- Θ Ε Α Τ Ρ Ο
«Κάθε λαός είναι υπερήφανος για την πνευματική του κτήση. Αλλά η ελληνική φυλή στέκεται ψηλότερα από κάθε άλλη, διότι έχει τούτο το προσόν: να είναι η μητέρα παντός πολιτισμού» (Wilamowitz).
O σύγχρονος κόσμος οφείλει σχεδόν τα πάντα στους Έλληνες. Τους οφείλει και το θέατρο. Χορός, λόγος, κίνηση υπήρχαν σε όλους τους πολιτισμούς.Ο συγκλονιστικός συνδυασμός τους, όμως, που γέννησε το θέατρο έγινε μόνο στην Ελλάδα. Και αποτέλεσε ψυχαγωγικό δρώμενο,στην κυριολεκτική σημασία του όρου: διαμόρφωνε συνειδήσεις και την ίδια στιγμή διαμορφωνόταν από τη συλλογική συνείδηση.
Το θέατρο, θα ‘λεγε κανείς, είναι παιδί της δημοκρατίας. Και ειδικά της αθηναϊκής δημοκρατίας. Δεν μπορούσε να γεννηθεί πουθενά αλλού, γιατί είναι η αισθητική αποθέωση της ομορφιάς του διαλόγου. Ο διάλογος ουσιαστικά ανακαλύφθηκε σε αυτόν εδώ τον τόπο. Διάλογος σωμάτων στα γυμναστήρια, διάλογος και αντιπαράθεση γνωμών στα δικαστήρια, στη Βουλή, στην Εκκλησία του Δήμου, στους θεσμούς.
Σήμερα, σε μια εποχή που η θεατρική σκηνή μοιάζει ασήμαντη σε σύγκριση με τις αυθεντικές τραγωδίες της αληθινής ζωής, τα θεατρικά έργα εξακολουθούν να προβληματίζουν, να διδάσκουν ,να εμπνέουν