Η ανάγκη εντοπισμού νέων κοιτασμάτων πολύτιμων μετάλλων, αργύρου και χρυσού, ήταν ένα από τα ισχυρά κίνητρα που ώθησαν τους Ευρωπαίους στις Ανακαλύψεις.

Μέχρι τα τέλη του 12ου αιώνα, οι περισσότερες συναλλαγές στην Ευρώπη γίνονταν χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος. Οι άνθρωποι αντάλλασσαν εμπορεύματα που θεωρούσαν ότι είχαν ίση αξία. Από τα τέλη του 12ου αι., όμως, και ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια του 13ου αι., τα ευρωπαϊκά κράτη άρχισαν, το ένα μετά το άλλο, να κόβουν νομίσματα, που κατασκευάζονταν από άργυρο και χρυσό.

Καθώς ο πληθυσμός της Ευρώπης άρχισε να αυξάνεται, οι συναλλαγές με χρήμα πολλαπλασιάστηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί θεαματικά η ζήτηση χρήματος. Δεδομένου, όμως, του ότι το χρήμα παρέμενε αποκλειστικά μεταλλικό (δεν υπήρχαν χαρτονομίσματα) και τα γνωστά κοιτάσματα χρυσού και αργύρου είχαν εξαντληθεί, οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να αναζητήσουν νέες πηγές πολύτιμων μετάλλων.

Η πρώτη απόπειρα αντιμετώπισης του προβλήματος είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Γύρω στα μέσα του 15ου αιώνα, οι Πορτογάλοι ανακάλυψαν, κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεων τους στη δυτική ακτή της Αφρικής, δύο περιοχές πλούσιες σε κοιτάσματα χρυσού, τη Γουινέα και τη Χρυσή Ακτή. Το πρώτο χρυσό νόμισμα που κυκλοφόρησαν οι Πορτογάλοι έκανε την εμφάνισή του το 1457 και ήταν κατασκευασμένο από χρυσό Γουινέας.

Τα επιτεύγματα των Πορτογάλων αλλά και οι περιγραφές της Ανατολής από τον Μάρκο Πόλο, που μιλούσε για άφθονο χρυσάφι και άλλα πολύτιμα μέταλλα, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή έξαψη της φαντασίας των Ευρωπαίων που ρίχτηκαν με πάθος στην αναζήτηση των πολύτιμων θησαυρών.