Η πρώτη περίοδος λειτουργίας

Ο Κων/νος Παππάς ήρθε στη Λάρισα με σκοπό να χτίσει την επιχέιρησή του, δηλαδή έναν αλευρόμυλο.

Προτίμησε την περιοχή της Λάρισας διότι πέρα από τα γεωγραφικά πλεονεκτήματα και τις πρώτες ύλες που εξασφάλιζαν στο Μύλο η Περιφέρεια Θεσσαλίας και ειδικότερα η πόλη της Λάρισας, η σχετική οικονομική ανάκαμψη της δεκαετίας του 1890 επέτρεψε την ίδρυση ανάλογων βιομηχανικών μονάδων στο σύνολο της χώρας.

 Η υποτίμηση της δραχμής, η αύξηση των δασμών και η σχετική διαθεσιμότητα εργατικού δυναμικού είναι μόνο ορισμένοι από τους παράγοντες που ευνόησαν την ανάπτυξη της βιομηχανίας.

Γυρω από το Μύλο υπήρχε ο ποταμός Πηνειός και από την άλλη πλευρά ένα τούρκικο τζαμί.

Στις 28 Ιουλίου του 1893 ξεκίνησε η λειτουργία του Μύλους ενώ στις 23 Ιανουαρίου 1892 ο Κων/νος Παππάς, κάτοικος Αργυροκάστρου, ήρθε στη Λάρισα και  αγόρασε από τον κτηματία Ιωάννη Ρουσόπουλο ένα καφενείο και ένα οικόπεδο λίγο πιο δίπλα Στην τοποθεσία αυτή παλιότερα υπήρχε τουρκικό νεκροταφείο. Δίπλα σε αυτό το

 Ο Κων/νος Παππάς αποφάσισε να χτίσει τον Μύλο στη συνοικία Ταμπάκικα, δίπλα στον Πηνειό ποταμό.

 Ανέθεσε στον μηχανικό του Πολυτεχνείου Κων/νο Σαρίμβεη να φτιάξει τα σχέδια του Μύλου.

Έτσι λοιπόν στις όχθες του Πηνειού στηνεται ο πρώτος πετρόμυλος, τον οποίο κινεί με ατμομηχανή, χρησιμοποιώντας ξύλα και λιγνίτη. Το κτίριο έφτανε τους τρεις ορόφους. Η σύγχρονη για την εποχή εκείνη ατμομηχανή προκάλεσε τον θαυμασμό των κατοίκων που ήρθαν να τον επισκεφούν. Την ίδια εποχή στη Θεσσαλία οι μύλοι που λειτουργούσαν στήριζαν την λειτουργία σε παραδοσιακές μεθόδους. Γρήγορα όμως θα αναγκαστούν να σταματήσουν τη λειτουργία τους ή να την εκσυγχρονίσουν.

 Ο Μύλος επεξεργαζόταν την καλύτερη ποιότητα σκληρού σιταριού, του επονομαζόμενου "ντεβέ", ο οποίος απορροφούνταν κυρίως από την βιομηχανία παραγωγής ζυμαρικών (μακαρονοποιία).

Η σιδηροδρομική γραμμή Λάρισας-Βόλου, που οδηγεί στο λιμάνι του Βόλου και Λάρισας- Αθήνας οδηγεί στην ανάπτυξη του εμπορίου των αλεύρων και επομένως και της αλευροβιομηχανίας.

Ο Μύλος χρησιμοποιούσε τα νερά του ποταμού Πηνειού για να κινεί τις υδροφόρες αντλίες και να πλένει το σιτάρι.

Η μεταφορά του σιταριού στο Μύλο γινόταν με κάρα και άλογα από το δρόμο που σήμερα ονομάζεται Οδός Γεωργιάδου.

Ο Μύλος ιδρύει το δικό του αρτοποιείο, το οποίο παράγει 1.280.000 κιλά ψωμί το χρόνο. Αυτό δείχνει ότι ο αγροτικός πληθυσμός της Λάρισας αρχίζει πλέον να αγοράζει το ψωμί που τρώει.

Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 έπληξε οικονομικά την επιχείρηση του Μύλου. Μάλιστα οι Τούρκοι εισέβαλαν στο Μύλο και άρπαξαν το σιτάρι ποροκαλώντας μεγάλη ζημία. Έτσι αναγκάστηκε να πάρει δάνειο από την Εθνική Τράπεζα.

Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και του Α΄Παγκόσμιου Πολέμου ο Μύλος του Παππά επιτάχθηκε και προμήθευε με αλεύρι και ψωμί τον ελληνικό στρατό και τους κατοίκους της περιοχής. Το γεγονός αυτό προκάλεσε οικονομικά προβλήματα και αργότερα αναγκάστηκε να πάρει καινούριο δάνειο.

Ακολουθεί η οικονομική ανάκαμψη του Μύλου.

