ΠΟΙΗΜΑΤΑ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ
ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΧΑΡΑ
Σήμερα έχω μια χαρά!
ήρθε κι εμένα η σειρά
να γίνω τσολιαδάκι.
Για της Πατρίδας τη γιορτή
Να η φουστανέλα η λευκή,
το κόκκινο φεσάκι!
Λεβέντικα θα περπατώ
με τι καμάρι θα κρατώ
τη γαλανή σημαία.
Και τα χεράκια θα χτυπώ
για σε που τόσο αγαπώ,
Πατρίδα μου ωραία!
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
Απ’ όλες τις πατρίδες
Εσύ ’σαι η πιο τρανή
Ελλάδα μου ωραία,
Ελλάδα μου τρανή.
Όσοι κι αν ήρθαν χρόνοι
κι αν πέρασαν εχθροί
Εσύ πάντα θα μένεις
ορθή, πάντα ορθή!
Γιατί έχεις για παιδιά σου
τα πιο λαμπρά παιδιά
που πολεμούν γενναία
για την Ελευθεριά!
Ο ΚΛΕΦΤΗΣ
Βαριά του κλέφτη η καρδιά.
Βαριά και πικραμένη.
Τα στήθια του σκέτη φωτιά
τα μάτια αστροπελέκι.
Του Τούρκου χρόνια η σκιά
επάνω του βαραίνει.
Δεν την αντέχει άλλο πια
τούτη την καταφρόνια.
Σύντροφος μόνο η πίστη του
και φίλος το ντουφέκι.
Μαύρη η νύχτα στα βουνά
τον πνίγει το σκοτάδι.
Ακόμα και τα ζωντανά
τ’ άγρια τα φοβίζει.
Τ’ αποσταμένο του κορμί
έγειρε στο πλατάνι
να κοιμηθεί μία σταλιά
να πάρει μιαν ανάσα
και τ’ όνειρο της Λευτεριάς
στον ύπνο του να ζήσει.
ΘΟΥΡΙΟΣ
(ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ)
Ως πότε παλικάρια, να ζούμεν στα στενά
μονάχοι σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπομεν κλαδιά,
να φεύγομ΄ απ΄ τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνομεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο ΄ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή !
Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις και είσαι στη σκλαβιά;
Στοχάσου πως σε ψένουν κάθ΄ ώραν στη φωτιά.
Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ
Της δόξας λάμπει γαλανό το φώς στη χώρα
γελούν οι κάμποι τραγουδούνε τα νερά
Γιγάντων ίσκιοι ηρωικοί ξυπνήστε τώρα
Στου λυτρωμού τη χρονογύριστη χαρά.
Το σάλπισμά μας πιο τρανό ας αντιλαλήσει
κι απ’ το γλυκό της Άγιας Λαύρας ορθρινό
πλατειά είν’ η γή μας και το χώμα όπου κι ανθίσει
μια Λεφτεριά μοσχοβολά στον ουρανό
Κι όλα τα χέρια ας υψωθούν ανδρειωμένα
πόχουν τα σίδερα συντρίψει τα βαριά
Να στήσουν τρόπαια λαμπρά του εικοσιένα
να θρονιαστή η Ελληνοπούλα η Λευτεριά.
ΕΛΛΑΔΑ
Δε χορταίνω να βλέπω τον ήλιο
που το φώς του σκορπάει στην πλάση
δε χορταίνω να βλέπω τους κάμπους
τα βουνά τις πλαγιές και τα δάση.
Δε χορταίνω να βλέπω τα δέντρα
τις πηγές τη μικρή μας πλατεία
δε χορταίνω να ζω ν’ αναπνέω
στην ωραία αυτή Πολιτεία.
Δε χορταίνω να βλέπω ακρογιάλια
και πανώρια νησιά στην αράδα
δε χορταίνω να βλέπω εσένα
ώ Πατρίδα Ελλάδα, Ελλάδα!