρός μονάχα κρότος τριβής ακουγόταν στο άσπρο δωμάτιο. Η κυρία Νίτσα πάνω στην έδρα φάνταζε πιο άσπρη παρά ποτέ κάτω από τον όγκο των καστανών μαλλιών της.

Η αγωνία φώλιαζε μέσα στο στήθος μου. Τα γράμματα, παρ' όλη τη χτηνωδώς παιδική επιμονή μου, αραδιαζόντανε άτακτα και χοντρά πάνω στο χαρτί. Η απελπισία μου έφτανε στο κατακόρυφο. Σήκωνα τα μάτια μου γιομάτα τρόμο και ικεσία προς την έδρα. Τι συλλογιζότανε; Πού ταξίδευαν τα διαφανή μενεξεδένια μάτια κάτω από τα μαυρισμένα βλέφαρα; Γιατί αναστενάζει; Μήπως είναι άρρωστη; Γιατί δε μας κοιτάει; Μας ξέχασε;

 


177

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, Το κορίτσι με το καπέλο
Θεόφιλος Χατζημιχαήλ,
Το κορίτσι με το καπέλο

 

Το λευκό κεφάλι σηκώνεται. Με είδε, με κοιτάει. Τα μαλλιά της είναι πιο μουντά παρά ποτέ.
- Τι είναι, Γιαννάκη;

Τι είναι. Μα είναι τόσο πολλά πράματα μυστηριώδη, για τη μικρή ψυχή μας που έπρεπε να τα είχες καταλάβει, αέρινη μικρή δασκάλα. Μέσα στο κάθε παιδί κρύβεται ένας άντρας, ένας άντρας όπως όλοι οι άλλοι, όπως ο όμορφος λοχαγός παραδείγματος χάριν, που περνάει με τ' άλογό του τέσσερις φορές την ημέρα, κάτω από το παράθυρο της τάξης. Αυτό τον κρυμμένο παιδικό άντρα, έπρεπε να τον είχες ανακαλύψει, έπρεπε να τον είχες δαμάσει με τη γυναικεία τέχνη σου. Μα δεν είχες καιρό. Τον δικό σου τον άντρα, τον ώριμο άντρα, τον ανακάλυψες, και αν δε δάμασες αυτόν, δάμασες χωρίς άλλο το άλογό του, γιατί δεν εξηγιέται αλλιώς, πως στεκόταν πάντα κάτω από το ανοιχτό παράθυρο, σκάβοντας με το πόδι τη γη και χλιμιντρώντας. Εξέχασες τελείως τα παιδιά σου, κακή κυρία Νίτσα.

Η φωνή μου όταν της απαντούσα ήταν κλαψιάρικη.

- Δεν μπορώ να κάνω ψι...

Το ψι. Ο τύραννος του νεοφώτιστου μαθητή. Ο τρόμος της καλλιγραφίας. Το χεράκι μπερδεύεται και τρέμει όταν αρχίζει να χαράζει το μεγάλο κόμπο, το γόρδιο αυτό δεσμό του ελληνικού αλφαβήτου. [...]

Το τέλος του ειδυλλίου ήταν οιχτρό. Η κυρία Νίτσα με προβίβασε. Και την άλλη χρονιά στη μεγαλύτερη τάξη παρακολουθούσα το άχαρο μάθημα μιας άσκημης γεροντοκόρης, που το μαραμένο της μούτρο ήταν γιομάτο κακόχρωμα σπυριά, εκδήλωση μιας αργοπορημένης και ανικανοποίητης νιότης. Το όνειρο έσβησε από τα μάτια μου και σιγά σιγά και από την καρδιά μου.

Η κυρία Νίτσα παντρεύτηκε το λοχαγό. Ήμουν παρών στους γάμους της. Καμιά ζήλια δεν τάραξε την ψυχή μου. Τα δέκα χρόνια που μας χωρίζουν δεν αποτελούν πια ανυπέρβλητο διανοητικό και κοινωνικό εμπόδιο. Ο κοσμοπολιτισμός μάς έχει φέρει σε ίση μοίρα. Είναι ακόμα ωραία, μολονότι έχει χάσει το θέλγητρο της μισοσκότεινης τάξης. Είναι μια γυναίκα, και όχι οπτασία. Ο άντρας της είναι πια συνταγματάρχης που έχει λάβει μέρος σε τρία κινήματα. Ζει ευτυχισμένη, και έχει μια κόρη που της μοιάζει πολύ. Δε μας χωρίζουν παρά δέκα χρόνια, μα αυτή τη φορά εγώ είμαι ο μεγαλύτερος.

 


178

 

Το μυαλό σας ίσως πάει μακριά. Αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ήθελα μόνο να σας πω για την πρώτη μου αγάπη...

