Η εθνική ιδεολογία του Ελληνισμού κατά την περίοδο 1840-1922. Για τους ελεύθερους Έλληνες η ιδεολογία αυτή σήμαινε ότι ο απόλυτος εθνικός στόχος έπρεπε να είναι η απελευθέρωση εκείνων των περιοχών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατοικούνταν από ελληνικούς πληθυσμούς (Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρος, Θεσσαλία, νησιά του Αιγαίου, Κρήτη και Κύπρος). Για τους αλύτρωτους Έλληνες η Μεγάλη Ιδέα σήμαινε την επιθυμία και επιδίωξη ένωσης με το ελεύθερο ελληνικό κράτος. Ο όρος Μεγάλη Ιδέα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον πολιτικό Ιωάννη Κωλέττη σε μια αγόρευσή του στην Εθνοσυνέλευση τον Ιανουάριο του 1844. Το περιεχόμενο του όρου παρέμεινε ασαφές τόσο από τον εισηγητή του όσο και από όλους τους άλλους Έλληνες πολιτικούς της εποχής. Γρήγορα, ωστόσο, η Μεγάλη Ιδέα έγινε σύνθημα εθνικό και υιοθετήθηκε με θέρμη όχι μόνο από την ελληνική πολιτική ηγεσία αλλά και από την ελληνική κοινωνία. Παράλληλα, χρησιμοποιήθηκε συχνά για να αποσπάται η προσοχή του ελληνικού λαού από τα καθημερινά του προβλήματα. Επίσης, η κυριαρχία της Μεγάλης Ιδέας εμπόδισε, αρκετές φορές, τόσο τον ελληνικό λαό όσο και την υπεύθυνη ηγεσία του να σταθμίσουν με αντικειμενικότητα και ρεαλισμό τις εκάστοτε συνθήκες. Με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η Μεγάλη Ιδέα είχε σχεδόν υλοποιηθεί. Ωστόσο, η ήττα του ελληνικού στρατού στον Μικρασιατικό πόλεμο και η Συνθήκη της Λοζάνης (1923) οδήγησαν στον οριστικό ενταφιασμό της.