ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΥΘΑΓΟΡΑ ΓΩΝΙΑ

                                                    3,14...                                                                  

 
Σύντομο Βιογραφικό Οι Εργασίες μου Links Εργασίες άλλων Graph Επικοινωνία
Σύντομο Βιογραφικό
Οι Εργασίες μου
Εργασίες άλλων
Επικοινωνία
 
                           Graph

 

  ...ως το παν κίνησις ήν και άλλο παρά τούτο ουδέν...

Θεαίτητος 156 α

 

δελφικά παραγγέλματα

 

 

 

ο μη επιστάμενος μήτε

νειν μήτε γράμματα απαίδευτος εστίν και βάρβαρος

(αυτός που δεν γνωρίζει να κολυμπά και δεν γνωρίζει γράμματα είναι απαίδευτος και βάρβαρος)

  αρχαία κλασσική έκφραση

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ ΚΑΙ ΥΠΕΙΡΟΧΟΝ ΕΜΜΕΝΑΙ ΑΛΛΩΝ ΜΗΔΕ  ΓΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΙΣΧΥΝΕΜΕΝ

                        ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ Ζ, 208

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       Παναγιώτης Θεοδώρου Αδαμάκος

 

Γεννήθηκα στις 7 Μαρτίου 1951 στην Καλαμάτα του Νομού Μεσσηνίας. Τελείωσα το 8ο Δημοτικό Σχολείο της Καλαμάτας (Δυτική Παραλία),  το Γυμνάσιο και το Λύκειο του Μοσχάτου (Αττικής). Πτυχιούχος του Μαθηματικού τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπηρετώ στην Δημόσια εκπαίδευση από το 1978.

  Οι ρίζες της οικογένειας

         Η απώτερη καταγωγή της οικογένειάς μου είναι από το Πόρτο Κάγιο της Λακωνικής Μάνης. Οι πρόγονοί μου καταδιωγμένοι από τους Φράγκους, λόγω βεντέτας, κατάφυγαν στα ορεινά και απόκρημνα του Ταϋγέτου, κυρίως όμως στην περιοχή που εκτείνεται από το Γύθειο μέχρι το Μυστρά.  Ο παππούς μου Παναγιώτης Ηλ. Αδαμάκος,  ο προπάππος μου Γεώργιος Σπυριδάκος (πατέρας της γιαγιάς μου Δήμητρας, συζύγου του πρώτου) και ο πατέρας μου, γεννήθηκαν στην Αναβρυτή της Λακωνίας (πλησίον του Μυστρά). Στο διάστημα του μεσοπολέμου οι περισσότεροι της οικογένειας  μετανάστευσαν στην Αμερική. Ο παππούς μου Παναγιώτης πήγε δύο φορές, δεν μπόρεσε όμως να εγκλιματισθεί, παλινόστησε και  τελικά εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Καλαμάτα περί το 1930. Δημιούργησαν  εργοστάσιο  βυρσοδεψίας [1] και αργότερα, στη δεκαετία του 60, μεταφερθήκαμε στην Αθήνα. Την αγάπη μου για την Ελλάδα την «κληρονόμησα» από τον πατέρα μου, Θεόδωρο Π. Αδαμάκο.  Στο τέλος παραθέτω ένα από τα ποιήματά του  που έχει τίτλο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ από την συλλογή του Ουράνιο τόξο. Το ποίημα αυτό συνοδεύει την αφιέρωση  στον πατέρα μου, στο βιβλίο μου ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΦΥΛΗ, ΜΕΡΟΣ  Γ΄.

          Η οικογένειά μου

Παντρεύτηκα την Μίνα Κ. Στασινοπούλου από τα Λαγκάδια Αρκαδίας και αποκτήσαμε δύο παιδιά, τον Θεόδωρο (Πολιτικός Μηχανικός του ΕΜΠ) και τον Κωνσταντίνο (φοιτητής στο τμήμα Πολιτικών  Μηχανικών του ΕΜΠ).

