Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Το Δημοτικό Σχολείο, (1-9-2017)      Όταν κατά το παρελθόν, πάνε πέντε χρόνια από τότε, γνωστοποιήθηκε πως θα γίνει εκδήλωση - αφιέρωμα για τον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου Ροδαυγής, μετά την πρώτη έκπληξη, κάποιοι έφτασαν στο σημείο να απευθύνονται στη μητέρα του και να της λένε για το πόσο κακή για την επιτυχία του εγχειρήματος θα απέβαινε αυτή η επιλογή. Φυσικά, αν και λόγω της εμπλοκής μου στην οργάνωση αυτού του πολιτιστικού γεγονότος δεν επιτρέπεται να μπω σε λεπτομέρειες, γεγονός είναι πως, κατά κοινή ομολογία και εκ του αποτελέσματος, και η επιλογή του χώρου αποδείχθηκε άριστη και η εκδήλωση θεωρήθηκε επιτυχής και πρωτόγνωρη για το χωριό.    Από τότε, σταδιακά, άρχισαν να γίνονται εκεί κι άλλες εκδηλώσεις από τον Πολιτιστικό Σύλλογο, την Κοινότητα και την Αδελφότητα Ροδαυγής, αναδεικνύοντας την αξία αυτής της ιδιαίτερης γωνιάς του χωριού, η οποία εμφορείται από μνήμες, αλλά συνιστά κι ένα εξαιρετικό σημείο του, μακριά από την τύρβη του κέντρου, κατάλληλο για την τέλεση ποικίλων εκδηλώσεων. Βέβαια, φέτος δεν έγινε καμία εκδήλωση εκεί! Σε μια, μάλιστα, επίσκεψή μου στον αύλειο χώρο του, την οποία για συναισθηματικούς λόγους κάνω ενίοτε, διαπίστωσα πως, εκτός από τα εμφανή σημάδια του χρόνου στο κτίριο, δυο πευκάκια ήταν φυτρωμένα στα θέμελά του σε μικρή απόσταση από κάποιο άλλο, το οποίο είχε κοπεί, όταν έγινε η εκδήλωση για τον Σωτήρη Ζυγούρη. Οπωσδήποτε κάθε δέντρο έχει την αξία του, αλλά δέντρα στα θεμέλια ενός κτιρίου δεν είναι ό,τι καλύτερο για τη στατικότητά του!       Πέραν αυτών, ο φιλόλογος Παναγιώτης Ν. Πλαστήρας σε δημοσίευμά του στην εφημερίδα «Η Ροδαυγή» (αρ. φύλλου 132, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2013, σ. 3) είχε κάνει ενδιαφέρουσες προτάσεις σχετικά με την περαιτέρω αξιοποίηση του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου του σχολείου, και όχι μόνο, οι οποίες μέχρι τώρα δεν έχουν αξιοποιηθεί, καθιστώντας το δημοσίευμά του ακόμα επίκαιρο. Συγκεκριμένα, στο σημείο που μιλά για τη δημιουργία «πολιτιστικού περιπάτου» στη Ροδαυγή, ο οποίος θεωρώ πως είναι άκρως απαραίτητος, μεταξύ άλλων αναφέρει: «[…] β) αναπαλαίωση δημοτικού σχολείου - διαμόρφωση μιας αίθουσας σε μουσείο σχολικής τάξης (έκθεση τετραδίων - παλιών βιβλίων - φυτολογίων - τσαντών - φωτογραφιών, με θρανία όπως αυτά που υπήρχαν παλιά). […] Την κατασκευή ενός μικρού πέτρινου θεάτρου σε ένα φυσικά αμφιθεατρικό χώρο, όπως εκεί που τώρα είναι οι τουαλέτες του σχολείου. […]».    Τούτων δοθέντων και λόγω της σπουδαιότητας του Δημοτικού Σχολείου, το οποίο μπορεί και πρέπει να αποτελεί διαχρονικό πνευματικό φάρο του τόπου μας, οφείλουμε να εξετάσουμε ως τοπική κοινωνία την αξιοποίησή του, λαμβάνοντας υπόψη πώς έχουν αναπλάσει και εντάξει δυναμικά στη ζωή του τόπου τους ανάλογα νεότερα κτίσματα - μνημεία άλλοι, και φυσικά να αξιοποιηθούν όσες απόψεις έχουν εκφραστεί ή θα εκφραστούν στο μέλλον προς αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια, το να διατυπώνονται απόψεις σαν του Παναγιώτη Ν. Πλαστήρα, σαν τις δικές μου ή άλλων λίγη σημασία έχει, αν κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτές, κάτι που αποδεικνύεται, τόσο από την επικαιρότητα του άρθρου του Π. Ν. Πλαστήρα, όσο και παλαιότερου δικού μου με τον τίτλο «Δημοτικό Σχολείο Ροδαυγής - Όψεις και απόψεις» (3-12-2012, http://users.sch.gr/panlampri/arthr47.htm).    