Λίγα χρόνια νωρίτερα στις αρχές της δεκαετίας του 1910 εμφανίζονται οι Φώτης Παππάς και Μιχαήλ Παππά, ανιψιοί του Κων/νου Παππά.

Η ανοδική πορεία του Μύλου διακόπτεται από την πυρκαγιά του 1920, η οποία οφειλόταν στα ξένα στρατεύματα που στάθμευαν στη Λάρισα.

Η δεύτερη περίοδος λειτουργίας του Μύλου σηματοδοτείται από τις αλλαγές που γίνονται παγκοσμίως στον κλάδο αλευροποίησης των σιτηρών. Χρησιμοποιούνται πλέον οι κύλινδροι, οι οποίοι ήταν γνωστοί στην Ευρώπη ήδη από το 1880.

 Πριν από τη λειτουργία του κυλινδρόμυλου στο Μύλο του Παππά υπήρχε ένα μικτό σύστημα για την διαδικασία της άλεσης: μυλόπετρες και κίνηση με ατμό ή πετρέλαιο, ατσάλινοι μηχανισμοί άλεσης ή και χρήση φυγοκεντρικών κόσκινων για την παραγωγή καθαρότερων αλεύρων.

 Τη νέα τεχνολογία άλεσης δεν άργησε να χρησιμοποιήσει και ο Μύλος του Παππά στη Λάρισα.

 Το 1919 ο Μύλος καταστρέφεται από πυρκαγιά.

  Στη συνέχεια περνάει σε νέα φάση λειτουργίας. Η πρώτη απογραφή του 1920 αποτυπώνει τη συνύπαρξη του παλιού με το καινούριο.

 Στη Θεσσαλία υπάρχουν τέσσερις-πέντε αλευρόμυλοι την εποχή αυτή.

 Μέχρι τότε το λευκό ψωμί παρασκευαζόταν από άλευρα που εισάγονταν από την Ευρώπη και τον Καναδά. Οι ελληνικοί πετρόμυλοι έδιναν μαύρο αλεύρι, διότι στην τριβή που κάνει το λιθάρι κατά την διαδρομή του σιταριού, έπεφτε ο κόκκος και τριβόταν μαζί με το πίτουρο. Με την λειτουργία πλέον των κυλινδρόμυλων επιτυγχάνεται η παραγωγή λευκών αλεύρων και στην Ελλάδα.

 Το εσωτερικό της επιχείρησης αναλαμβάνουν πλέον οι δύο ανιψιοί του Κων/νου Παππά, Φώτης και Μιχαήλ Παππάς. Στις 2 Ιουνίου του 1921 ο Κων/νος Παππάς και ο Κων/νος Σκαλιώρας πωλούν στην εμπορική εταιρεία ?Φώτη Αρ. Παππάς και Μιχαήλ Κ. Παππάς? αντί 140.000 δρχ. τον ήδη αποτεφρωμένο ατμόμυλο με το οικόπεδο στο οποίο ήταν χτισμένο τα υπόλοιπα παραρτήματα του κτιρίυ καθώς και τα μηχανήματα που είχαν απομείνει.

 Ο Φώτης Παππάς, ο Μιχαήλ Παππάς και ο Κων/νος Παππάς έκαναν μία συμφωνία για νέα εμπορική εταιρεία με το όνομα ?Φώτης και Μιχαήλ Παππάς? και έτσι συνέχισε η λειτουργία του Μύλου.

 Το 1927 ο Φωτης και ο Μιχαήλ Παππάς ζητούν έγκριση άδειας λειτουργίας νέου εργοστασίου αλευροβιομηχανίας.

 Στις αρχές του 1930 ο Φ. Παππάς γράφει επιστολή προς την Εθνική Τράπεζα για να δείξει την επιτυχημένη πορεία της επιχείρησης.

 Στο Μύλο του Παππά  εργάζονταν 70 κάτοικοι της περιοχής της Λάρισας.

 Η οικονομική κρίση του 1930  έγινε αισθητή και στην Ελλάδα. Μεγάλη ζημία έπαθε και η Αλευροβιομηχανία του Μύλου του Παππά. Η σύναψη θα τους πρόσφερε ανακούφιση από τα χρέη και τις ζημίες. Το 1932 η βιομηχανία δέχτηκε ένα ακίμη ισχυρό πλήγμα και έγινε προσπάθεια σύναψης νέου δανείου. Με μία τόσο πετυχημένη πορεία η Εταιρεία λειτούργησε μέχρι τις 30 Ιουλιου του 1941. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος σταματάει τη λειτουργία του Μύλου.

Κατά την διάρκεια του ελληνο-ιταλικοόυ πολέμου ο Μύλος επιτάσσεται από τον ελληνικό στρατό. Βομβαρδίζεται απο ι ταλικά και γερμανικά αεροπλάνα τα οποία προκαλούν σοβαρές ζημιές. Ο Μύλος κατελήφθη από τους Ιταλούς και υπέστη πρωτοφανή λεηλασία. Αφού αποχώρησαν οι Γερμανοί ο Μύλος επιτάχθηκε από τον ΕΛ.ΑΣ.

