Η Κομισσα της φάμπρικας

Ο θεατής που θα παρακολουθήσει την παράσταση δεν πρέπει μόνο να γελάσει?κυρίως πρέπει να φύγει προβληματισμένος

« Η   κόμισσα της Φάμπρικας» είναι κωμωδία με πηγαίο χιούμορ και σάτιρα.Όμως βρίθει πολιτικών νοημάτων. Εισδύει στους κόλπους μιας ιδεολογικά διχασμένης κοινωνίας που τα μετεμφυλιακά  τραύματα  είναι ανοιχτά. Τόσο ο διχασμός ανάμεσα σε εθνικόφρονες και κομμουνιστές , όσο και ο εύθραυστος χαρακτήρας της τότε κοινωνίας προβάλλονται μέσα από το «κάδρο» της οικογένειας των Δελημαναίων.Το ιδεολογικό χάσμα σατιρίζεται με λεπτό πολιτικό σχολιασμό,ο οποίος κατάφερε να επιβιώσει από τη λογοκρισία της εποχής ( η ταινία   προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1969,στην καρδιά της δικτατορίας).

Οι κοινωνικές αντιθέσεις και οι ταξικές διαφορές ?ισχυρές ακόμη τότε- ζωγραφίζονται στο πλάι ενός ερωτικού ειδυλλίου .Η αγάπη ανθίζει  ίσα ίσα για να υπενθυμίσει τη δύναμη της,  που είναι αρκετή για να ισοπεδώσει τις διαφορές και να φέρει αισιοδοξία για μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από τα μίση του παρελθόντος.

ΘΕΑΤΡΟ

  1. Θ Ε Α Τ Ρ Ο

«Κάθε λαός είναι υπερήφανος για την πνευματική του κτήση. Αλλά η ελληνική φυλή στέκεται ψηλότερα από κάθε άλλη, διότι έχει τούτο το προσόν: να είναι η μητέρα παντός πολιτισμού» (Wilamowitz).

O σύγχρονος κόσμος οφείλει σχεδόν τα πάντα στους Έλληνες. Τους οφείλει και το θέατρο. Χορός, λόγος, κίνηση υπήρχαν σε όλους τους πολιτισμούς.Ο συγκλονιστικός συνδυασμός τους, όμως, που γέννησε το θέατρο έγινε μόνο στην Ελλάδα. Και αποτέλεσε ψυχαγωγικό δρώμενο,στην κυριολεκτική σημασία του όρου: διαμόρφωνε συνειδήσεις και την ίδια στιγμή διαμορφωνόταν από τη συλλογική συνείδηση.

Το θέατρο, θα ‘λεγε κανείς, είναι παιδί της δημοκρατίας. Και ειδικά της αθηναϊκής δημοκρατίας. Δεν μπορούσε να γεννηθεί πουθενά αλλού, γιατί είναι η  αισθητική αποθέωση της ομορφιάς του διαλόγου. Ο διάλογος ουσιαστικά ανακαλύφθηκε σε αυτόν εδώ τον τόπο. Διάλογος σωμάτων στα γυμναστήρια, διάλογος και αντιπαράθεση γνωμών στα δικαστήρια, στη Βουλή, στην Εκκλησία του Δήμου, στους θεσμούς.

Σήμερα, σε μια εποχή που η θεατρική σκηνή μοιάζει ασήμαντη σε σύγκριση με τις αυθεντικές τραγωδίες της αληθινής ζωής, τα θεατρικά έργα εξακολουθούν να προβληματίζουν, να διδάσκουν ,να εμπνέουν