Περιττό να προσθέσω ότι δεν την αγαπώ πια.

Μ. Καραγάτσης, Ανέκδοτα νεανικά κείμενα,
Βιβλιοπωλείον της Εστίας

Παράλληλα Κείμενα
Ζωρζ Σαρή, «Νινέτ» (απόσπασμα) Ζωρζ Σαρή, «Νινέτ» (απόσπασμα)
Νίκη-Στέλλα Σιδερίδου, «Η πρώτη αγάπη» Νίκη-Στέλλα Σιδερίδου, «Η πρώτη αγάπη»
Λιλίκα Νάκου, «Η κυρία Ντορεμί» (απόσπασμα) Λιλίκα Νάκου, «Η κυρία Ντορεμί» (απόσπασμα)
Ιωάννης Κονδυλάκης, «Όταν ήμουν δάσκαλος» (απόσπασμα) Ιωάννης Κονδυλάκης, «Όταν ήμουν δάσκαλος» (απόσπασμα)


Λεξιλόγιο
* Μυσσέ [Άλφρεντ]: Γάλλος συγγραφέας Δες στη Βικιπαίδεια Μυσσέ
* Γκρεζ [Ζαν Βαπτίστ]: Γάλλος ζωγράφος. Δες στη Βικιπαίδεια Γκρεζ, wiki art
* Φραπιέ [Λεόν]: Γάλλος συγγραφέας. Δες στη Βικιπαίδεια Φραπιέ
* Μπαζίν [Ρενέ]: Γάλλος συγγραφέας. Δες στη Βικιπαίδεια Μπαζέν
* Ρόζα: Ηρωίδα του μυθιστορήματος Maternelle του Léon Frapié
* Maternelle: Μυθιστόρημα του του Léon Frapié
* Νταβιντέ Μπιρό: Ηρωίδα του ομώνυμου βιβλίου του Ρενέ Μπαζίν
* υπεκφυγές: προσπάθειες διαφυγής
* εριβώλαξ (-ακος)ος): εύφορη
* ασετυλίνη: φωτιστικό αέριο
* μαγούλα: λόφος
* στο φόρτε: στην κορύφωση
* Ανατόλ Φρανς: γνωστός Γάλλος συγγραφέας (1844-1924), ο οποίος σε ώριμη ηλικία έγραψε τις παιδικές αναμνήσεις του στο βιβλίο Ο Μικρός Πέτρος (1918)
* femme fatale: μοιραία γυναίκα
* άδολη: αγνή

 


ΕΡΓΑΣΙΕΣ

  • Ποια εικόνα της δασκάλας του προβάλλει ο συγγραφέας και γιατί;
  • Πώς σχεδίαζαν να περάσουν την ημέρα τους οι μαθητές, σε περίπτωση που η δασκάλα τους απουσίαζε;
  • Για ποιους λόγους η κυρία Νίτσα εξιδανικεύεται στο μυαλό του μικρού μαθητή; Πώς αποκαθιστά αργότερα την αντικειμενική της εικόνα ο ενήλικος αφηγητής;
  • Εντοπίστε τα χωρία του διηγήματος όπου ο μικρός μαθητής καταγράφει τις εσωτερικές σκέψεις και τις κρυφές επιθυμίες του. Πώς πετυχαίνει ο συγγραφέας να μεταφέρει τα συναισθήματα του παιδιού στον αναγνώστη;
  • Πώς αντιμετωπίζει ο μικρός μαθητής την αγάπη της κυρίας Νίτσας για τον λοχαγό;
  • Ποιες απογοητεύσεις γνωρίζει στο τέλος της σχολικής χρονιάς ο μαθητής; Συγκρίνετε τη συναισθηματική του κατάσταση με τη δική σας όταν κλείνει το σχολείο για τις καλοκαιρινές διακοπές.



ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
1. Εντοπίστε τα σημεία όπου ο συγγραφέας αναφέρεται στην ηλικιακή διαφορά ανάμεσα σε αυτόν και τη δασκάλα του. Πώς αντιμετωπίζει κάθε φορά τη διαφορά τους;
2. Πώς δικαιολογεί ο συγγραφέας το γεγονός ότι θυμάται πολύ καλά τα συμβάντα της παιδικής του ηλικίας;
3. Διαβάστε τον ορισμό του διηγήματος στο Λεξικό λογοτεχνικών όρων και ελέγξτε αν το διήγημά μας διαθέτει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά αυτού του λογοτεχνικού είδους.


ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

  • O Μ. Καραγάτσης δημιουργεί την εικόνα της κυρίας Νίτσας, συσχετίζοντάς τη με λογοτεχνικά και ζωγραφικά πορτρέτα γυναικών. Ζητήστε από τον καθηγητή των Καλλιτεχνικών να μελετήσετε την τεχνική της προσωπογραφίας, με βάση αντιπροσωπευτικά έργα Ελλήνων και ξένων ζωγράφων. Στη συνέχεια ζωγραφίστε και εσείς ένα αγαπημένο σας πρόσωπο.

    Ώριμη αστική προσωπογραφία [πηγή: Εθνική Πινακοθήκη] Ώριμη αστική προσωπογραφία [πηγή: Εθνική Πινακοθήκη]
    Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα [πηγή: Μουσείο Μπενάκη] Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα [πηγή: Μουσείο Μπενάκη]
    Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης


 

Μ.[ΙΤΙΑ] Καραγάτσης (1908 - 1960)


Μ. Καραγάτσης

Διάβασε για τη ζωή και το έργο του εδώ. Κατέβασε σύντομο βιογραφικό . Δες και παρακάτω στο Υλικό.


ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ
Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα
Η μαθητική ζωή της εποχής και η σχολική τάξη
Ο ρόλος της δασκάλας ως μητρικού και ερωτικού υποκατάστατου
Η ώριμη αποτίμηση της πρώτης αγάπης και η απομυθοποίηση

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ Με οικείο, εξομολογητικό τόνο ο Καραγάτσης εισάγει τον αναγνώστη στην υπόθεση του διηγήματος, δηλώνοντας τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα της εξιστόρησης που θα επακολουθήσει στο κύριο μέρος του διηγήματος. Ο εικοσάχρονος συγγραφέας ανατρέχει στα μαθητικά του χρόνια, όταν φοιτούσε στην τρίτη δημοτικού, και εξιστορεί, με τη μέθοδο της αναδρομικής αφήγησης, τον πλατωνικό του έρωτα για τη δασκάλα του. Στο κύριο μέρος της αφήγησης ενσωματώνονται διάσπαρτες αναφορές και περιγραφές της αγαπημένης δασκάλας ―που εκ των υστέρων παρομοιάζεται με ζωγραφικούς πίνακες ρομαντικής τεχνοτροπίας―, η λεπταίσθητη μορφή της οποίας αποτυπώνεται μέσα από την εξιδανικευτική ματιά ενός μικρού μαθητή. Η αναδρομή στο παρελθόν είναι εστιασμένη στη σχολική πραγματικότητα. Ο αφηγητής από τη μια μεριά αποδίδει πραγματικές καταστάσεις (περιγραφή της τάξης, παιχνίδια, σκασιαρχείο, μάθημα κ.ά.) και από την άλλη εμποτίζει τις αναμνήσεις του με στοχαστική, ερμηνευτική ή αυτοειρωνική, διάθεση, η οποία λειτουργεί στο κείμενο ως εσωτερικός μονόλογος («Θα μου πείτε, πώς θυμάμαι ύστερα από τόσα χρόνια...») και αποτελεί μέρος της συνεχόμενης διαλογικής σχέσης του συγγραφέα με τον αναγνώστη, σύμφωνα με τις τεχνικές προδιαγραφές της αφήγησης που έθεσε ο συγγραφέας στην εισαγωγή του διηγήματος. Μέσα από αυτές τις παρεκβάσεις διακρίνουμε τα βασικά γνωρίσματα του συγγραφικού έργου του Καραγάτση (κοσμοπολιτισμός, αισθητική καλλιέργεια, ψυχαναλυτική οπτική, αφηγηματικές τεχνικές, χιούμορ και αυτοαναφορικότητα, διακειμενικότητα κ.ά.). Ευδιάκριτος είναι επίσης ο ψυχαναλυτικός χαρακτήρας της αυτοανάλυσής του, η οποία έχει σκοπό να ανατάμει τα αισθήματα, τις μύχιες σκέψεις, ακόμα και τους φανταστικούς διαλόγους του μικρού μαθητή με την πλατωνική ερωμένη του. Μέσα από τη συνεχή ανάλυση των αυθόρμητων αντιδράσεων του παιδιού (αγάπη, αντιζηλία, παράπονο, φθόνος) που, μετά τον γάμο της κυρίας Νίτσας με τον λοχαγό, γνώρισε την ερωτική απογοήτευση, σε συνδυασμό με τη δραματική διάψευση της εκπαίδευσης (από «ιεροτελεστία» έγινε μαρτύριο, εξαιτίας της άσχημης γεροντοκόρης δασκάλας), σκιαγραφείται ο αφηγητής ο οποίος, με χιούμορ και απομυθοποιητική διάθεση, επαναξιολογεί τα περασμένα πάθη του. Στο τελευταίο μέρος του διηγήματος η μορφή της κυρίας Νίτσας και ο πλατωνικός έρωτας του παλιού της μαθητή αποκαθίστανται στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ο αφηγητής έχει πλέον απομυθοποιήσει το πρώτο ερωτικό του σκίρτημα, αντιμετωπίζει με τρυφερότητα αλλά και (αυτο)ειρωνεία το παλιό συμβάν, βρίσκεται μάλιστα στην ευχάριστη θέση να βιώνει την αντιστροφή των ρόλων του ιδίου σε σχέση με το αλλοτινό πρότυπο της δασκάλας του: εκείνη είναι απλώς μια ευτυχισμένη σύζυγος συνταγματάρχη και μητέρα, όμως ο παλιός μαθητής της βρίσκεται τώρα σε πλεονεκτική θέση· είναι νεότερος (στο παρελθόν η μικρή του ηλικία ήταν γι' αυτόν μειονέκτημα στη σχέση του με την κα Νίτσα) και μεγαλύτερος, δηλαδή αναγνωρισμένος πια συγγραφέας. Σε αυτό το σημείο ο Καραγάτσης βέβαια υπερβάλλει, καθώς το διήγημα αυτό είναι νεανικό. Σπεύδει να εκφράσει όμως τη συγγραφική φιλοδοξία του, η οποία σύντομα επαληθεύτηκε με την ανάδειξή του σε σημαντικό πεζογράφο του μεσοπολέμου. Κλείνοντας πονηρά το μάτι στον αναγνώστη του, με τον οποίο επιδίωξε και διατήρησε άριστη επικοινωνία, ο αφηγητής εκμυστηρεύεται εντέλει την κατάληξη της πρώτης, πλατωνικής, αγάπης του...


