Η προστασία των δασών κατοχυρώνεται συνταγματικά στο άρθρο 24 του Συντάγματος. Σύμφωνα με αυτό «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός […] Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων. Η σύνταξη δασολογίου συνιστά υποχρέωση του Κράτους. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Oικονομία ή αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον».
Ενώ η αξία του δασικού περιβάλλοντος αναγνωρίζεται από κάθε Έλληνα πολίτη και από την ίδια την πολιτεία, ο ανεκτίμητος αυτός φυσικός πόρος και πλούτος υφίσταται συνεχή και αμείωτη πίεση και υποβάθμιση.
Ο βασικός νόμος για την προστασία των δασών (όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα) είναι πλέον ο ν. 3208/2003. Δίκαια όμως αυτός ο νόμος έχει χαρακτηριστεί ως «δασοκτόνος» καθώς, σε συνδυασμό με την έλλειψη Κτηματολογίου και δασικών χαρτών, δίνει κίνητρα για συνεχείς καταπατήσεις του δασικού πλούτου της χώρας.
Η τραγωδία από τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού 2007 έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ανυπαρξία εθνικής πολιτικής για το περιβάλλον και την ανεπάρκεια και έλλειψη συνοχής των μηχανισμών προστασίας των δασών και καταστολής των δασικών πυρκαγιών. Το χάος που ζήσαμε κατέδειξε την επί δεκαετίες απουσία κεντρικής πολιτικής βούλησης, αλλά και τη μέχρι τότε αδιάφορη στάση της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης. Δυστυχώς, οι πυρκαγιές του 2009 κατέδειξαν για ακόμη μια φορά τις παθογένειες που συνεχίζουν να υφίστανται, χωρίς να έχει επιδειχθεί η οποιαδήποτε πρόοδος.
Η έλλειψη των βασικών εργαλείων προστασίας του φυσικού μας πλούτου και ανάπτυξης της χώρας, η παράλογη συνέχιση της ισχύος του δικαιώματος της εκτός σχεδίου δόμησης, η έλλειψη διαχείρισης και καθαρισμού από την εύφλεκτη βιομάζα, ο κακός συντονισμός των μηχανισμών δασοπυρόσβεσης και η έλλειψη γνώσεων δασικής οικολογίας, η εκτεταμένη διαφθορά των αρμόδιων αρχών είναι ο συνδυασμός που σκοτώνει τα δάση της Ελλάδας.