Ας φανταστούμε ένα κόσμο στον οποίο η γαστροσκόπηση γίνεται με ένα χάπι-ρομπότ που καταγράφει τα πάντα, ή στον οποίο το αμαξίδιο ενός ανάπηρου κινείται αυτόματα σε σκάλες και ανισόπεδα σημεία. Ας σκεφτούμε τώρα τα παιδιά μας που μαθαίνουν μαθηματικά και φυσική στο δημοτικό ή στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου.
69 χρόνια μετά την έκδοση του μοναδικού βιβλίου «Εγώ το Ρομπότ» του Ισαάκ Ασίμωφ, ο προγραμματισμός των ρομπότ αποτελεί πλέον σχεδόν πρακτική στα περισσότερα σχολικά μαθήματα της τεχνολογίας παγκοσμίως, πλην Ελλάδας. Η εξέλιξη της Εκπαιδευτικής Ρομποτικής οφείλεται κατά κύριο λόγο στη μοναδική μαθησιακή εμπειρία που προσφέρει ο σχεδιασμός, η κατασκευή και η λειτουργία των μικρών ρομπότ που αποτελούνται από έναν επεξεργαστή και πολυάριθμους αισθητήρες και μηχανικά μέρη χάρη στους οποίους πραγματοποιούν μετρήσεις, πειράματα, πολύπλοκους υπολογισμούς αλλά και μοναδικές «αποστολές». Εφαρμόζοντας κύρια τον δεύτερο νόμο του Ασίμωφ, «Το ρομπότ πρέπει να υπακούει τις διαταγές που του δίνουν οι άνθρωποι«, οι μικροί και μεγάλοι μαθητές αναδεικνύουν τη δημιουργικότητα τους και αναπτύσσουν τις δεξιότητες τους στο να λύνουν πολύπλοκα προβλήματα και να αναζητούν μοναδικές λύσεις.
