Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Περί κρήνης ο λόγος… (21-5-2012)   Σε δημοσίευμά μου (βλ. http://users.sch.gr/panlampri/arthr5.html) του 2008 με πόνο ψυχής έγραψα για την καταστροφή της κρήνης που βρίσκονταν για μισό περίπου αιώνα στην πλατεία της Ροδαυγής.       Στο http://rodavgiartas.blogspot.com/2012/05/blog-post_9028.html στις 16 Μαΐου 2012 διάβασα: «Την περασμένη Κυριακή 13-05-12 μετά από πρωτοβουλία και πρόσκληση του Πολιτιστικού Συλλόγου Ροδαυγής συναντήθηκαν στο Πνευματικό Κέντρο της Εκκλησίας, το ΔΣ του Πολ. Συλλόγου, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και το Τοπικό Συμβούλιο Ροδαυγής, για λήψη αποφάσεων. Στις προτάσεις του Συλλόγου, που αφορούν στην κατασκευή πέτρινης βρύσης στην πλατεία (με δαπάνες του Συλλόγου) και συντήρηση-αξιοποίηση του κτιρίου που στεγάζει το Πνευματικό Κέντρο.       Η συζήτηση ήταν ειλικρινής και εποικοδομητική, συμφώνησαν όλοι οι φορείς για την αναγκαιότητα κατασκευής της βρύσης, αφού είναι πρωτοφανές να μην υπάρχει βρύση σε μια τόσο πανέμορφη και μεγάλη πλατεία. Θα ακολουθήσουν και άλλες συναντήσεις για την πρόοδο της πρότασης.[…]».       Επίσης, σε έγγραφο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ροδαυγής που δημοσιεύεται στον ίδιο δικτυακό χώρο διάβασα: «Σας γνωρίζουμε ότι ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ροδαυγής «Η Αγ. Παρασκευή», θέλοντας να βοηθήσει ενεργά  στον εξωραϊσμό του χωριού μας, έχει την πρόθεση να συμβάλλει με δικά του έξοδα, στην κατασκευή μιας πέτρινης βρύσης, σκεπαστής με μαύρες πλάκες, στην πλατεία και συγκεκριμένα στην θέση που ήταν η παλιά βρύση και εκεί κτίστηκε  το εικονοστάσι της Αγ. Παρασκευής,  για το οποίο  εκφράστηκε αρνητικά σχεδόν το σύνολο των Ροδαυγιωτών.       Η σκέψη για κατασκευή πέτρινης βρύσης  συζητήθηκε στον Πολιτιστικό Σύλλογο κατά πρώτον το 2008, για να κατασκευαστεί η βρύση στο πίσω μέρος της πλατείας και πάνω από την παιδική  χαρά, αλλά στη συνέχεια για λόγους αισθητικής, πρακτικούς και λειτουργικούς σε συνεννόηση και με το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ελήφθη απόφαση να κατασκευαστεί στη θέση που ήταν παλιά η βρύση αφού πρώτα γκρεμιστεί το εικονοστάσι. […]».       Λογικά μετά την ανωτέρω εξέλιξη θα ’πρεπε να αισθάνομαι δικαιωμένη για όσα έγραψα τότε. Θα ’πρεπε, αλλά δεν αισθάνομαι. Και τούτο, όχι από παραξενιά, αλλά από τη διαπίστωση πως για άλλη μια φορά οι ενασχολούμενοι με τα κοινά του χωριού λειτουργούν ως τραγικοί Επιμηθείς! Τραγικοί Επιμηθείς, διότι, αφού δεν παρενέβησαν για να αποτρέψουν την καταστροφή ενός ακόμα μνημείου της πολιτιστικής κληρονομιάς του χωριού, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω έχρηζε συντήρησης τότε που γκρεμίστηκε, έρχονται τώρα να επανορθώσουν υπό την πίεση της κοινής γνώμης και υπό τη διαπίστωση της αναγκαιότητας ύπαρξης μιας κρήνης στην πλατεία της Ροδαυγής.       Μόνο που, η πρακτική του «ράβε, ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει», δηλαδή γκρέμισε κρήνη, χτίσε εικόνισμα, γκρέμισε εικόνισμα, χτίσε κρήνη, κι όλα αυτά στο ίδιο σημείο, τι άλλο δείχνει από ανευθυνότητα και απερισκεψία. Και ποιος μας λέει πως δεν θα ’ρθει κάποιος άλλος, σε άλλο χρόνο -και τότε θα υπάρχουν κάποιοι που, αν και θα μπορούν, δεν θα τον εμποδίσουν (!)- για να κατεδαφίσει την καινούργια κρήνη, για να φτιάξει ποιος ξέρει τι, και μαζί μ’ αυτή να κατεδαφίσει και τη «μνήμη» των δημιουργών της!       Το έχω γράψει και άλλοτε. Όσοι ενδιαφέρονται για τον «εξωραϊσμό του χωριού» (!) θα πρέπει να έχουν κατά νουν πως πρέπει αυτός να γίνεται με ήπιες παρεμβάσεις που δεν θα αλλοιώνουν την πολιτιστική ταυτότητα του τόπου, η οποία έχει ήδη πληγεί, σε μερικά σημεία μάλιστα ανεπανόρθωτα. Όσοι επίσης ενδιαφέρονται για την τουριστική ανάπτυξή του, θα πρέπει να έχουν κατά νουν πως όσοι έρχονται στο χωριό μας, δεν έρχονται για να θαυμάσουν κάτι που μπορούν να το βρουν κι αλλού ή γενικά κάτι φτιαχτό και εντυπωσιακό, αλλά έρχονται για να απολαύσουν ό,τι γνήσιο έχει απομείνει και συνιστά έκφραση της λαϊκής ψυχής.  Οπωσδήποτε αναζητούν και απολαμβάνουν τις σύγχρονες ανέσεις που τους προσφέρονται, αλλά εκείνο που η ψυχή τους αναζητά, είναι να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει την ξεχωριστή πολιτιστική κληρονομιά του χωριού και μέσω αυτής να αφουγκραστεί και βαθιά να νιώσει την ανάσα του τόπου και των ανθρώπων του.       Και επειδή στις μέρες μας έχουμε δει πολλά μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ροδαυγής να καταστρέφονται «χωρίς περίσκεψιν» και συχνά «χωρίς αιδώ» σημειώνω πως, όσοι φτιάχνουν κάποιο δημόσιο έργο, δεν πρέπει να λησμονούν πως η ιστορία δεν καταγράφει μόνο τους δημιουργούς, αλλά κι εκείνους που, αν και ήταν παρόντες, δεν απέτρεψαν μια καταστροφή…       Νομίζω πως ταιριάζει σ’ αυτό το σημείο να κλείσω με κάτι που είχα πει στη δημόσια συνέλευση που έγινε πέρυσι το καλοκαίρι στη Ροδαυγή και δυστυχώς ισχύει ακόμα: «Σας παρακαλώ»,  είπα,  «σταματήστε να μας στερείτε τη μνήμη με αλόγιστες παρεμβάσεις! Σταματήστε να μας πληγώνετε! Σταματήστε να μας κάνετε να ζούμε, όσο λείπουμε μακριά, με την αγωνία για το ποια καινούργια καταστροφική παρέμβαση θα αντικρίσουμε ερχόμενοι την επόμενη φορά στο χωριό μας!».