«Δε μίλησαν άλλο. Ο πατέρας έπεσε δίπλα στο παιδί κι αποκοιμήθηκε γρήγορα. Η γυναίκα είχε ακόμα δουλειές. Τέλειωσε — κατέβηκε τότε και στο κατώι, έβαλε φρέσκο σανό στη φοράδα, έβαλε και στο πουλάρι. Καθώς γύρισε και την κοίταξε, τ’ άρπαξε _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} το κεφάλι και το ’σφιξε _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} μια φορά πάνω στα μαραμένα της στήθια. Όταν ανέβηκε πάνω και πήγε και στο παιδί που κοιμόταν το χάιδεψε κι αυτό μια φορά.
Το πρωί ο πατέρας έζεψε τη φοράδα στο κάρο. Το παιδί στεκότανε δίπλα του με το μακρύ καμουτσίκι στα χέρια. Πίσω του πάλι το πουλάρι. Όλο το καλοκαίρι έτσι πήγαινε πίσω του σαν το μανάρι, σαν το ζαγάρι. Το παιδί σηκωνόταν απ’ το _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} χάραμα, κατέβαινε στο κατώι και το ’βγαζε _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} έξω. Το ’παιρνε _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} και το τραβούσε για το λιβάδι, για το βουναλάκι να το βοσκήσει, μα περνούσε πάντα μέσ’ _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} απ’ τα _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} χωράφια. Κάθε τόσο σταματούσε, κοίταζε γύρω, πηδούσε μέσα στ’ αραποσίτια _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)}, του ’κοβε _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} ένα αγίνωτο καλαμπόκι και του το ’δινε _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} στο στόμα. Το πουλάρι κατάπινε τον χλωρό καρπό και γυρνούσε τα στρογγυλά του μάτια και το κοιτούσε. Τότε το παιδί δεν μπορούσε να μην του κλέψει κι άλλο. Τ’ απόγεμα _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} το ’παιρνε _{( έκθλιψη αποκοπή αφαίρεση)} πάλι να το κατεβάσει στο ρέμα να το ποτίσει.»

Δημήτρης Χατζής, Το βάφτισμα (απόσπασμα)