Γεια σας, ονομάζομαι Ιωάννης Νάκης. Είμαι γέννημα του Αιγάλεω μα είμαι θρέμμα της Νεμέας. Όταν μεγαλώσω, θέλω να κυβερνήσω υποβρύχιο.

Το ζειν το οφείλω στον Κώστα και τη Βασιλική οι οποίοι το 1966 αποφάσισαν πως έλειπε κάποια ψηφίδα από την οικογένεια που είχαν δημιουργήσει. Το παζλ συμπληρώθηκε με τη γέννηση της αδερφής μου Φωτεινής πέντε χρόνια αργότερα. Όταν μεγαλώσω, θέλω να κυβερνήσω υποβρύχιο.

Στο 2ο Δημοτικό Νεμέας, που φοίτησα, είχα την τύχη να πέσω στα χέρια της κας Λούλας, της κας Μαριέττας και του κου Θανάση. Αγαπημένα μου πρότυπα. Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο Νεμέας συμπλήρωσα τη Μέση εκπαίδευσή μου. Καθηγητές νέοι, με φιλοδοξίες και όνειρα μου άνοιξαν ακόμα περισσότερο τα μάτια. Από τα χρόνια αυτά δε μπορούν να λείπουν οι συμμαθητές μου. Πάντα όταν συναντιόμαστε  έχουμε έναν καλό λόγο να πούμε και να θυμηθούμε. Όταν μεγαλώσω, δε θα κυβερνήσω υποβρύχιο. Έχω μυωπία. Η μεγαλύτερη απογοήτευση. Απέτυχα στη ζωή μου. Δίνω απρόθυμα πανελλήνιες.

Να 'μαι και στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιά το 1984. Πρωτάκι, επαρχιώτης, μόνος στην πρωτεύουσα. Μόνος! τι λέω οι συμμαθητές μου από τη Νεμέα είναι κι αυτοί εδώ. Να κι άλλες φιλίες δημιουργούνται. Να και τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς. Χτες μάλιστα που βγήκα με τη Νέλλη και τη Λούλα για καφέ γι' αυτά λέγαμε μετά από αρκετά χρόνια. Σεπτέμβριος του 1986. Ένας ακόμα δάσκαλος ορκίζεται.

Βοήθεια, μαμά!!! φώναξα, μα η άλλη, η μαμά πατρίδα, με κάλεσε 6 Δεκέμβρη του 86 στο 6ο Σ.Π. στην Κόρινθο. Από εκεί στο ΚΕΒΟΠ για να μάθω, λέει, να σκοτώνω με TOW και MILAN. Ένα παγερό ξημέρωμα του Μάρτη του '87 (Πίρι Ρέις η αιτία) βρέθηκα στην Κω στον 15ο ΛΑΤΕΑ ως τις 6 Σεπτέμβρη του '89. Λένε ότι ο στρατός είναι ένα μεγάλο σχολείο. Έχουν δίκιο, σήμερα θυμάμαι μόνο τα καλά του. Έχω κρατήσει φιλίες από εκεί ο Νίκος, ο Σπύρος, ο Νίκος. Αναζητώ κάποιους άλλους. Παντελή, Κώστα, Ευθύμη, θα σας βρω σίγουρα. Εκεί γνώρισα και τον Βαγγέλη, τον ονειροπόλο, από τη Λαμία. Αυτός, ναι αυτός, στην μεγάλη μου κρίση το Δεκέμβρη του '89 πήρε μια θέση στην καρδιά μου δίπλα στην αδερφή μου.

6 Φεβρουαρίου 1989. Πρώτη μέρα μου στη δουλειά. Αναπληρωτής δάσκαλος. Όχι ότι φοβόμουν τη δουλειά. Από τα μισά του δημοτικού βοηθούσα και αργότερα από το γυμνάσιο έβγαζα μεροκάματο στην οικοδομή και στα χτήματα δίπλα στον άγιο πατέρα μου, μα, να εγώ, σε τάξη! Ήταν ένα μικρό καράβι..... Ναι βούλιαξα στα ρηχά στην αυλή του 6/θ Δημοτικού Σχολείου Εξαμιλίων. Το απόλυτο τίποτα. Είπα να τα παρατήσω, μα ο Διευθυντής μου ο κ. Αγγέλλου στεκόταν καπετάνιος ορθός και ωπ! περάσαμε τον κάβο.

6 Σεπτεμβρίου 1989. Αναπληρωτής δάσκαλος στο Ψάρι. Κι εκεί που όλα πήγαιναν στραβά, μέχρι να βγει η χρονιά όλα αλλάζουν. Μεταμορφώσεις παντού. Ζήτω το 1990.