            Τα ενδιαφέροντα μου

Εκτός από τα Μαθηματικά, μελετώ  φιλοσοφία,  Αρχαία Ελληνική Ιστορία,  Μυθολογία και ασχολούμαι αναγκαία με τους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές.

          Τον ελεύθερό μου χρόνο απορροφά ο αθλητισμός.  Δρομέας  μεγάλων αποστάσεων, λαμβάνω συνεχώς μέρος τα τελευταία χρόνια στην κλασσική διαδρομή του Μαραθωνίου Αθηνών.                                               

 

Η μητέρα μου Παναγιώτα Θ. Αδαμάκου

(από την Καλαμάτα),

το γένος Ιωάννου Ν. Βλαχέα                         

(από την Μεσσηνιακή Μάνη)

 

[1] πατροπαράδοτο επάγγελμα της οικογενείας

Ελληνικό όραμα

Όραμα αδιάλυτο
Ελλάδα φεγγοβόλο
Εσύ ομορφαίνεις και τη γη
Και τ’ ουρανού το θόλο

Μ’ έχεις τυλίξει στ’ απαλό
Στο φως σου και με φέρνεις
Όλο κοντά σου κι άρρηκτα
Μ’ αυτό το φως με δένεις!

Και δε χορταίνω για ν’ ακώ
Απ’ τους αρχαίους χρόνους
Αλλού να στήνεις τρόπαια
Κι αλλού να ρίχνεις θρόνους!

Εγκρέμισες το μισητό
Αιήτη στην Κολχίδα
Κι έφτασες με τον Ηρακλή
Στον Ίνκας την πατρίδα…

Κι εγώ πιστά σ’ ακολουθώ
Παίρνοντας απ’ το φως σου
Ζωή χαρά και δύναμη
Να στέκω στο πλευρό σου…

Της φαντασίας της γόησσας
Τ’ άλογα να ποτίσω
Εστάθηκα στο Σκάμανδρο
Και για να σ’ αντικρίσω

Εκεί που περιφέρεσαι
Άγρια ξεσπαθωμένη
Για τη τιμή που σπίλωσαν
Στου Κύκνου την Ελένη

Κορμιά ψυχές σαλεύουνε
Ακόμα στα νερά του
Που ο Τυδείδης έσφαξε
Στην άγρια μάνητά του !

Βόγκοι παντού και στεναγμοί
Βγαίνουν απ’ τα ποτάμια
Για να ξεπλύνουν τις πληγές
Που τ’ Ασιάτη η λάμα


Θεόδωρος Π. Αδαμάκος    1906-2002
Από τη συλλογή του
“ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ”

Σε τόσες άνοιξε ψυχές
Και ξέσκισε τα στήθια
Καταπατώντας τη τιμή
Και την τρανή αλήθεια!

Ακόμα δεν εξάπλωσα
Δεν έκλεισα τα μάτια
Και άκου τα πως χρεμετούν
Της γόησσας τα άτια

Μ’ ένα γλυκό χαμόγελο
Μου είπες στο Γρανικό
Θα πάμε πρώτα και αφού
Για λίγο θα λουστώ

Στα καταράχια της ζωής
Για λίγο θα σταθούμε
Και στη σπηλιά της Καλυψώς
Θα πα να κοιμηθούμε…

Με της νεράιδας το γλυκύ
Θα κλείσουμε τα μάτια
Τραγούδι και στου Μίνωα
Ύστερα τα παλάτια

Θα φθάσουμε σαν ανεβεί
Ο Φοίβος την αυγούλα
Ελλάδα μου κουράστηκα
Και πάμε μια στιγμούλα

Στο Ζάλογγο και στ’ άτυχο
Το μαύρο Μεσολόγγι
Να δω πως παίζουν τα σπαθιά
Κι’ αντιβοούν οι λόγοι

Κι ύστερα αιώνια
Να κοιμηθώ βαθιά
Με το όραμά σου Ελλάδα μου
Μεσ’ την Αγιά Σοφιά