Ιστιοφόρο εμπορικό σκάφος από κύλικα του 6ου αι. π. Χ. Είχε βαριά κατασκευή και ήταν κατάλληλο για μακρινά ταξίδια[Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο].

Συνήθως, οι κάτοικοι μίας τυπικής αποικίας είχαν κοινό τόπο καταγωγής και η αποικία-πόλη που ίδρυαν είχε σχέσεις με μία μόνο μητρόπολη. Παραδείγματα αποτελούν οι περισσότερες αποικίες της Κορίνθου ( Αμβρακία, Κέρκυρα, Ποτίδαια, Συρακούσες), της Χαλκίδας (Ζάγκλη, Ρήγιο, Λεοντίνοι, Κατάνη κ.ά.), της Ερέτριας (Μεθώνη, Μένδη, κ.ά.), της Μιλήτου (Άβυδος, Απολλωνία Ποντική, Κύζικος, Οδησσός, Ολβία, Σινώπη, κ.ά.), των Μεγάρων (Βυζάντιο, Χαλκηδόνα, Σηλυμβρία, κ.ά.) και άλλων πόλεων.

Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις μικτών αποικιών που ονομάστηκαν έτσι, επειδή ιδρύθηκαν από κατοίκους διαφορετικών ελληνικών πόλεων, όπως η Γέλα στη Σικελία -που ιδρύθηκε από Ρόδιους και Κρήτες- ή η Κύμη και οι Πιθηκούσσες στην Κάτω Ιταλία από Χαλκιδαίους και Ερετριείς.

Οι αποικίες ήταν, συνήθως, αγροτικές κοινότητες. Πρωταρχικός και κύριος στόχος τους ήταν η αυτάρκεια. Προκειμένου να τον επιτύχουν φρόντιζαν να καταλαμβάνουν από την αρχή και να καλλιεργούν τόση γη όση ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει στους κατοίκους της αποικίας επαρκή τροφή.

Δεν υπάρχουν πληροφορίες για το σύστημα διάθεσης της γης στις νέες αποικίες. Είναι πολύ πιθανόν ότι οι συνθήκες διέφεραν από τη μία αποικία στην άλλη. Δεν είναι γνωστό εάν οι κλήροι μοιράζονταν στους κατοίκους ισότιμα, ούτε επίσης είναι σαφής η "τύχη" της γης σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα σε αυτή του θανάτου του ιδιοκτήτη της. Όπως και να είχαν τα πράγματα, δεν ήταν δυνατόν τελικά να αποφευχθούν οι ανισότητες στις αποικίες, όπως για παράδειγμα αυτές που σημειώθηκαν ανάμεσα στους πρώτους αποίκους ή τους απογόνους τους και σε όσους ήρθαν για εγκατάσταση αργότερα.

Εκτός από τη γεωργία, άλλη σημαντική πηγή εσόδων για τις αποικίες ήταν το εμπόριο, τόσο με τη μητρόπολη όσο και με τους ντόπιους πληθυσμούς.

Τέλος, σε ορισμένες αποικίες αναπτύχθηκε ιδιαίτερα και η αλιεία. Για παράδειγμα, στην περιοχή της Μαύρης θάλασσας, η αφθονία θαλάσσιων και ποταμίσιων ψαριών ευνόησε την ανάπτυξη εμπορίου παστών ή λιαστών ειδών, όπως ο τόνος και η ρέγκα.