Μ. Καραγάτσης
Βικιπαίδεια Βικιπαίδεια
Βιβλιοnet Βιβλιοnet
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ΕΚΕΒΙ
Αφιέρωμα στον Μ. Καραγάτση [πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου] Αφιέρωμα στον Μ. Καραγάτση [πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου]
ΠΟ.Θ.Ε.Γ. ΠΟΘΕΓ
Ψηφίδες, Πρόσωπα και θέματα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ψηφίδες
Εποχές και Συγγραφείς, εκπομπή της ΕΡΤ ερτ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ, Υπουργείο Πολιτισμού Υπ. Πολιτισμού

Θεόφιλος (Χατζημιχαήλ), βιογραφικά και έργα του
στο paleta art Θεόφιλος Θεόφιλος,
στην Εθνική Πινακοθήκη Θεόφιλος,
στο eikastikon Θεόφιλος, eikastikon,
στο ΝΙΚΙΑΣ Θεόφιλος, ΝΙΚΙΑΣ
στο artnet Θεόφιλος, artnet
στο Google Art & Culture google

 

Για τα λογοτεχνικά ρεύματα - κινήματα δείτε εδώ

Γενικά στοιχεία αφηματολογίας θα βρείτε εδώ

 

Μπορείτε να γράψετε τις απαντήσεις σας και να τις εκτυπώσετε ή να τις σώσετε σε αρχείο pdf.

 

Ήρωες

Οι ήρωες του κειμένου είναι:

 

Τόπος

Τα γεγονότα του κειμένου διαδραματίζονται:

 

Η χρονική σειρά των γεγονότων

Διακρίνουμε αναδρομικές αφηγήσεις, πρόδρομες, in medias res, εγκιβωτισμό, παρέκβαση, προϊδεασμό, προοικονομία:

 

Η χρονική διάρκεια

Σχέση του χρόνου της αφήγησης με τον χρόνο της ιστορίας (μικρότερος, ίσος, μεγαλύτερος).

Διακρίνουμε επιτάχυνση, παράλειψη, περίληψη, έλλειψη, αφηγηματικό κενό, επιβράδυνση:

 

Γλώσσα

Η γλώσσα του κειμένου είναι:

 

Αφήγηση

Η αφήγηση είναι πραγματική ή πλασματική, αφήγημα γεγονότων, λόγων ή σκέψεων…

 

Ο αφηγητής

Ο αφηγητής είναι ομοδιηγητικός, ετεροδιηγητικός…

 

Η εστίαση

Η εστίαση είναι μηδενική, εσωτερική, εξωτερική…

 

Τα αφηγηματικά επίπεδα

Τα αφηγηματικά επίπεδα είναι εξωδιηγητικά, διηγητικά, μεταδιηγητικά:

 

Αφηγηματικοί τρόποι

Οι αφηγηματικοί τρόποι είναι: έκθεση, διάλογος, περιγραφή, σχόλιο, ελεύθερος πλάγιος λόγος, μονόλογος:

 

Ενότητες

Το κείμενο μπορεί να χωριστεί στις εξής ενότητες:

 

Το σχόλιό σας...

 

pano