Τη τρίτη περίοδο το 1947 ξεκινά η ανασυγκρότηση του Μύλου, με την αγορά νέων μηχανημάτων και την αμέριστη βοήθεια του προσωπικού. Σε μικρό χρονικο διάστημα ο Μύλος αυξάνει την παραγωγή του σε 50 τόνους αλεύρι ημερησίως.

Την ίδια εποχή επιλέγεται από την UNTRA (Διεθνής Βοήθεια για την

καταπολέμηση της πείνας)  λόγω της τελειότητας των μηχανημάτων του για να παρασκευάζει τα άλευρά της, με τα οποία τροφοδοτείται ολόκληρος ο θεσσαλικός πληθυσμός.

  Ο Μιχαήλ Παππάς μεταβιβάζει σταδιακά το μερίδιό του επί του Μύλου στο γιο του Φώτη, Άγγελο Παππά, αντί 450.000.000 δραχμών της εποχής. Στις 21 Ιουλίου 1948 μεταβιβάζει στον Άγγελο Παππά το 15% αντί 150.000.000 ενώ στις 28 Αυγούστου 950 το υπόλοιπο 30% αντί 300.000.000 δραχμών. 

  Το 1958 εισάγεται η μέθοδος της θερμικής επεξεργασίας του σιταριού που δίνει στη γλουτένη την απαιτούμενη σταθερότητα και έτσι  παράγεται καλό σιμιγδάλι για τη μακαρονοποιία. Επίσης το 1958 ηλεκτροδοτείται όλος ο Μύλος και πλέον τα μηχανήματά του λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια. 

  Χάρη στις επιχειρηματικές αρετές του Άγγελου Παππά, αυξάνει το προσωπικό του Μύλου σε 80 άτομα, ενώ η αλεστική του ικανότητα φτάνει τους 80-90 τόνους σε τρεις βάρδιες ημερησίως. Η αποθηκευτική πληρότητα του συγκροτήματος αγγίζει τους 4.000 τόνους. 

 Την περίοδο αυτή ο Μύλος παράγει αλεύρι εξαιρετικής ποιότητας, τόσο για την αρτοποιία, όσο και για την ζαχαροπλαστική και την μπισκοτοποιία, ενώ εφοδιάζει με αλεύρι και τον ελληνικό στρατό. 

Η προσωπικότητα του Φώτη Παππά υπήρξε αναμφισβήτησα πολύ σημαντική για την πόλη της Λάρισας. Από το 1963 η λειτουργία του Μύλου συνεχίζεται υπό την αποκλειστική διεύθυνση του Άγγελου Παππά, ο οποίος οργανώνει το εργοστάσιο με βάση τις νέες αρχές της τεχνολογικής εξέλιξης, εμπλουτίζοντάς το με τα τελειότερα μηχανικά μέσα .

Ο Μύλος του Παππά γίνεται Ανώνυμη Εταιρεία,όπως και οι άλλοι αλευρόμυλοι της Θεσσαλίας. Έχουν δυνατότητα άλεσης 207 σιτηρά ανά 24ωρο, έναντι 25, 5 μ.ό. τόνων ανά 24ωρο των υπόλοιπων 31 μύλων.

Όλες οι αλευροβιομηχανίες βρίσκονται εγκατεστημένες στις μεγάλες θεσσαλικές πόλεις, όπως η Λάρισα.

Το 1974 μπαίνει στην επιχείρηση ο Φώτης Παππάς, γιος του Άγγελου και εγγονός του Φώτη, ο οποίος αναλαμβάνει ευθύνες δίπλα στον πατέρα του.

Αυτήν την εποχή εμφανίζονται τα προβλήματα στον κλάδο της αλευροβιομηχανίας. Αιτία οι κρατικές παρεμβάσεις που διαμορφώνουν πολύ χαμηλή τιμή στη διατίμηση των αλεύρων.

Παράλληλα η επιχείρηση αντιμετωπίζει και εσωτερικά προβλήματα. Τα μηχανήματα χρειάζονται εκσυγχρονισμό. Καθώς η Λάρισα εξαπλώνεται, εγκλώβισε τον Μύλο, ο οποίος προκαλούσε προβλήματα θορύβου, ρύπανσης και η μεταφορά αλεύρων και σιτηρών γινόταν με μεγάλα φορτηγά που παρεμπόδιζαν την κυκλοφορία.

 Εξαιτίας αυτών των προβλημάτων η οικογένεια Παππά αποφάσισε να κλείσει την επιχείρηση τον Μάιο του 1983. Μετά από 90 χρόνια λειτουργίας και μεγάλης προσφοράς στην πόλη της Λάρισας, ο Μύλος έκλεισε.