Μέσα από δύο γενεαλογικούς πίνακες, του Δάρδανου και των Πριαμιδών,  παρακολουθούμε την ίδρυση, την ακμή και την πτώση της πόλεως της Τροίας και της ευρύτερης περιοχής της Τρωάδας. Διαπιστώνονται σχέσεις με τη Θράκη, όχι μόνο λόγω γειτονίας αλλά και λόγω συγγένειας, ειδικότερα με το νησί της Σαμοθράκης. Η Σαμοθράκη ήταν ναυτικός σταθμός και ιερός χώρος. Σε αυτόν τον τελευταίο σταθμό πριν από την είσοδο των πλοίων σε περισσότερο άγνωστα νερά και πρώτο κατά την έξοδό τους από αυτά οι ναυτικοί τελούσαν θυσιαστήριες προσφορές στους Μεγάλους θεούς που λατρεύονταν με μυστικές τελετές. Σε αυτά μυούνταν πρόσωπα από τον χώρο της πολιτικής και του στρατού, ελεύθεροι και δούλοι, ενώ το είδος των αναθημάτων εξαρτιόταν από τον πλούτο του αναθέτη –από ορισμένες τρίχες που έκοβε ο φτωχός από την κεφαλή του μέχρι την περίφημη Νίκη της Σαμοθράκης.

Από τη Θράκη και τη Σαμοθράκη μετανάστευαν προς την απέναντι γη που αρχικά ονομαζόταν Τευκρίδα, στη συνέχεια Δαρδανία και τέλος Τρωάδα και η βασική πόλη Τροία και Ίλιον. Γάμοι τελούνταν ανάμεσα στους «ξένους» Θράκες και Νύμφες του τόπου, συνήθως κόρες των τοπικών θεών ποταμών, και αργότερα με ντόπιες νέες βασιλικής ή αριστοκρατικής καταγωγής. Λόγω λοιπόν της γειτνίασης και των συγγενειών οι Θράκες υπήρξαν πιστοί σύμμαχοι των Τρώων στον πόλεμο με τους Αχαιούς.