Οι απόψεις των σοφιστών σχετικά με τους θεούς θα μπορούσαμε να πούμε ότι κυμαίνονταν από τον αγνωστικισμό ως την αθεΐα. Ο σπουδαιότερος από τους σοφιστές, ο Πρωταγόρας υιοθετούσε μια αγνωστικιστική άποψη. Το βιβλίο του Περί των θεών άρχιζε με την περίφημη φράση: «Για τους θεούς δεν μπορεί να γνωρίζω τίποτα:ούτε ότι υπάρχουν, ούτε ότι δεν υπάρχουν, ούτε τι λογής μορφή έχουν. Γιατί είναι πολλά τα όσα εμποδίζουν να γνωρίζουμε:από τη μια το άδηλο του ζητήματος κι από την άλλη η συντομία της ανθρώπινης ζωής». Η θέση αυτή του Πρωταγόρα δεν είναι κατ’ ανάγκη αθεϊστική, εντούτοις κλονίζει την παραδεδομένη πίστη στους θεούς.
Ο Πρόδικος από την άλλη έδωσε πρώτος μια κοινωνιολογική ερμηνεία του φαινομένου της θρησκείας. Διακήρυξε ότι οι άνθρωποι, ζώντας κάτω από δύσκολες συνθήκες, ελάτρεψαν και εθεοποίησαν τα αγαθά και τους σοφούς ανθρώπους που διευκόλυναν τη ζωή τους. Έτσι ο θεός Διόνυσος είναι η θεοποίηση του κρασιού, που χαρίζει το γλέντι στους ανθρώπους, και ο Ήφαιστος είναι προφανώς θεοποιημένος ο επινοητικός εκείνος άνθρωπος που δίδαξε την τέχνη της μεταλλουργίας .
Ριζοσπαστικότερη άποψη για τη θρησκεία διατύπωσε ο σοφιστής Κριτίας. Σε ένα απόσπασμα μιας χαμένης σήμερα τραγωδίας του παρουσιάζει τον ήρωα να λέει ότι η θρησκεία είναι επινόηση κάποιου σοφού ανθρώπου, έτσι ώστε να μην παρανομούν οι άνθρωποι, όταν δεν τους βλέπουν άλλοι. Ο νόμος μπορεί να συγκρατήσει έναν άνθρωπο, γιατί φοβάται μήπως, αν τον παραβεί, τον τιμωρήσουν. Τι γίνεται όμως, όταν μπορεί να παρανομήσει, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθεί η παρανομία του; Σ’ αυτήν την περίπτωση, ισχυρίζεται ο Κριτίας, ο φόβος ότι τον βλέπει ο θεός από ψηλά κι ότι αυτός θα τον τιμωρήσει λειτουργεί αποτρεπτικά. Η θρησκευτικότητα λοιπόν και η ηθική συνείδηση του ανθρώπου δεν είναι έμφυτη αλλά προϊόντα της κοινωνικής συμβίωσης.