3 Σεπτεμβρίου 1990. Διορίζομαι μόνιμος δάσκαλος στο 2/θ Δημοτικό Σχολείο Αρχαίας Νεμέας. Οι συμμαθητές μου από το σχολείο μού στήνουν φοβερή φάρσα. Σοφία, Μαρίνα, Αγγελική, Τάσο με τρελάνατε. Ναι, νιώθω ωραία που είμαι δάσκαλος. Τι μου λείπει, τι μου λείπει όμως; Ποια είναι αυτή η δασκάλα που κάθεται απέναντι. Κάποιος την είπε Βούλα. Της λέω καθαρά πως θα παντρευτούμε χωρίς να την ξέρω. Γελάει. Δε με ξέρει καθόλου. Όλα πάνε φίνα.

1 Σεπτεμβρίου 1991. Παίρνω οργανική θέση στο 2/θ  Δημοτικό Σχολείο Λεοντίου. Πρίμο αεράκι, όλα πάνε καλά.

1Σεπτεμβρίου1993. Ιεροσυλία! Εγώ, ένας μαθητής του 2ου Δημοτικού, παίρνω μετάθεση στο  6/θ 1ο Δημοτικό Σχολείο Νεμέας. Εκεί διοικεί ο "Φάουστ", ο "κακός λύκος". Κουράγιο. Εκεί δουλεύει ο Κώστας και η Χρυσούλα, καλά παιδιά, και κάποιοι νέοι Τριπολιτσιώτες. Δε μπορεί να μας φάει όλους. Πόσο έξω έπεσα, Νίκο. Φτιάξαμε ιδανική ομάδα. Αξέχαστη εμπειρία. Περνούν τρία υπέροχα χρόνια. Και κάπου εκεί ανάμεσα, στις 9 Ιουλίου 1994 θυμήθηκα πως είχα δώσει μια υπόσχεση σε μια ψυχή και ... κρεμαστήκαμε "δόξη και τιμή".

Επειδή θελήσαμε ν' αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας αποφασίσαμε στις 22 Μαρτίου 1996  να αποκτήσουμε μια κόρη, τη Βασιλική. Μπορούσα τώρα να κινήσω βουνά κι έτσι αποσπάστηκα στο 1/θ Δημοτικό Σχολείο Αρχαίας Νεμέας. Στο τέλος του έτους πήρα συγχαρητήρια. Έκλεισα το Σχολείο. Δε φταίω για την υπογεννητικότητα στο χωριό. Εγώ προσπάθησα. Επέστρεψα στο 6/θ 1ο Δημοτικό Σχολείο Νεμέας κι η Βασιλική απέκτησε αδερφό, τον Κωνσταντίνο, στις 27 Οκτωβρίου 1997. Το Δεκέμβριο του 2001 η οικογένεια βρέθηκε σε μεγάλο προβληματισμό. Η Βασιλική και ο Κωνσταντίνος γεννήθηκαν κοντά στις εθνικές επετείους. Το τρίτο μας παιδί, η Μαρίνα, θα γεννιόταν κοντά στα Χριστούγεννα και όλοι αναρωτιούνταν  πώς θα καταφέρναμε να γεννήσουμε το τέταρτο παιδί μας Πάσχα. Τελικά η μικρή βιάστηκε λίγο και στις 14 Δεκεμβρίου ξεμπούκαρε.

Όσο η Βούλα ασχολούταν με το μωρό εγώ αποσπάστηκα στο 2/θ Δημοτικό Σχολείο Αρχαίων Κλεωνών. Το 2001 και το 2002 ήταν οι πιο δημιουργικές μου χρονιές σαν δάσκαλος.

Επέστρεψα πάλι στη Νεμέα. Τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Νέος Διευθυντής και νέοι συνάδελφοι. Νέοι ναι, όχι όμως άγνωστοι. Πρέπει να είμαστε μοναδικό σχολείο στην Ελλάδα. Οι συνάδελφοι είμαστε όλοι "συγγενείς". Είμαστε παλιοί συμμαθητές και σύζυγοι. Διαλαλούμε πως περνάμε υπέροχα μαζί. Κάπου όμως μας άκουσε η κα Γιαννάκου, το είπε στο κ. Αλογοσκούφη και αποφάσισαν να αυξήσουν τα χρόνια υπηρεσίας των δασκάλων γιατί δε θέλουν να μας χωρίσουν. Πήραμε μεγάλη χαρά. Εργαζόμαστε σήμερα με την ελπίδα να πρωταγωνιστήσουμε μετά από είκοσι (20) χρόνια στο remake της ταινίας "Το Ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο".

Αφού εργάστηκα ως παρκαδόρος στο Ολοήμερο τμήμα του σχολείου για δύο χρόνια, αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή και να επιμορφωθώ στο Β΄ Επίπεδο των Νέων Τεχνολογιών. Εδώ γνώρισα ενδιαφέροντα άτομα. Είμαι ευτυχισμένος, ξανάνιωσα, έγινα 19 χρόνια νεότερος. Το ημερολόγιο γύρισε στο Φεβρουάριο του 1989. Κε Αγγέλου, πού είσαι;