Κλείνοντας, λοιπόν, τούτη την αναφορά στο Δημοτικό Σχολείο Ροδαυγής, παραθέτω μέρος του παλαιότερου άρθρου μου, το οποίο μπορεί, όποιος επιθυμεί, να το διαβάσει ολόκληρο στον προαναφερθέντα κόμβο της ιστοσελίδας μου: «[…] Εκείνο που έχει σημασία, και θαρρώ πως επείγει, είναι φορείς και ιδιώτες να ενεργοποιηθούν προκειμένου το σχολείο της Ροδαυγής να συντηρηθεί και να αναβαθμιστεί ως χώρος, για να μην έχει στο μέλλον την τύχη του σχολείου της Λάψαινας (τελευταία - πολύ αργά - έχουν γίνει προσπάθειες συντήρησής του), και να συνεχίσει να είναι και με διαφορετικούς τρόπους, όχι μόνο μέσω της διδασκαλίας των μικρών μαθητών, ζωντανός πνευματικός φάρος για τους κατοίκους του χωριού, και όχι μόνο.    Η συντήρηση και η αισθητική του αναβάθμιση, η οποία θα συνάδει με το ύφος της αρχιτεκτονικής του, θα κάνει το σχολείο έναν χώρο επίσκεψης για ντόπιους και μη, οι οποίοι θα χαίρονται με το κάλλος που θα εκπέμπει και η αναβάθμισή του σε χώρο ποικίλων εκδηλώσεων που προάγουν τον πολιτισμό, θα κάνει το σχολείο πόλο έλξης για όλους εκείνους, οι οποίοι δημιουργούν ή απολαμβάνουν τα έργα του πολιτισμού.    Φυσικά, εκτός από τα παραπάνω υπάρχει και μια τρίτη επιλογή. Η αδιαφορία! Μόνο που δεν του πρέπει του σχολείου μας, ούτε και σε μας που μάθαμε γράμματα εκεί, να ’ναι αυτή η απόφασή μας. Διότι, αν στις μέρες μας έχουν κάποια αξία τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη που λένε «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω», τότε δική μας ευθύνη είναι να αναλάβουμε ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί το βάρος της δικής του ευθύνης, όχι στην περίπτωσή μας για να σώσει τη γη, αλλά για να σώσει ένα κομμάτι, ένα πνευματικό σύμβολο της δικής του γης, που είναι το Δημοτικό μας σχολείο.    Και γιατί όχι, αυτό το Σχολείο, το ΔΙΚΟ ΜΑΣ σχολείο, να περιληφθεί κάποια στιγμή σ’ ένα δημοσίευμα σαν το ακόλουθο: «Αρκαδία - Τζουμέρκα: Δημοτικά σχολεία χαρακτηρίστηκαν νεώτερα μνημεία:    Δύο δημοτικά σχολεία, στον Άγιο Πέτρο του Δήμου Βόρειας Κυνουρίας και στο Ελληνικό Βορείων Τζουμέρκων, χαρακτηρίστηκαν νεώτερα μνημεία από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων.    Το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Πέτρου στον Δήμο Βόρειας Κυνουρίας, στην Αρκαδία, κατασκευάστηκε την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα και συγκεκριμένα τη χρονική περίοδο 1900-1906. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Καλλία και χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα της δωρεάς Συγγρού. Πρόκειται για ισόγειο νεοκλασικό λιθόκτιστο κτήριο, που στεγάζεται με δίρριχτες κεραμοσκεπές. Διατηρείται σήμερα σε σχετικά καλή κατάσταση, ωστόσο έχουν γίνει ποικίλες επεμβάσεις κατά καιρούς που έχουν αλλοιώσει εν μέρει την αρχική μορφή του. Σήμερα το κτήριο δεν λειτουργεί. Το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων γνωμοδότησε ομόφωνα υπέρ του χαρακτηρισμού του σχολείου ως μνημείου, καθώς είναι χαρακτηριστικό δείγμα σχολικού κτηρίου των αρχών του 20ού αιώνα και έχει ιδιαίτερη κοινωνική και ιστορική αξία.    Το Δημοτικό Σχολείο Ελληνικού στον Δήμο Βορείων Τζουμέρκων βρίσκεται στα νότια του Νομού Ιωαννίνων. Πρόκειται για διώροφο κτίσμα με λιθόκτιστους τοίχους που έχει χτιστεί τη δεκαετία του '30. Σήμερα στεγάζει στο ισόγειο νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο και στον όροφο μουσείο σύγχρονης τέχνης με γλυπτά του Θεόδωρου Παπαγιάννη και έργα άλλων καλλιτεχνών.    Το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων γνωμοδότησε ομόφωνα υπέρ του χαρακτηρισμού, καθώς αποτελεί αξιόλογο δείγμα σχολικού κτηρίου, που διασώζει την ιστορική μνήμη της περιοχής, και ένα από τα ελάχιστα σχολικά κτήρια της δεκαετίας του '30 που βρίσκεται ακόμα σε λειτουργία. […]» (Πηγή: ΑΠΕ)    Ας γρηγορήσουμε, λοιπόν!