Νόθος γιος του Πρίαμου.
ἐκ δὲ ἄλλων γυναικῶν Πριάμῳ παῖδες γίνονται Μελάνιππος, Γοργυθίων, Φιλαίμων, Ἱππόθοος, Γλαῦκος, Ἀγάθων, Χερσιδάμας, Εὐαγόρας, Ἱπποδάμας, Μήστωρ, Ἄτας, Δόρυκλος, Λυκάων, Δρύοψ, Βίας, Χρομίος, Ἀστύγονος, Τελέστας, Εὔανδρος,
Κεβριόνης, Μύλιος, Ἀρχέμαχος, Λαοδόκος, Ἐχέφρων, Ἰδομενεύς, Ὑπερίων, Ἀσκάνιος, Δημοκόων, Ἄρητος, Δηιοπίτης, Κλονίος, Ἐχέμμων, Ὑπείροχος, Αἰγεωνεὺς, Λυσίθοος, Πολυμέδων, θυγατέρες δὲ Μέδουσα, Μηδεσικάστη, Λυσιμάχη, Ἀριστοδήμη.
(Απολλόδ. 3.12.5).
Ήταν ο τελευταίος ηνίοχος του Έκτορα. Σκοτώθηκε από τον Πάτροκλο με μία μεγάλη πέτρα που τον κτύπησε στο μέτωπο. Ο θάνατός του έγινε με φοβερή αγριότητα, το ίδιο και η μάχη για την κατοχή του πτώματός του. Η ορμή και η δύναμη των πολεμιστών δίνονται με παρομοιώσεις, ζώων και στοιχείων της φύσης, ενώ η ρήση του Πατρόκλου προς τον Κεβριόνη δείχνει τον θάνατο σαν βουτιά στον άλλον κόσμο:
Και από τ’ αμάξι ο Πάτροκλος επήδησε κρατώντας
την λόγχην με τ΄ αριστερό, κι εφούκτωσε με τ΄ άλλο
χοντρό λιθάρι δοντερό και αντιστυλωμένος
το ΄ριξε και τον Έκτορα εκτύπησε απ΄ ολίγο.
Αλλ΄ όμως τον ηνίοχον τον Κεβριόνην ήβρε,
που ήταν νοθογέννητος του δοξαστού Πριάμου,
ενώ κρατούσε τα λουριά, μες στο μεσόφρυδό του.
Και ο τραχύς λίθος σύντριψε τα φρύδια, και όλο εσπάσθη
το κόκαλο, και καταγής επέσαν οι οφθαλμοί του
αυτού εμπρός στα πόδια του˙ και απ΄ τον λαμπρόν του θρόνον
έπεσε κάτω ως βουτηχτής κι εβγήκεν η ψυχή του
Και τότε τον ανάπαιξες, ω Πάτροκλε ιππομάχε.
«Ω, κοίτα! πόσο είν΄ ελαφρός που εύκολα βουτάει!
μες στο ιχθυοφόρο πέλαγος αν τύχαινεν εκείνος,
και μέσα στ΄ άγρια κύματα θα επήδ΄ από την πλώρην
να ψάξει στρείδια και πολλούς μ΄ εκείνα να χορτάσει·
τόσο εύκολ΄ απ΄ την άμαξα στο σιάδι αυτός βουτάει˙
είναι κι οι Τρώες βουτηχταί πιδέξιοι, καθώς βλέπω».
Είπε, κι ευθύς εχύθηκε στον ήρωα Κεβριόνην,
την ορμήν είχε λεονταριού, που ταύρους αφανίζει
ώσπου στο στήθος το κτυπούν κι η ανδρειά του το φονεύει˙
με λύσσαν τέτοιαν, Πάτροκλε, του εχύθηκες επάνω
Και απ΄ τ΄ άλλο μέρος πήδησεν ο Έκτωρ απ΄ τ΄ αμάξι˙
κι εκείν΄ οι δύο πιάσθηκαν εις τον νεκρόν επάνω
σαν δυο λεοντάρια στο βουνό, της πείνας λυσσιασμένα
μάχονται μεγαλόψυχα για σκοτωμένο ελάφι.
Παρόμοια ποίος τον νεκρόν να πάρει Κεβριόνην
ο Έκτωρ και ο Πάτροκλος, μάχης δεινοί τεχνίται,
με τον αλύπητον χαλκόν ν΄ αντισφαγούν ζητούσαν.
Με πείσμ΄ από την κεφαλήν ο Έκτωρ τον κρατούσε
ο Έκτωρ και ο Πάτροκλος· κι επάνω των οι άλλοι,
οι Τρώες και οι Δαναοί σφοδρήν κρατούσαν μάχην.
Και όπως μ΄ αγών΄ αντίζηλον ο Εύρος με τον Νότον
στο όρος δάσος πολεμούν βαθύ και φουντωμένο
από πολύφλουδες κρανιές και φράξα και μελέγους
που σμίγουν όλ΄ αντικτυπούν τα μακριά κλαδιά τους,
και όπως συντρίβονται πολύς ο βρόντος αντηχάει,
όμοια με αντίθετην ορμήν οι Αχαιοί και οι Τρώες
σφάζονταν και την άνανδρην φυγήν στον νουν δεν είχαν,
και ως μάχονταν ολόγυρα εκεί στον Κεβριόνην
λόγχες εμπήχθηκαν πολλές και φτεροφόρ΄ ακόντια
και ασπίδες σκούντησαν πολλές λιθάρια φουκτωμένα.
Και αυτός στο μέσο απέραντος στον στρόβιλον της σκόνης
κοιτάμενος τους ιππικούς αγώνες λησμονούσε.
Και όσον ο ήλιος έλαμπε στα μεσουράνια μέρη
κτυπιόνταν κ έπεφταν πολλοί και απ΄ τα δυο μέρη ομοίως˙
και άμ’ έγειρεν ο ήλιος, όταν τα βόδια λυώνται,
τότ΄ ενικούσαν οι Αχαιοί χωρίς να θέλ΄ η μοίρα.
Και από τ΄ ακόντια ξέσυραν τον ήρωα Κεβριόνην
μακράν των Τρώων, κι έπειτα τον γδύσαν απ΄ τα όπλα.
(Ιλ. Π 733-782, μετ. Ι. Πολυλάς)
Σχετικά λήμματα
,