Ο Πανιερώτατος Επίσκοπος Νύσσης κυρός Ιωάννης. (1883-1975).
(Πατριαρχείο Σερβίας).

Ο κατά κόσμον Ιορδάνης Ίλιτς γεννήθηκε στην Στάρα Πλάνινα στις 27 Δεκεμβρίου 1883/8 Ιανουαρίου 1884. Υπηρέτησε ως Δάσκαλος σε διάφορα χωριά του Νομού Πίροτ (1902-1905). Το 1911 νυμφεύθηκε και στη συνέχεια χειροτονήθηκε Διάκονος στις 25 Απριλίου/8 Μαΐου 1911 και Πρεσβύτερος στις 27 Απριλίου/10 Μαΐου 1911 από τον Επίσκοπο Νύσσης Δομητιανό. Το Φθινόπωρο του 1913 έλαβε άδεια από τον Επίσκοπο Νύσσης Δοσίθεο και μετέβη για σπουδές στη Βέρνη της Ελβετίας. Εκεί τον βρήκε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος το 1914. Αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και μετέβη στη Θεσσαλονίκη με τελικό προορισμό τη Σερβία. Ωστόσο έλαβε εντολή από την Κυβέρνηση της Σερβίας να αναλάβει την ποιμαντική μέριμνα των Σέρβων του Νεσατέλ της Ελβετίας. Το 1918 επέστρεψε στην πατρίδα του. Η σύζυγός του εκοιμήθη το 1920 σε ηλικία 30 ετών λόγω των κακουχιών που είχε υποστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το 1921 αναγορεύθηκε διδάκτορας της Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το ίδιο έτος έλαβε απολυτήριο από τον Επίσκοπο Νύσσης Δοσίθεο και εντάχθηκε στον κλήρο της Αρχιεπισκοπής Βελιγραδίου. Στις 14 Ιανουαρίου 1922 τοποθετήθηκε Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Στις 20 Μαρτίου 1926 εκάρη μοναχός και έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Στις 21 Μαρτίου 1926 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης. Τη χειροτονία τέλεσε ο Πατριάρχης Σερβίας Δημήτριος, συμπαραστατούμενος από τον Επίσκοπο Μπάτσκας Ειρηναίο. Διετέλεσε τοποτηρητής της Επισκοπής Σβορνικίου και Τούζλας από τις 23 Δεκεμβρίου 1927 μέχρι το 1929 και της Επισκοπής Μπρανιτσέβου από τις 13 Φεβρουαρίου 1930 μέχρι τις 2 Οκτωβρίου 1931. Στις 2 Οκτωβρίου 1931 εξελέγη Επίσκοπος Μπρανιτσέβου και στις 13 Ιουνίου 1933 Επίσκοπος Νύσσης. Συνέχισε να διοικεί και την Επισκοπή Μπρανιτσέβου μέχρι τον Οκτώβριο το 1934. Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ανέλαβε άτυπα τη διοίκηση του τμήματος Βράνιε της Μητροπόλεως Σκοπίων. Το 1957 επισήμως ενσωματώθηκε η περιοχή του Βράνιε στην Επισκοπή Νύσσης. Στα τέλη του 1971 ζήτησε από την Ιερά Σύνοδο να οριστεί ως αναπληρωτής του στη διοίκηση της Επισκοπής ο Επίσκοπος Ζίτσης Βασίλειος. Το αίτημα του έγινε δεκτό στις αρχές του 1972. Εκοιμήθη στον ύπνο του, στο σπίτι του γιου του στις 5 Φεβρουαρίου 1975. Ενταφιάστηκε στον Καθεδρικό Ναό του Νις.