Το ταξίδι, η μεγάλη δουλειά που μπορούσανε με τα τρόφιμα, τέλειωσε σε δυο μέρες στη Λειβαδιά. Αδοξότατα. Δεν ήταν που θα τον φόβιζαν οι μαυραγορίτες — τα μάτια, τα λόγια τους ή τα μαχαίρια τους. Μα δεν γινότανε τίποτα. Λίγο παραμέσα πέρα χωριά του κάμπου, ήταν οι αντάρτες, ο ελεύθερος τόπος — άλλα μπλεξίματα, ακόμα χειρότερα. Μάταιος κάθε κόπος, χαμένος καιρός, λεφτά πεταγμένα να πάσκιζε ακόμα να πάει και πιο πάνω. Ο τοίχος ήτανε μπρος του.
Αγόρασε κει κάτι τρόφιμα —από τους μαυραγορίτες κι αυτός— έσκυψε το κεφάλι, γύρισε πίσω. Η Ευρυδίκη ξανάστρωσε το δωμάτιο αδειάσει. Και δεν είπε τίποτα —καθόλου δεν γκρίνιασε— σωπαίνει η Ευρυδίκη. Σα να το βλέπει κι αυτή πως δεν ήτανε δικό του το λάθος, πως ήτανε πέρα δυνάμεις του, δυνάμεις τους — μια καταδίκη. [...]
Ανεβάσανε πολύ τις τιμές, είπε δίνοντας τον λογαριασμό.
— Το ξέρουμε, είπε ο άλλος και μήτε κοίταξε το χαρτί. Έβγαλε και του μέτρησε τα λεφτά. Οχτώ λίρες περισσότερες αυτή τη φορά.
Είκοσι περσότερες λογαριάσει στο χαρτί που . Στάθηκε, περίμενε τις άλλες δώδεκα . Ο άλλος δεν είπε τίποτα, δεν έκανε τίποτα, σαν να μην άκουσε. Τότε βάλθηκε να εξηγάει τον άνθρωπο, που κάθεται κει κι άμα δεν θέλει να μιλήσει παρασταίνει τη μούμια, πως το χαρτί, συνανωνιστή μου, δηλώθηκε όλο στους Γερμανούς, οι έμποροι φοβούνται να δώσουν, θέλουν διατακτικές αληθινές, ονόματα, υπογραφές, την υπογραφή τη δική του, ζητάνε τη μάνα και τον πατέρα τους δηλαδή.
— Τα ξέρουμε… Αν δεν μπορέσεις τα λεφτά όλη την ποσότητα, μου τα επιστρέφεις όλα την άλλη φορά που , είπε τέλος ο άνθρωπος σαν να μην άκουσε τίποτα και σηκώθηκε να φύγει.
Την άλλη μέρα σηκώθηκε και πρωί – πρωί, πήγε να βρει τον Ανδρόνικο. Συγγενικότατος ο θείος τους πάλι. Κάθισε τότε κι αυτός και πάλι πολλά. Πως όλα πήγανε πρίμα με το ταξίδι στα Φάρσαλα, πως τη μεγάλη δουλειά την είχε βάλει στον δρόμο της — ήταν απασχολημένος, πνιγμένος όλον αυτόν τον καιρό και δεν φάνηκε. Για τα Τάγματα όμως; το μιλήσανε βέβαια πολύ με την Ευρυδίκη. Και κείνη το θέλει πολύ — εδώ, μαζί με τον θείο της. Να τελειώσει, λοιπόν, τις δουλειές και βεβαιότατα ξανάρχεται αμέσως.
Δημήτρης Χατζής, Ένα θύμα της Κατοχής, (αποσπάσματα)